Podrywana przez flisaka

Gdzie lepiej można poznać smak gór, jak nie na ośnieżonych szczytach, skalistych dróżkach, polanach pełnych kwiatów i w góralskiej karczmie przy kwaśnicy i oscypku (ewentualnie pizzy z oscypkiem)? Otóż… przy górskim potoku. Ja poszłam krok dalej – postanowiłam przepłynąć górską rzekę. Oczywiście nie wpław, ale łodzią. Z flisakami!

Był to jedyny, słoneczny dzień naszego pobytu w górach. Pogodna sobota. Przygotowani na dużą dawkę zapierających dech w piersiach widoków czekaliśmy na… łut szczęścia. Do łodzi może wsiąść minimum 6 osób, mieliśmy nadzieję, że jakaś parka szybko do nas dołączy. Jak się okazało, jak pojawili się ludzie, to od razu całą chmarą. Łódź była więc prawie pełna. 

Czekała nas dziesięciokilometrowa podróż, mająca pierwotnie trwać nawet do 2,5h, jednak wody nam sprzyjały (chociaż nie pogardziłabym dłuższym rejsem) i po półtorej godzinie byliśmy w przystani, w Rytrze. Kurs przyspieszony. 

Myślicie zapewne, iż podczas takiego rejsu to nic tylko opalanie i pstrykanie zdjęć. Nic bardziej mylnego. Zdjęcia oczywiście same się nie zrobiły, ale do moich uszu notorycznie docierały, jak nie opowieści o okolicznych wsiach, to zbereźne żarty, których pod koniec miałam już serdecznie dość (no serio, co za dużo, to niezdrowo. I niedobrze). Flisak chyba zauważył, że coś jest nie tak, gdyż mniej więcej w środku rejsu, spytał najmłodszą dziewczynę na łodzi (tak, niestety domyślacie się, kto nią był) o imię. Rozpływał się przez chwilę nad jego pięknem, a potem postanowił mnie… obśpiewać. Bez komentarza. 

Tuż obok mnie siedziały panie aż z Łeby, typowe turystki w słomkowych kapeluszach. Kiedy flisak poprosił o zaintonowanie jakiegoś radosnego utworu, bez cienia zastanowienia zaczęły nucić, a później już niestety nie tylko nucić Rozkwitały pąki białych róż. Szczerze mówiąc, sądzę, że nie przyszłoby mi to do głowy… Nie mogliśmy zaśpiewać Stokrotki? Albo Hej, sokoły? To chyba za mało ambitne przyśpiewki…

Tuż przed końcem podróży w obieg poszedł kapelusz flisaka, do którego mieliśmy wrzucić co łaska – na szczęście. :) Ale chwila, chwila, szczęście jest dopiero wtedy, gdy flisakowi uda się założyć kapelusz na głowę ze wszystkimi drobniakami (albo szeleszczącymi banknotami, co kto woli) w środku, bez wyrzucenia ani jednego! Naszemu to się udało, więc mogę być spokojna o swój los.

Na sam koniec flisak, w ramach przeprosin, zaprosił mnie na tył łódki… Na sesję fotograficzną. Na moment pożyczył swój kapelusz (ale już bez zawartości :(), a także ogromny kij do sterowania łodzią. Powiedzmy, że mu wybaczyłam.

Rozrywka nietania, ale i niebanalna. Do tej pory pamiętam te leniwie wchodzące w zakręt wody rzeki, które już za chwilę sprawiały, że byliśmy mokrzy jak po kapuśniaczku. Chociaż mogło chlapać mocniej!

A czy ktoś z Was miał okazję płynąć Dunajcem bądź Popradem? Chcielibyście odbyć taką podróż, czy może strach przed wodą Was z lekka paraliżuje? Podobno takie łodzie są… niezatapialne. Przynajmniej według słów flisaka. :)

Pozdrawiam i wszystkim uczniom (w tym sobie) życzę dużo wytrwałości w tym roku szkolnym, jak najmniej zarwanych nocek i wielu zabawnych momentów, nie tylko w czasie przerw. A studentom… smażcie się w piekle odpocznijcie jeszcze przez ten miesiąc.

Sara