Tam niepotrzebny sanepid... - bydgoskie Muzeum Mydła

Po odwiedzeniu mnóstwa różnych muzeów w europejskich krajach mam trochę dość typowych miejsc z rzeźbami, ze starymi przedmiotami, które jakimś dziwnym trafem zyskały miano eksponatów. Kiedyś więc wklepałam w Google hasło w stylu "nietypowe muzea". Wśród  wyników rzuciły mi się w oczy dwa miejsca, które znajdują się tak blisko, że bliżej chyba się nie da. Toruńskie Muzeum Piernika, w którym już byłam, a także bydgoskie Muzeum Mydła i Historii Brudu. Stwierdziłam, że chętnie pooglądam stare mydelniczki, zawsze to jakaś muzealna odmiana. Na miejscu okazało się, że mogę liczyć na coś więcej niż mydło. :D

Muzeum znajduje się niedaleko pełnej zieleni Wyspy Młyńskiej. Po wejściu do budynku zostajemy wręcz zasypani różnymi rodzajami mydeł, które bardzo łatwo pomylić np. z babeczką czy gofrem. Aż ślinka ciekła. Wszystkie te "pyszności" można kupić. Zwiedzanie muzeum odbywa się o wyznaczonych godzinach. Po kupieniu biletu (12 złotych) pokręciłyśmy się z moją przyjaciółką po pomieszczeniu pełnym środków czystości, a także różnych gadżetów – magnesów, plakatów i… pocztówek. Kartki były drogie (3zł), ale ja miałam wyjść skądś bez pocztówki? Niedoczekanie… :)

Punktualnie o pełnej godzinie grupka turystów (w tym my) została zaproszona do innego pomieszczenia na warsztaty mydlane, które trwały kilkanaście minut. Każdy mógł zrobić sobie własne mydełko. Nie było to wcale takie trudne. Należało wybrać barwnik (ja zdecydowałam się na niebieski) oraz zapach (spośród wanilii, kokosu, bzu i lawendy wybrałam tę ostatnią), wlać kilka kropel płynu do szklanki i wymieszać. Każdy z przybyłych mógł wybrać dowolną foremkę, a następnie umieścić w niej wybrane dodatki (m.in. kawę, muszelki, płatki owsiane, płatki lawendy). Później do szklanek włożono masę przypominającą w konsystencji gęsty kisiel. Po wymieszaniu można było przełożyć zawartość naczynia do foremki. Wszystkie mydełka wylądowały w lodówce i moglłyśmy je odebrać po zakończeniu zwiedzania.  

Po warsztatach przewodnik poprowadził nas przez wszystkie epoki, wyjaśniając zwyczaje mycia się i niemycia w dawnych czasach. Kiedy poprosił kogoś, by wszedł do starożytnej bali, w przypływie odwagi zgłosiłam się na ochotniczkę. :D Na ścianach muzeum wisiały cytaty dotyczące higieny i jej braku, a na podłodze stały różnorakie urządzenia i przedmioty m.in. dawna ubikacja czy pralka Frania. Mnie najbardziej podobała się część dotycząca PRL-u, w muzeum mogłyśmy zobaczyć proszki, mydełka, brzytwy, pasty do zębów i inne specyfiki sprzed kilkudziesięciu lat. 

Cały pobyt w muzeum trwał około godzinki, ale warto było!
Już kilka lat temu chciałam wybrać się z rodzinką do Muzeum Mydła i Historii Brudu, ale nie dali się namówić. A szkoda. Moja determinacja jednak nie osłabła i do Bydgoszczy zabrałam przyjaciółkę. Razem trochę się pośmiałyśmy i pobłądziłyśmy.

Na koniec anegdotka: jedziemy z Fanny bydgoskim autobusem. Całe dworzec jest w remoncie, ale nie przejmujemy się tym. Wysiadamy na dobrym przystanku – Dworzec Główny. Wraz z nami wysiadają inne osoby, z plecakami, z torbami – idziemy za nimi. Najpierw schodzimy po schodach, potem idziemy tunelem. "Na pewno jesteśmy na dobrej drodze" – myślimy, w końcu wcześniej, za budynkiem, widziałyśmy pociągi. Tunel się kończy, a nas zatrzymuje ochroniarz: "A panie dokąd?" Tu muszę dodać, że wyglądałyśmy jak typowe turystki – czapki, okulary przeciwsłoneczne, plecaki… Śmiało i pewnie odpowiadam: "Na dworzec." Mężczyzna, który ma z nas wyraźny ubaw, ale jeszcze nie do końca to pokazuje, odpowiada: "To nie dworzec, to zakład pracy." Szczęka mi opadła i musiałam wyglądać śmiesznie, ale przeprosiłam pana i wraz z F. wróciłyśmy tą samą drogą. Dopiero wtedy zwróciłyśmy uwagę na to, że mijali nas sami mężczyźni. Oni też musieli mieć niezły ubaw. Kiedy wyszłyśmy na zewnątrz, odwróciłam się i spojrzałam, gdzie weszłyśmy: Pesa. 

Słyszeliście o Muzeum Mydła? Chcielibyście się tam wybrać?
Przesyłam serdeczne pozdrowienia, w szczególności dla Fanny (nieważne, że widziałam się z nią kilka godzin temu :D).

Sara