"Lubię te studenckie zabawy." - wywiad z M. Kopernikiem

Rozsławił Toruń. Zmienił świat. Kosmosu nie zmienił, ale jego niezwykłe tajniki - odkrył. 

Sara: Osoby, które niewiele wiedzą o Toruniu czy Fromborku, mogą kojarzyć Pana tylko z podręczników do geografii. Czy przygnębia to Pana?

Mikołaj: I tak, i nie. Jest to niewątpliwie smutne, że Polacy często nie są świadomi, że ich rodacy dokonali znaczących zmian w świecie czy w nauce. Z drugiej strony każdego dnia dowiadujemy się czegoś nowego. Fascynująca jest ta świadomość, że zostało jeszcze tyle do odkrycia.

S: Co zalicza Pan do swoich największych osiągnięć?

M: Przede wszystkim wszechstronne wykształcenie. Miałam szansę pogłębiać swoją wiedzę na temat matematyki i astronomii w Krakowie, ale uczyłem się także w Italii, gdzie studiowałem prawo, filozofię grecką. Udało mi się również zdobyć wykształcenie w dziedzinie medycyny. Poza tym dzieło „De revolutionibus orbium coelestium”, czyli  „O obrotach sfer niebieskich”. To ono wpłynęło na przewrót kopernikański. 

 

S: Jakie miejsca we współczesnym Toruniu kojarzą się właśnie z Panem?

M: Myślę, że przede wszystkim mój dom, Dom Mikołaja Kopernika, który znajduje się przy ulicy, co za niespodzianka, Kopernika! Zdradzę Wam, że dawniej była to ul. św. Anny. Obecnie można tam podziwiać różne przedmioty związane z moją pasją – astronomią. Odwiedzający mogą też lepiej poznać moje życie. Przyznaję, to trochę krępujące, ale odczuwam również dumę, gdy obserwuję, jak wielu turystów (nawet zza oceanu!) zagląda do mojego domu. 

S: A czy jest Pan w stanie wymienić inne toruńskie obiekty nazwane na Pana cześć?

M: Chociażby fabryka pierników – pysznych, tradycyjnych, niezbyt ostrych, o pięknym korzennym zapachu. Fabryka Kopernik obecnie produkuje nie tylko zwykłe pierniczki, ale i wafelki czy smakołyki o piernikowym smaku. W moim ukochanym Toruniu znajdują się również szkoły nazwane moim imieniem, no i chyba najważniejsze – uniwersytet.

  

S: Skoro już jesteśmy przy studentach, to muszę zapytać, jak znosi Pan te juwenaliowe kostiumy?

M: Ma Pani na myśli przebrania innych czy moje własne? Co roku podziwiam kreatywność studentów. Podczas tegorocznych juwenaliów widziałem nie tylko parę młodą, ale i dziewczyny zbierające na elfie trunki. Mnie z kolei założono kapelusz na głowę i wyglądałem komicznie, ale szczerze mówiąc, żałowałem, że nie mogę zejść z cokołu i powygłupiać się razem z młodymi. Lubię te studenckie zabawy. Dodam, że czuję się zaszczycony faktem, że to przy moim pomniku umawiają się zakochani, biznesmeni, znajomi. Czuję, że jestem potrzebny, że jestem nadal w centrum wydarzeń.

S: W innych miastach też jest Pan niezwykle doceniany.

M: Cóż, słyszałem, że Frombork od lat kłóci się z Toruniem o moją osobę. To strata czasu! Mieszkałem w wielu miastach i wszystkie miały w sobie coś wspaniałego. Urodziłem się w Toruniu, więc to on jest moim rodzinnym miastem, ale ostatnie słowo wypowiedziałem już we Fromborku.

 

S: A jakie ma Pan skojarzenia z Warszawą?

M: Kiedy myślę o stolicy, nieskromnie nasuwa mi się na myśl wielkie Centrum Nauki Kopernik. Cieszy mnie to, że młodzi ludzie pragną zdobywać wiedzę. Robią to przez zabawę, co było nie do pomyślenia w moich czasach, ale co zrobić? Dobrze, że świat idzie do przodu. Wiem, że maluchom często zadaje się pytania: „Dlaczego Mikołaj Kopernik na pomniku w Toruniu stoi, a w Warszawie siedzi?” Odpowiedź jest prosta – w Mieście Pierników jestem gospodarzem, a w stolicy wyłącznie gościem.

Dziękuję za to, że zechciał Pan podzielić się ze mną swoimi przemyśleniami.

Sara