Lecę do Ameryki!

Współtwórcami dzisiejszego wpisu jesteście po części Wy, bo odpowiem dzisiaj na Wasze pytania. A właściwie to na jedno, bo wiecie, że nie umiem ograniczyć się do kilku zdań. Prosząc Was o zadawanie mi pytań, zdawałam sobie sprawę, że piszę na blogu o naprawdę wielu sprawach z mojego życia, znacie mnie prawie tak dobrze jak moja własna mama, więc… czy istnieją jeszcze rzeczy, o które moglibyście mnie zapytać? Okazało się, że tak. :)

„Wymiana do USA? :o Może opowiesz o tym coś więcej np. w tym poście z odpowiedziami na pytania? ;)”

Nie wiem, czy nie jest jeszcze za wcześnie, aby wspominać Wam o tej podróży, w końcu to dopiero w październiku, w przyszłym roku… Ale co tam! Skoro ktoś o to zapytał, to znaczy, że nie jest za wcześnie. :) Sama, prędzej czy później, musiałabym się z Wami tym podzielić.

Dostałam się na wymianę do Stanów Zjednoczonych. To jedno zdanie brzmi dla mnie jak zaklęcie. Nie pamiętam momentu, w którym zapragnęłam odwiedzić Nowy Jork. Będąc w gimnazjum, nie brałam w ogóle pod uwagę tego, że to marzenie naprawdę może się spełnić. Na ziemię ściągała mnie jedna literka i to w podwójnym wydaniu – DD (niee, nie TVN) = Daleko i Drogo. Tymczasem wraz z rozpoczęciem nauki w IV LO w Toruniu to marzenie stało się realne. Nawet kiedy złożyłam podanie i wiedziałam, że mam spore szanse na to, aby być w gronie szczęśliwców, nie sądziłam, że to faktycznie może się udać. To mnie po prostu przerastało, wydawało mi się niemożliwe. A jednak! W przyszłym roku lecę więc do Filadelfii, będę mieszkać przez niecałe dwa tygodnie u amerykańskiej rodziny i zwiedzać inne amerykańskie miasta (prawdopodobnie Waszyngton i Nowy Jork). Przedtem jednak muszę przyjąć Amerykankę w swoim domu. Miała przylecieć już w październiku, ale z powodu sytuacji na Ukrainie, Amerykanie przesunęli wizytę na kwiecień. Gdy powiadomiła nas o tym nauczycielka, ja bez zastanowienia wypaliłam: a w kwietniu będzie lepiej? Pytam serio, będzie? Może być gorzej, lepiej, może być wojna, nikt tego nie wie, Rosja jest nieobliczalna (ok., to zabrzmiało trochę jakbym była jakąś fanatyczką obwiniającą za wszystko wschód. A do tej mi w rzeczywistości daleko :)). W głębi ducha w ogóle nie biorę pod uwagę tego, że Amerykanie nie przylecą. Po prostu wypieram to z mojej podświadomości.

Czy to, że lecę na wymianę, oznacza, że nie muszę za nią płacić? No, niestety nie. Muszę ponieść koszty biletów i wizy. Dlatego też na moim biurku stoi puszeczka z Beatlesami, którą pokazywałam Wam tu. I zbieram, zbieram… Pracuję, odkładam, nie piję kaw za kilkanaście złotych… Za kilka też nie. Czasami wyślę jedną pocztówkę mniej… Zrezygnowałam także z podróży do Toskanii, wszystko po to, aby polecieć za ocean.

 

Możecie się zastanawiać, jakie wymagania trzeba spełnić, aby polecieć na taką wymianę. W naszej szkole niektórzy traktują to jako nagrodę. Nie lecą bowiem wszyscy, nawet nie wszyscy, którzy chcą. Im lepiej sobie radzisz w szkole, tym lepiej. Średnia powyżej 5.0, co najmniej bardzo dobra ocena z angielskiego, jak najlepsze zachowanie… Jednak jeśli ktoś nie spełni tych warunków, nie znaczy, że to koniec jego marzeń o USA. Wszystko zależy od liczby chętnych i od kilku innych czynników. Kurde, wypadłam na kujonkę, ale powiem Wam, iż możliwość lotu do Stanów bardzo zmotywowała mnie do nauki w zeszłym roku.

 

Październik to odległy termin. Nawet nie potrafię sobie wyobrazić, jak wysoko będę skakać ze szczęścia przed wylotem. Chociaż mam pewne podejrzenia, że w Nowym Jorku popłaczę się ze szczęścia. Ale do tego czasu jeszcze czeka mnie mnóstwo innych przygód… Mam nadzieję. 

I kto powiedział, że marzenia się nie spełniają?

Sara

PS Na pozostałe pytania odpowiem w następnych postach. Cały czas możecie pytać, kto pyta, nie błądzi, a ciekawość to pierwszy stopień nie tylko do piekła. :)