Prawie jak Rzym

Po zachwytach nad Trokami, czas zejść na ziemię. Dzisiaj przyszła pora na najbrzydszą stolicę, jaką dane mi było zwiedzić w swym, prawie siedemnastoletnim, życiu. Brzmi zachęcająco, prawda? Jako optymistka i osoba, która naprawdę nie lubi tracić czasu na narzekanie, nie będę jednak na Wilno psioczyć przez następne trzy notki, ale spróbuję dostrzec jego zalety i cechy charakterystyczne, którymi można, choć to może hiperbola, zachwycić się. W świecie jest coraz mniej miejsca na obiektywizm, gdzie dwie osoby, tam trzy opinie, a na blogu już w ogóle trudno jest ustrzec się przed subiektywizmem. W końcu… po to prowadzę bloga. Niekoniecznie, aby sprzedawać Wam suche fakty, ale podzielić się osobistymi wrażeniami. Dziś więc bardzo subiektywnie oprowadzę Was po Wilnie.  A właściwie dopiero po jego lwiej części, którą stanowią kościoły. Zatem to dopiero początek Waszej przygody z tym, do niedawna polskim, miastem

Nasz spacer nic wspólnego ze spacerem mieć nie będzie, bo, jak to niestety bywa na wycieczkach szkolnych, obozach czy nawet ekonomicznych kilkuosobowych wypadach, człowiek pragnie zobaczyć jak najwięcej w jak najkrótszym czasie, nierzadko płacąc za to bólem nóg i chęcią relaksu przez następne dwa dni (co zazwyczaj nie może dojść do skutku, bo nazajutrz zwykle przychodzi czas na kolejny maraton). My w Wilnie spędziliśmy cały dzień i wiele miejsc ujrzeliśmy tylko z okien autobusu. Nie potrafię zliczyć, ile razy nasza przewodniczka wypowiedziała słowa: Dzisiaj nie zdążymy zobaczyć tego, tego i tego, a na to, na to i na to tylko zerkniemy przez szybę. Chociaż, jak sama podkreślała, nie tylko brak czasu skazywał nas na obejrzenie jedynie części zabytków Wilna. Powodem tego był też fakt, iż w ten sposób przewodnicy zachęcają turystów do ponownego przyjazdu – w końcu tyle jest jeszcze do zobaczenia! (jasne, kolejne 5 kościołów)

Wilno to miasto kościołów, więcej ma ich chyba tylko Rzym. Nie umiem Wam przytoczyć wszystkich nazw, po którymś z kolei zaczęłam się gubić. I choć nie lubię zwiedzać kościołów, sto razy bardziej wolę obejrzeć zamek czy też z radością oglądać taką atrakcję turystyczną jak London Eye, to w niektórych świątyniach znajdowały się rzeźby naprawdę warte bliższemu przyjrzeniu. W jednym z nich, Kościele św. Piotra i Pawła, było ich aż 2200. Wyobrażacie to sobie, ponad dwa tysiące figurek ze stiuku, jedna przy drugiej? W tym wyrzeźbiony słoń z przywiązaną trąbą (milczenie jest złotem), figura św. Apolonii, patronki stomatologów, a także trochę szokująca figura zwykłego kościotrupka.

W Wilnie weszliśmy także do cerkwi, w której nie spędziliśmy nawet kilku chwil. Nie wolno nam tam było się odzywać, trzymać skrzyżowanych rąk, robić licznych zdjęć, a w szczególności fotografować ikon. Panujący tam reżim porzuciliśmy dość szybko.

W stolicy Litwy, podobnie jak we Lwowie, jednym z głównych punktów, które pokazywane są turystom, jest cmentarz. Stojąc przy płycie, pod którą zakopane jest serce Piłsudskiego, słuchaliśmy wierszy pani Haliny (mam nadzieję, że dobrze zapamiętałam imię!), poetki ludowej. Założę się, że przeżyła niejedną wojnę, mimo to w pełni sił przybywa na cmentarz i dzieli się swą twórczością z przebywającymi tam osobami. Na cmentarzu moją uwagę zwróciły dwa fakty: umiejscowienie grobów. Cmentarz położony jest na wzgórzu, naprawdę podziwiam tych, którzy umieścili groby na skarpie sprawiającej wrażenie, jak gdyby zaraz miała się osunąć. Drugą rzeczą, może niezbyt związaną z cmentarzem, były… przelatujące samoloty. Taak, po pierwszym wzbiciu się w powietrze moja fascynacja tymi ogromnymi maszynami nie zniknęła. Tuż nad naszymi głowami najpierw przeleciał samolot Ryanaira, a później firmy Wizzair. A ja cieszyłam się w duchu jak dziecko. :)

Wilno to jednak nie tylko miasto kościołów. To również centrum romantyzmu. Dziady, Adaś i Konrad już w następnym poście. :)

Buziaki!

Sara

PS Coś dla stalkerów:
fanpage
instagram