Sentymentalna podróż do Szczecina

Chyba po raz pierwszy od wielu lat, w wakacje, nie pojechaliśmy nigdzie rodzinnie na dłużej niż jeden dzień. Zrobiliśmy sobie za to kilka wycieczek jednodniowych. Pisałam już o wypadzie nad morze o wyprawie do Wrocławia. Dziś przyszedł czas na Szczecin.

W Szczecinie urodził się mój tata i mieszkał tam przez kilkanaście lat. Potem przeprowadził się do Torunia, aby uczęszczać do liceum wojskowego, gdzie poznał moją mamę. Ta romantyczna historia na szczęście nie skończyła się powołaniem do armii. W Szczecinie bywałam niejednokrotnie jako dziecko, bo tam mieszkali moi dziadkowie. Po ich przeprowadzce do lubelskiego do Szczecina pojechałam raz tylko po to, by wsiąść na dworcu do pociągu zmierzającego w stronę Berlina. Z tych dawnych wizyt w stolicy województwa zachodnio-pomorskiego nie pamiętam kompletnie nic. Dlatego cieszę się, że na cel jednej z naszych jednodniowych wycieczek wakacyjnych wybraliśmy właśnie Szczecin.

Była to wyprawa sentymentalna. Na samym początku zobaczyliśmy dawne osiedle taty i blok, w którym mieszkał. Potem udaliśmy się na cmentarz. Szczecin jest trzecim pod względem powierzchni w Polsce miastem, a znajduje się tam wyłącznie jeden cmentarz. 1 listopada wszystkie ulice wokół cmentarza są pozamykane, kursują specjalne autobusy. Sam cmentarz przypomina momentami park – oprócz grobów jest tam fontanna, wielki kościół, mnóstwo pomników. Na cmentarz niektórzy wjeżdżają samochodem. 

Po zapaleniu znicza i zobaczeniu ciekawszych części cmentarza (miejsc pochówku bogatych Romów czy Niemców bądź Rosjan) pojechaliśmy w kierunku katedry. Przeszliśmy spory kawałek pieszo, oglądając po drodze Zamek Książąt Pomorskich, Basztę Siedmiu Płaszczy i Bramę Portową. 

Spacerowaliśmy słynnymi Wałami Chrobrego nad Odrą.

Z mamą nie mogłyśmy odpuścić sobie podziwiania Szczecina z góry, weszłyśmy więc (a raczej wjechałyśmy windą) na wieżę katedry. 

Koniecznie chciałam zobaczyć na żywo słynny budynek Filharmonii Szczecińskiej. W Internecie prezentował się niesamowicie, przypominał górę lodową. Na żywo tymczasem wyglądał… tandetnie. Zupełnie nie pasował do otoczenia. :/ Zawiodłam się troszkę.

Dość zmęczeni postanowiliśmy coś zjeść. Toruń słynie z pierników, Podhale z oscypków, a czego trzeba spróbować w Szczecinie? Pasztecików! A raczej wielkich pasztetów, które bardziej przypominają krokiety niż małe paszteciki jedzone z barszczykiem. Pyszne paszteciki zjedliśmy w małej knajpce, której szyld głosił, że można w niej zjeść najlepsze paszteciki w Szczecinie. Faktycznie, były pyszne. Spróbowałam obu rodzajów – pasztecików z mięsem oraz z serem i pieczarkami. Sama nie wiem, które lepsze. Wszystko popiliśmy zdrową oranżadą. :D Taki powrót do lat 90.

Po posiłku udaliśmy się do Parku Kasprowicza. To ogromny park, w którym znajdziecie między innymi ogród różany (ale nie tak piękny jak ten w Wiedniu) i amfiteatr. Ja jednak żywię nienawiść do poety Kasprowicza i gdy omawiamy jego wiersze na polskim, krzywię się, bowiem właśnie w szczecińskim parku Kasprowicza mój tata miał poważny wypadek. To było dawno, ale pewnie do końca życia Jan Kasprowicz będzie mi się kojarzył z niekoniecznie zabawnymi opowieściami taty. 

Figurki w parku i śliczna tęcza w tle.

Szczecin to przemysłowe miasto, zniszczone przez naloty bombowe w czasie II wojny światowej prawie w 90%. Dlatego też większość miejsc i zabytków to zrekonstruowane bądź zupełnie nowe budynki. W mieście nie ma chociażby typowej starówki. Miasto mojego taty nie podobało mi się tak bardzo jak np. Wrocław czy ukochany Toruń. Poza tym pewnie bym się w nim nie odnalazła ze względu na wielkość. Ale cieszę się, że mogłam zobaczyć miejsca, które kiedyś były codziennością mojego taty. 

Kiedyś z każdego odwiedzonego miasta chciałam mieć zdjęcie pn. "Ja siedząca na placu". Teraz chyba to się zmieni i we wszystkich miastach będą fotografować mnie stojącą tyłem z wyciągniętymi rękami.

Kamienica Loitzów z charakterystycznymi, krzywymi oknami.

Dajcie znać, czy byliście w Szczecinie i z czym Wam się kojarzy to miasto.

Udanego tygodnia!

Sara