Sztuka albo i nie

Cokolwiek dzieje się w Toruniu, ja muszę brać w tym udział. ;) Nie mogło być inaczej w zeszłą sobotę podczas tegorocznej Europejskiej Nocy Muzeów. Kilka dni przed weekendem rzuciłam pomysł, aby w tym roku pojechać do jakiegoś innego miasta. Pomysł jednak spalił na panewce, ale to nie znaczy, że sobota była nieudana. Z mamą wybrałyśmy się do dwóch muzeów – Centrum Sztuki Współczesnej i Muzeum Podróżników im. Tony'ego Halika. Odpuściłyśmy tym razem wejście na wieżę ratusza – mimo że widoki są piękne, to wchodziłam na wieżę miesiąc temu z Amerykanami, a wcześniej chyba ze dwa razy z mamą. Nie traciłyśmy zatem czasu na stanie w kolejce. 

Obrazy malowanie kwasem. To znaczy właściwie to brak obrazów.

Toruńskie Centrum Sztuki Współczesnej można zwiedzić za darmo we czwartki. Powtarzałam mamie od kilku miesięcy, że musimy tak zorganizować czas, aby w któryś z czwartków trafić do tego muzeum. Nie udało się, padło więc na sobotę, również darmową.

Tańczące rurki, czyli po prostu plastikowe rurki, w które co jakiś czas wpuszczano ciśnienie, a one się poruszały.

Kolorowe rękawiczki

Za każdym razem gdy odwiedzam CSW w mojej głowie kłębią się różne myśli. Mam mieszane uczucia, ale i tak wracam do tego miejsca. Chociaż powtarzam też, że jeśli miałabym za nie płacić, to byłyby to zmarnowane pieniądze. Paradoks?

Cóż, właściwie to nie wiem, co znajduje się po lewej stronie zdjęcia.

Przez kilka minut czekałyśmy z mamą, aż na płytę grzewczą spadnie kropla. Efekt jej upadku trwał może sekundę. Razem z nami czekali też inni zwiedzający. Jeden chłopak przyznał się, że stoi tu już 5 minut. W chwili spadnięcia kropli odwrócił głowę...

Po raz kolejny będąc w CSW, debatowałyśmy z mamą, co przesądza o tym, że coś jest nazywane sztuką nowoczesną, że coś znajduje się w muzeum, a coś nie. Dlaczego jakiś bohomaz (dosłownie!) to dzieło sztuki, dlaczego podpaska to dzieło sztuki, dlaczego gąbka do mycia naczyń to dzieło sztuki. Ja zaczęłam gdybać, że tu może chodzi o pomysł, że ktoś wpadł na coś pierwszy i postanowił to upublicznić. Moja mama była bardziej sceptyczna. Stwierdziła, że być może niektórzy artyści po prostu płacą za to, aby ich prace pokazali w muzeum. 

 

To chyba ulubiony "eksponat" mojej mamy i mój też przy okazji. Cała ściana obłożona gazetami. Ktoś się napracował.

Ludzie użerający się z drewnianymi, hm, rzeźbami.

Chyba przyzwyczaiłam się już do tego, że sztuka nowoczesna potrafi człowieka zgorszyć, zniesmaczyć. Zapewne podczas kolejnej wizyty nie będę tym faktem już tak bardzo zaskoczona. Chociaż nadal zadaję sobie pytanie: Dlaczego? Czy tak musi być?

 

W jednej z sal znajdowało się mnóstwo zdjęć osłoniętych rozmaitymi obudowami - płytami, murkami, drewnianymi płotkami, tak, że właściwie nie dało się zobaczyć tych zdjęć. Sztuka?

Odkryłam, że jedno z zasłoniętych zdjęć co jakiś czas, dosłownie na 2 sekundy, się podświetlało. Wtedy można było je obejrzeć.

Z kolei do Muzeum Podróżników im. Tony'ego Halika nie przyciągnęła nas wystawa czasowa, ale spotkanie z kobietą zafascynowaną Indiami, blogerką. Opowiadała nam ona – bardzo osobiście i subiektywnie – o swoich podróżach do Indii, których odbyła już kilka. Dwie z nich były związane ze świętami i wydarzeniami odbywającymi się na Subkontynencie Indyjskim. Jedno z nich to święto Holi, którego namiastkę będzie można poczuć w Toruniu w przyszły weekend (festiwal kolorów, znów! :D). Pani Magdalena opowiadała o indyjskim jedzeniu, zwyczajach, napojach, nawykach, a nawet o weselu. Ogromnie podobało mi się to spotkanie, chociaż trwało ponad półtorej godziny. Podczas prezentacji zerkałam nie tylko na zdjęcia prezentowane przez panią Magdalenę, ale i wystawę fotografii pana Rafała. Zajmowały one dwie ściany. Indie są niezwykle barwne, a ludzie podobno bardzo życzliwi. Dodam jeszcze, że pani Magdalena podczas swojego pobytu w Indiach mieszkała z rodowitymi Indusami, nie zaś w hotelach. 

Pani Magdalena opisywała to zdjęcie jako fotografię, do której ma wielki sentyment. Na zdjęciu widoczna jest kobieta pijąca jeszcze bardzo gorący napój. Pani Magdalenie udało się uchwycić moment parowania herbaty.

Europejska Noc Muzeów to genialna inicjatywa, ale nie ukrywam, że w przyszłym roku albo muszę dokładnie przewertować ofertę toruńskich muzeów, a potem zaryzykować, wybierając jakieś spotkanie w ciemno, tak jak wyhaczyłam prezentację pani Magdaleny, albo zaplanować swój weekend w taki sposób, by tej nocy znaleźć się w innym mieście. W końcu ile można oglądać w kółko to samo?  

Dajcie znać, czy Wy w tym roku uczestniczyliście w Nocy Muzeów!

Sara