Nie potrafię się zakochać - wymiana #7

Kilka podejść. Szum morza, gwar miasta. Nie udało się.

Szał zakupów. Śliczne pocztówki. Kolejna porażka.

Nawet autostrada nie pomogła. Niby mogliśmy się szybciej zobaczyć, częściej widywać, ale co z tego?

Może to wina niezaliczonego Starbucksa?

  

Gdańsk przyciąga, Gdańsk potrafi zauroczyć, ale nie mnie. Nie potrafię zakochać się w Gdańsku. Zwiedzałam to miasto, jeździłam tramwajami, wysłuchałam koncertu organowego w Oliwie i rozmawiałam ze zwierzątkami z oliwskiego zoo. Nie pominęłam Muzeum Solidarności, dworca głównego ani plaży. Jadłam hot-dogi w gdańskiej Ikei i cheeseburgery w gdańskim McDonaldzie. Tylko ten Starbucks mi nie po drodze, no!

 

Środa, właściwie przedostatni dzień wymiany. W piątek rano Amerykanie opuszczali Toruń i udawali się w kierunku Warszawy. Mimo że moje stosunki z B. w środę nie wyglądały najlepiej, to jednak miło wspominam tę wycieczkę. Było zimno, tak zimno, że w ten kwietniowy dzień założyłam zimową kurtkę. Na szczęście nie padało – deszcz to chyba jeden z najgorszych chochlików psujących wycieczki. Wraz z przewodniczką przechadzaliśmy się po starówce. Swój spacer zaczęliśmy na moście nad Motławą. Obowiązkowo przeszliśmy obok żurawia, jednego z najbardziej charakterystycznych obiektów miasta.

Dotarliśmy także na ulicę pełną sklepów z bursztynem – podobno młode pary właśnie to miejsce wybierają na tło swoich sesji ślubnych. Kolejnym punktem były lwy, a przy nich teksty w stylu: To moje zwierzątko domowe, nie twoje. 

Weszliśmy również do największej świątyni na świecie zbudowanej z cegły. Tam chętni mogli udać się na wieżę katedry. Znaleźli się tacy śmiałkowie, a wśród nich ja. Liczba 412 stopni nie przeraziła nas (a powinna). Po 200 nie miałam już sił, po 300 chciałam usiąść i błagać o zaniesienie, po 350 modliłam się o windę, a po 400 przestałam oddychać. Albo z wysiłku, albo dlatego, że dech w piersi zaparły mi widoki roztaczające się z siedemdziesięcioośmiometrowej wieży. Jedna z Amerykanek po dotarciu na sam szczyt położyła się i leżała plackiem przez kilkadziesiąt sekund. Zejście było trochę łatwiejsze, nie spadłam, nie połamałam nóg, co dziwne, bo moi domownicy przyzwyczaili się już do tego, że spadanie ze schodów jest dla mnie czymś normalnym.

 

Więcej zdjęć z wieży w jednym z kolejnych postów. :)

Pominięcie Neptuna byłoby wielkim niedopatrzeniem. Pamiętam, że kiedy ludzie pstrykali zdjęcia pomnikowi, B. okropnie mnie wkurzyła. Ja również chciałam mieć zdjęcie z Neptunem, ale B. oczywiście musiała wejść w kadr i zakomunikować: Patrz Sara, gołąb! Ech.

W Gdańsku zjedliśmy obiad, podczas którego otrzymałam kilka słów otuchy, wsparcia i współczucia od innych Amerykanów. Później mieliśmy trochę czasu wolnego. Ja wylądowałam w Pi Kawie z kilkoma innymi osobami. Genialne miejsce, pyszne herbaty, no i mają crème brûlée, którego w życiu nie jadłam, a chciałabym spróbować. :D

 

Wykadrowałam B. (zła Sara)

Później przez prawie godzinę jechaliśmy do Sopotu. Tam naszym jedynym punktem było molo. Jakie było moje zdziwienie, gdy większość Amerykanów nie doszła do końca molo. Taka atrakcja, w końcu to najdłuższe molo nad Bałtykiem, mierzy pół kilometra. Byliśmy poza sezonem, więc za molo nie trzeba było płacić. Amerykanów jednak pokonało zmęczenie. 

B. nakupowała w Trójmieście drogich bursztynowych zawieszek, ja nakupowałam pocztówek i obie byłyśmy tak samo zadowolone. :)

 

Ale nadal nie potrafię zakochać się w Gdańsku!

A Wy?

Udanej majówki!

Sara