Dlaczego piszę listy?

Ludzie listy piszą, zwykłe, polecone… - tak brzmi fragment piosenki Skaldów. Jakie listy piszę ja? I właściwie dlaczego to robię? Nawet mój tata zapytał, czy nie prościej byłoby wysłać mejla…

Prawdziwą erę pisania listów w moim życiu rozpoczęła Mari z Woroneża. Wylosowałam jej adres na stronie postcrossing.com, wysłałam kartkę, później tak jakoś się zgadałyśmy, że ona wysłała list, potem ja… I nasza znajomość trwa już 3 lata. W początkowych listach po prostu się poznawałyśmy, potem zaczęłyśmy się sobie zwierzać. Z czasem bieżące sprawy omawiałyśmy już na Facebooku, a listy stały się relacjami z naszych podróży i wydarzeń, w których uczestniczyłyśmy. Mari od początku pisała listy na kolorowych kartkach, używała papeterii, ozdabiała koperty… Ja sądziłam, że to nie ma znaczenia, ale gdy Postcrossing stał się moją prawdziwą pasją, zaczęłam zwracać uwagę na dekoracyjne aspekty wysyłek. Przyklejałam naklejki, rzadziej coś rysowałam, zainwestowałam w papeterię. Potem sama zaczęłam ją tworzyć w Wordzie (jednak tylko same kartki, bez kopert). Z czasem Mari zaczęła pisać listy na komputerze i drukować je… średnio mi się to podoba, bo przecież skoro już coś pisze na komputerze, to równie dobrze mogłaby to przesłać na FB. Z Mari wysyłamy do siebie listy dość często, czasami dołączamy je do paczek – urodzinowych, bożonarodzeniowych. Do koperty z listem Mari  wkłada również pocztówki, ulotki z kina, naklejki, wycinki z gazet. Ja zazwyczaj decyduję się na przesłanie herbatki i widokówki. Zastanawiam się, kiedy w końcu uda mi się spotkać z moją listową przyjaciółką.

Moją kolejną pen palką, tym razem z Polski, jest Ania, którą być może znacie z jej bloga. Wszystko zaczęło się od tego, że poprosiłam Anię o opis pewnej pracy… Od października przynajmniej raz w miesiącu w mojej skrzynce ląduje list od Ani. O ile z Mari jesteśmy w tym samym wieku, o tyle Ania jest ode mnie starsza. Mnie to nie przeszkadza, Ani chyba też nie wadzi korespondencja z małolatą (prawie dorosłą małolatą!). Z Anią na Facebooku raczej nie piszemy, chyba że informujemy o tym, że list dotarł bezpiecznie (z Pocztą Polską nigdy nic nie wiadomo). Podobnie jak Mari, moja polska pen palka zawsze wkłada do koperty jakąś niespodziankę – cukierka, herbatkę, kawę czy zakładkę (moja kochana korespondentka ma ich całkiem sporo, poza tym kocha czytać). :)

 

Kiedyś regularnie wysyłałam też przesyłki w zupełnie innym kierunku – do Serbii. Trudno nazwać Jelenę moją pen palką, bo jej listy były bardzo krótkie i wszystkie wyglądały podobnie. W naszej znajomości chodziło głownie o pocztówki. Z czasem ja zrezygnowałam z tej korespondencji, jednak nie zrobiłam tego po prostu nie odpowiadając na listy, ale napisałam do Jeleny na Facebooku. 

 

W zeszłym roku regularną korespondencję zaproponowała mi Ania spod Poznania. Jednak w którymś momencie nie odpowiedziała na list. Nasza znajomość trwała krótko, bardzo się różniłyśmy, ale i tak lubiłam otrzymywać od niej przesyłki. :)

Swoje listy trzymam w… torbie prezentowej, w szufladzie. Tak, to dość dziwne. Jednak torebka ta nie jest tylko przechowalnią listów, ale czasami w myślach nazywam ją torebką wspomnień, bowiem znajdują się tam też różne kwitki, papierki, liściki, kartki z podstawówki czy gimnazjum. 

 

Listy pisałam także w dość ważnych momentach mojego życia. Kiedy chciałam pogodzić się z moim wieloletnim przyjacielem, wysłałam do niego list. Kiedy chciałam poprosić rodziców o coś wówczas dla mnie ważnego, pisałam list. Czasami ktoś wysyłający mi pocztówki, dołączał krótki list. Mam takie listy z Polski, ale i z Uzbekistanu.

Jasne, łatwiej byłoby napisać coś na Facebooku, taniej, szybciej. Albo wysłać mejla. Ale ja naprawdę kocham pisać listy! Przelewać swoje myśli na papier, porządkować je, dzielić się wrażeniami. Uwielbiam również wypatrywać jakiegoś listu, czytać go łapczywie, w pośpiechu, a potem jeszcze raz, dokładnie. Nigdy nie mogę doczekać się chwili, kiedy spokojnie będę mogła na wiadomość odpisać. Ręka boli, ale moje listowe przyjaciółki są mi bardzo bliskie. I oby tak zostało.

Życzę Wam wspaniałych przyjaciół. Tych od listów i tych obecnych na co dzień. :)

Sara