Relaks wśród krzaków malin

Wśród uczuć, towarzyszącym mi właściwie przez cały dzień urodzin, pojawiło się ogromne szczęście, wręcz trochę duszące w gardle, zupełnie niepasująca do siedemnastolatki, wręcz dziecięca radość, nieokrzesany entuzjazm, niemożliwa do zatrzymania głupawka i zadowolenie. Z kolei we wczorajszy wieczór przybrałam postać wraku człowieka i nawet kawa nie zdołała tego zmienić. Stwierdziłam, że nadszedł czas na relaksacyjny post. :)

 

300 mieszkańców, pewnie dwa razy więcej kur, a do tego stadko koni, trochę krów i hektary pól. Zaszyłam się w takim miejscu na tydzień. Spędziłam te dni, grając w planszówki, podsycając zamiłowanie względem hazardu, połykając ckliwe, ale nadal romantyczne powieści Sparksa i jedząc, jedząc, jedząc. Ale też spacerowałam i trenowałam, żeby nie było, że wróciłam o 5 kilogramów cięższa. :) I mimo iż naładowałam akumulatory, to wydaje mi się, że 2 lub 3 dni w zupełności by wystarczyły. 

Ostatniego dnia naszego pobytu w Zosinie, stwierdziłam, że muszę uwiecznić ogród dziadków. Uwielbiam kwiaty, ale tylko, gdy je dostaję, oglądam albo wącham – sama nie potrafiłabym pewnie o nie zadbać i czekałaby je śmierć na miejscu. Nawet drzewko szczęścia nie mogło u mnie przetrwać – pewnie to przez ten nadmiar szczęśliwego pierwiastka. Nie potrafię podać nazwy raczej żadnego z tych kwiatków (ale mogę im nadać imiona, jeśli chcecie :)), ale to nie przeszkodziło mi w fotografowaniu ich ze wszystkich stron. 

Gdy kwiaty odwróciły się ode mnie i płatki skierowały w stronę słońca, ja zawędrowałam do sadu połączonego z ogródkiem warzywnym. Dziwną radość sprawiło mi robienie zdjęć darów Matki Natury, prawie porównywalną z jedzeniem… ;) Mogę Wam zdradzić, że maliny były przepyszne, a ja, porzucając na chwilę moje zasady zdrowego odżywiania, skonsumowałam je z bitą śmietaną.

Przyjemnie było pokręcić się trochę po typowej wsi. Takiej, do której autobusy przyjeżdżają od święta, w której wszyscy się znają (i obgadują, ale to tak przy okazji) i w której znajduje się może jedna ulica i tak niemająca nazwy. Kilkudniowy pobyt – nie ma sprawy, ale później już ciągnęło mnie do miasta… Dusza mieszczucha nigdy mnie nie opuści. :)

A czy Wy lubicie wypady na wieś? Jesteście zakochani w swoich metropoliach czy małych miasteczkach?

Dziękuję wszystkim za piękne życzenia!

Sara

PS Żywą, merdającą wesoło ogonem i żądną głaskania modelkę też udało mi się znaleźć.