Cudowny poranek w Wiedniu

Chciałabym zobaczyć wschód słońca. Najlepiej nad morzem. Ewentualnie w Wiedniu. ;)

Z mamą nie dotarłyśmy do stolicy Austrii aż tak wcześnie, aby oglądać wschód słońca, ale i tak wysiadłyśmy z busa pół godziny przed wyznaczoną godziną o szóstej rano. Pierwszą rzeczą, jaką zrobiłyśmy, był zakup czterdziestoośmiogodzinnych biletów na komunikację miejską. Śmialibyście się ze mnie, gdybyście zobaczyli, jak jeszcze w domu wyliczałam, ile biletów będzie nam potrzebne w Wiedniu… Jeden do zoo, jeden do hotelu… Potem ja sama śmiałam się z siebie, gdy przesiadałam się niekiedy nawet dwa razy, aby dotrzeć do jakiegoś miejsca. Ten bilet to był strzał w dziesiątkę. Czasami podjeżdżałyśmy gdzieś nawet dwa przystanki - byleby oszczędzać nogi i móc zobaczyć jak najwięcej. W niedzielę było upalnie. Słońce mocno grzało, co nam zdecydowanie poprawiło humory. 

Po tym jak zszokowane odkryłyśmy, że tramwaj jeździ pod ziemią, dotarłyśmy do hostelu. Na miejscu okazało się, że w tym miejscu pracują głównie Polacy! Ale nam się trafiło. :) W dodatku był to jeden z najtańszych hosteli w stolicy, a niczego nam nie brakowało. Nie mogłyśmy zameldować się o siódmej rano, zostawiłyśmy więc jedynie bagaże, zjadłyśmy gotowe dania w kubku (tak, tak na śniadanie!), odświeżyłyśmy się, mapa do ręki, woda i jedzenie w plecaku i… w drogę!

Już pierwsze miejsce z naszej listy wywarło na nas niemałe wrażenie. Był to kościół Wotywny (Votivkirche). Bardzo wysoki, trudno było zrobić mu zdjęcie (jak większości budowli w stolicy). Na nasze nieszczęście na świątyni powieszono wielki baner z motylem… Reklama ładna, ale do kościoła nijak nie pasowała. Przed kościołem śliczny park i, mimo wczesnej godziny, niektórzy już wylegiwali się na trawie. Co ciekawe, Kościół Wotywny upamiętnia ocalenie cesarza Franciszka Józefa z zamachu.

Kolejny budynek to uniwersytet. Ciekawe, czy studenci doceniają, że uczą się w tak pięknym otoczeniu…

Nieco dalej docieramy do Ratusza (Rathaus). Czytałam, że jest nieco podobny do… Opactwa Westminsterskiego. To kolejna ogromna budowla. Przed ratuszem akurat przygotowywano się do Festiwalu Filmowego. :) Pod ratusz wróciłyśmy też wieczorem, gdy chciałyśmy wypić dobrą kawę, ale serwowano tam głównie jedzonko, więc udałyśmy się do kawiarni Aida, bliżej naszego hotelu. Wokół ratusza także mnóstwo zieleni, jak w wielu miejscach w Wiedniu. Zraszacze podlewały trawniki, a i my trochę się przy nich ochłodziłyśmy.

Praktycznie naprzeciw ratusza znajduje się gmach Teatru Zamkowego (Burgtheater). Słońce świeciło tak mocno, że trudno było zrobić zdjęcie. Dopiero popołudniu, stojąc przy teatrze, zauważyłam popiersia słynnych pisarzy i poetów umieszczone na budynku.

Parlament w Wiedniu kojarzy mi się z Partenonem, Wam też? :)

Budynki w Wiedniu są iście królewskie. Ogromne, potężne, wysokie. Nawet muzea (uporczywie nazywane przez moją mamę teatrami) takie były. Ale ja bardziej zachwyciłam się… słonikiem przed jednym z muzeów. Bardzo podobają mi się wszelkie figurki i posążki. Chciałabym zobaczyć te łódzkie czy wrocławskie. 

Można powiedzieć, że zrobiłyśmy spore kółko – już wcześniej, po drugiej stronie ulicy, widać było park (Volksgarten), tymczasem my weszłyśmy tam całkiem przypadkiem, kończąc podziwianie Hofburgu, dawnej rezydencji Habsburgów. Moja mama czytając to, pewnie zacznie się głośno śmiać, bo moje "podziwianie Hofburgu" wyglądało tak: siedzę na ławce z zamkniętymi oczami i udaję, że nie chce mi się spać. Cóż, w Polskim Busie spałam może 2 godziny? A potem tyle chodzenia… Nie wiedziałam, jak się dobudzić, zastanawiałam, czy nie lepiej byłoby położyć się pod jakimś krzaczkiem w cieniu i zdrzemnąć. W końcu tego nie zrobiłam, musiałam jakoś wziąć się w garść. Udało się. Za to gdy wróciłyśmy do hostelu, aby coś przekąsić, zasnęłam jak zabita. Taka drzemka dobrze mi zrobiła przed kolejnymi wrażeniami. :)

Zostawiam Was z pięknymi zdjęciami z ogrodu Volksgarten, w którym można zasadzić sobie różę i umieścić przy niej tabliczkę na przykład z życzeniami z  okazji urodzin. Wszyscy miłośnicy kwiatów zakochaliby się w tym miejscu.

To oczywiście jeszcze nie wszystko, muszę podzielić sam Wiedeń na kilka postów, bo jeden wpis nie wytrzyma tego austriackiego kunsztu. ;)
Miłego dnia!

Sara