Trudne dni i bezsenne noce - wymiana #1

No i pojechali. Nie płakałam ani ze smutku, ani ze szczęścia. W głowie mam milion myśli na temat wymiany. Widzę mnóstwo plusów, ale także multum minusów. Naprawdę długo rozważałam, jak opowiedzieć Wam o tym wszystkim i czy w ogóle opowiedzieć. Już do tej pory skasowałam setki słów. Ten wpis będzie jednym wielkim wyrzuceniem z siebie tego wszystkiego, co męczyło mnie przez ostatnie dni. Chcę podzielić się wszystkim, co złe, w jednym poście, potem już będzie tylko lepiej. Nie chcę, abyście myśleli, że wymiana była dla mnie męczarnią przez cały czas.

Środa godz. 4:00

Nie mogę spać, pewnie ze zmęczenia. B. też nie może, słyszę, jak co chwila wchodzi do łazienki. W końcu po 4 przychodzi do mnie, prosi o jedzenie (chleb nietostowy nie zyskał aprobaty, za to bułka z ziarnami okazała się czymś niezwykłym i nigdy niewidzianym). Po zjedzeniu ćwiartki bułki z cukrem i masłem, prosi o tabletkę. To pierwsza. Potem będzie ich jeszcze kilkanaście. Już nie śpimy. B. zaczyna mi się zwierzać. A ja muszę niebawem iść do szkoły po zaledwie trzech godzinach snu.

Środa godz. 13:00

Nie wiem, co się dzieje. Ciągle woła o leki. Przeciwbólowe, na uspokojenie, na ból brzucha. Jesteśmy w szkole, ale B. nie cieszy się tym dniem. Mówi, że tęskni za tatą. Rozumiem to, ale jednocześnie zastanawiam się: Skoro tęskni już, co będzie potem?

Czwartkowe i piątkowe noce

Przyszła do moich rodziców. Najpierw położyła się obok nich, potem na podłodze. Gdy dowiedziałam się, że moja mama nie spała, wpadłam w furię. Ile ta dziewczyna ma lat, 8 czy 18?! Moja mama zeszła z nią na dół i pilnowała jej całą noc. B. prosi o możliwość spania w pokoju z telewizorem, po czym ogląda go przez całą noc. Nie może spać, ale nie wie, dlaczego. Nic nie je. Przychodzi do mnie o 5 rano, twierdząc, że czas wstać.

Piątek

Mam powoli dość, wszystko zostało zgłoszone nauczycielom. Na noc zamykam pokój na klucz. Martwię się o B., a jednocześnie chcę, aby ją ode mnie zabrali. Martwię się, że zemdleje, bo ile można przeżyć na jednym bananie? B. zaczyna zwalać swoje dolegliwości na jet lag (zespół nagłej zmiany strefy czasowej). Ok. ale ile może trwać jet lag?

Piątek, trochę później

W środę moja mama kupiła leki i herbatkę na uspokojenie. B. to jednak nic nie pomogło. Byłam tak wkurzona, że i ja pokusiłam się o meliskę. Tymczasem B. prosi o leki nasenne. Daję jej coś na uspokojenie i wmawiam, że to na sen. Ona zaś nocą sama zagląda do szafki z lekami i wyjmuje sobie stamtąd, co chce.

Sobota godz. 3:00

Słyszę walenie do drzwi. Nie, nie otworzę. Dobra, mam dość. Otwieram i wrzeszczę na nią. Mama stwierdziła, że wyglądałam dość zabawnie, taka wkurzona. Ale to nie było zabawne. Nie dałam jej żadnych leków, choć prosiła i zatrzasnęłam drzwi przed nosem.

Sobota

Spotkanie z nauczycielami. Zostaje podjęta decyzja – albo B. wraca do domu, albo wprowadza się do mnie amerykańska nauczycielka. Zgadzam się, choć sugeruję, że B. mogłaby zamieszkać w domu jednej z polskich belferek. Nikt mnie nie słucha. C. wprowadza się do nas wieczorem. Nocą B. chodzi do niej wielokrotnie, ale dzięki temu my możemy się trochę przespać. C. jest bardzo surowa, nie pozwala B. mówić o problemach rodzinnych, oglądać telewizji po 21:00 i spać w pokoju z telewizorem. W związku z przybyciem nauczycielki mój brat musiał przeprowadzić się do babci.

Niedziela

Jestem coraz bardziej chora, tracę głos. Nie daję rady tłumaczyć wszystkiego na dwa fronty. Nauczycielka wyjeżdża, a ja grożę B. , że jeśli będzie nas budzić w nocy i prosić o kolejne leki, odeślemy ją do domu. Od tego czasu śpi spokojnie.

Kolejne dni

B. zaczyna jeść, jednak tego, że jest chora na ADHD, tego, że jest aspołeczna, tego że ciągle chodzi w kapturze, tego, że po przyjściu do domu zakłada piżamę i ogląda bajki nie zmienię. Nic nie poradzę na to, że nie chciała nigdzie wychodzić, że nawet, gdy oglądałyśmy film, ona gapiła się w swój telefon. Odliczałam dni do jej wyjazdu.

Jak widzicie, zafundowano mi niezłą szkołę przetrwania. Ale nie napisałam tego wszystkiego, bo chcę Waszej litości, niee! Po prostu… musiałam to z siebie wyrzucić. B. tak naprawdę nigdy nie powinna znaleźć się na tej wymianie. To był jej pierwszy wyjazd z kraju, pierwszy raz, kiedy spędziła więcej niż jedną noc bez taty. Nowa kultura, nowe jedzenie, nowi ludzie. Wiele było momentów, kiedy B. zachowywała się tak, jakby potrzebowała pomocy. Profesjonalnej pomocy. A ja nie jestem terapeutką.

To na tyle. Mam nadzieję, że to ostatni tak pesymistyczny wpis na tym blogu.

Sara

PS Wiecie, jaka jest najlepsza wiadomość? To nie ona będzie mnie przyjmować w październiku.