Legalna blondynka na Festiwalu w Cannes

Myślałam, że trudne, wręcz niemożliwe będzie spotkanie Charliego Chaplina i bohaterki Igrzysk śmierci w jednym miejscu. Z kilku oczywistych powodów: 

a) nie jestem celebrytką (jeszcze),

b) nie bywam na tych samych przyjęciach co wyżej wymienione gwiazdy,

c) mistrz w meloniku nie żyje od prawie 40 lat,

d) Jennifer Lawrence nie chodzi na co dzień z łukiem. Ani kuszą.

Cuda spełniają się jednak w mojej szkole. Nie tylko takie jak 5 z historii. Prawie dwa tygodnie temu pojawiłam się na Festiwalu w Cannes, który jakimś cudem miał miejsce w moim liceum. Piłam szampana, który udawał oranżadę (albo na odwrót), stąpałam po czerwonym dywanie, a przede wszystkim widziałam ich wszystkich. Lorda Vadera, Audrey Hepburn… Zastanawiacie się pewnie, kim jestem bądź też kim byłam, że udało mi się ich spotkać (a nawet zapozować do tego samego zdjęcia!). Przecież to ja, Elle Woods z Legalnej blondynki, nie poznajecie? Chociaż mylono mnie z Sharpay z High School Musical i Paris Hilton. Hej, ale one przecież nie studiowały prawa!

Gwiazdy w komplecie (fot. Maciej Kieruzal)

Zdjęcie a'la Dawid Woliński musi być

W tym szczególnym dniu, Dniu Frankofonii, ubrałam się tak, aby nikt mnie nie przeoczył. Możliwe, że trochę raziłam w oczy, ale róż to przecież najpiękniejszy kolor na świecie. Sukienka, żakiet, buty (wyjątkowo nie na szpilkach – nie chciałam aż tak się wywyższć), torebka, a w niej oczywiście mój kochany, nieoceniony Brysiu. Machał do kamery, nie bał się paparazzich. 

Czerwony dywan jest, ale ścianki nie widziałam...

Na czerwonym dywanie czuję się jak ryba w wodzie! Tylko Katniss jakaś nie w humorze... Pewnie dlatego że nie może strzelać... (fot. Maciej Kieruzal)

Zapewne nie zdajecie sobie sprawy, jakie wspaniały atrakcje pojawiają się na Festiwalu w Cannes! Przede wszystkim – jedzenie. Łatwiej wymienić to, czego nie można było skonsumować w tamtym dniu niż to, co pojawiło się na stołach. Francuskie naleśniki, grzanki, gofry, tosty… Nie mogło zabraknąć croissantów i sera najlepszego gatunku. Do tego bagietka, a na deser tort, sernik albo babeczka. Nie mogłam sobie pozwolić w tym dniu na obżarstwo, ponieważ nie chciałam, aby po czerwonym dywanie mnie turlano. Posmakowałam więc wybornego, trójkolorowego tortu oraz babeczki.

Tost z wodą? Nie znałam tego specjału. (fot. Maciej Kieruzal)

Skoro Francja, to jest i kankan. Miałam zbyt krótką sukienkę, aby móc dołączyć do tancerek, poza tym nie wiedziałam, jak Bryś by to zniósł. Nie obdarzono mnie też głosem Edith Piaf, więc tylko z podziwem słuchałam tych, którzy zdecydowali się zaśpiewać jej piosenkę. A tuż przed powrotem do USA obserwowałam zmagania odważnych w Konkursie Wiedzy o Francji. Sama nie wiem, skąd w mojej głowie pojawiły się nazwy trzech marek francuskich samochodów… Bardziej na miejscu byliby projektanci.

 

Mimo że to nie mój strój został uznany za kreację wieczoru – wygrał bowiem Charlie, wyprzedzając o włos Bagietki i Gwiazdę – nie żałuję, że pojawiłam się w Cannes. Nie mogłam tam praktykować moich umiejętności prawniczych, ale przecież wszędzie można szerzyć dobro i zmieniać świat. Nawet w Cannes. Nawet w różowych ciuchach.

Mokrego poniedziałku. :)

Sara vel Elle Woods
PS Festiwal w Cannes trwał przez całą noc! Oglądano wówczas takie hity filmowe jak Boyhood czy Whiplash. Niestety, moje przyjaciółki wolały spać (aby zadbać o cerę), więc i ja nie pojawiłam się na Nocy Filmowej. Może następnym razem. :)