Teatr uliczny dla każdego

Polska to drogi kraj. Tym pesymistycznym akcentem rozpoczynam dzisiejszy wpis, który wcale nie będzie o ekonomii, zarobkach, zakupach itp. i właściwie to wcale nie będzie przygnębiający. :D Nasz kraj nie jest może tak drogi jak skandynawskie państwa, ale czasami nóż mi się w kieszeni otwiera, kiedy widzę, że książka kosztuje 50 złotych, a bilety do kina drożeją z miesiąca na miesiąc… Podobnie bilety do muzeów i ceny pizzy (która raczej w żaden sposób nie wiąże się z naszym rozwojem, chyba że rozwojem tkanki tłuszczowej, ale jednak jedzenie jej jest dość przyjemne.)
Natomiast z rozwojem naszego zmysłu i gustu artystycznego wiążą się oglądane spektakle teatralne. No tak, tylko co zrobić, gdy bilety do teatru do tanich nie należą? A co powiecie na sztukę w plenerze? I to całkowicie za darmo! 
Teatry uliczne są bardzo popularne we Włoszech. Tam ludzie siedzą na chodniku, na ziemi i łączą się w radości i cierpieniu z aktorami. Takie teatry to często połączenie sztuki cyrkowej, opery, musicalu i gimnastyki artystycznej. Festiwal Teatrów Ulicznych dotarł również do Torunia. W zeszłych latach w tym mieście miały miejsce pojedyncze spektakle, zwykle zapierające w dech piersiach. Cieszę się, że w to lato mieszkańcy Torunia i okolic mogli obejrzeć 5 zupełnie nowych, różnorodnych przedstawień. Mnie udało się zobaczyć trzy z nich (niestety gdański teatr "Pinezka" występował dwukrotnie akurat w dniu, w którym byłam nad morzem…). Jednak Festiwal Teatrów Ulicznych i tak stał się prawdopodobnie moim ulubionym zaraz po festiwalu Skyway! 
Pierwsze przedstawienie włoscy aktorzy z "Ondadurto Teatro" odegrali dwukrotnie – w piątkowy i sobotni wieczór na placu przed areną sportową. Dowiedziałam się, że pierwsza odsłona musiała zostać przerwana, bo jedna z artystek nieszczęśliwie upadła. Jednak nic poważnego jej się nie stało, zatem kolejnego dnia spektakl zaprezentowano w całości. Przedstawienie "C'era una volta" ("Dawno, dawno temu"/"Pewnego razu…") było połączeniem różnych znanych baśni i bajek. Znalazło się miejsce m. in. dla Kopciuszka i Czerwonego Kapturka. Aktorzy spacerowali z gracją po wysokich konstrukcjach, śpiewali, tańczyli i wyglądali, jakby w ogóle się nie bali. :D W pamięć zapadł mi fragment, w którym przybył książę na swoim białym rumaku, czyli w nowoczesnym wydaniu na… motocyklu. 
Kolejna odsłona festiwalu miała miejsce przy fontannie, a wystąpił czeski teatr "Bratri v Tricku" w przedstawieniu pt. "Plavorna" ("Kąpielisko") przepełnionym humorem. Dwóch facetów walczyło o kobietę. Słowa nie były potrzebne, a akrobacje i żonglerka robiły wrażenie.

Ostatnie przedstawienie "Wodewil warszawski" zaprezentowano w amfiteatrze Muzeum Etnograficznego. Było to widowisko pełne tańca oraz piosenek z przedwojennej Warszawy. Po przedstawieniu publiczność śpiewała i tańcowała (ach, ta choreografia…) razem z aktorami teatru "Pijana Sypialnia". "Oj ry, oj ry, oj ryyyydzu mój!".

Co sądzicie o takiej inicjatywie? Jesteście na tak? Czy dla Was teatr musi istnieć tylko w budynku, a wszystko powinno być okraszone aurą elegancji i patosu? Dla mnie teatr uliczny to genialna sprawa – można przyjść z własnym kocykiem albo leżakiem i poczuć się jak na wakacjach. A przy okazji skubnąć trochę sztuki…

Dajcie znać, kiedy ostatnio byliście w teatrze!
Wszystkiego dobrego. :) Wiem, że mam okropne zaległości na Waszych blogach, ale już w weekend postaram się wszystko nadrobić! :)
Sara   
PS Już jutro (nie mogę się doczekać <3) wyprawiam przyjęcie urodzinowe dla moich najbliższych koleżanek. Mimo że jeszcze dowodu nie mam… ;) Życzcie nam udanej zabawy!