665 schodów i szkoła przetrwania = Szczeliniec Wielki

W życiu zdobyłam kilka szczytów. Niestety, żaden z nich nie był Everestem, K2 ani nawet Mount Blanc. Nie wspięłam się na Rysy, ale za to zdobyłam Nosala, Śnieżkę, Jaworzynę Krynicką, Szrenicę, a nawet Gubałówkę i osiągnęłam szczyt zdenerwowania. W Górach Stołowych postanowiłam udać się na Szczeliniec Wielki, który jest najwyższym szczytem w paśmie Gór Stołowych na terenie Parku Narodowego, ale jednocześnie wcale nie jest bardzo wysoki – mierzy on 919 m.n.p.m. Co ciekawe, właśnie na Szczelińcu kręcono niektóre fragmenty filmu "Opowieści z Narnii: Książę Kaspian".

Wyprawę na Szczeliniec rozpoczęliśmy od dojechania samochodem do Karłowa drogą wijącą się między drzewami w taki sposób, że gdy inne auto jechało z naprzeciwka, dowiedzieliśmy się o tym w ostatnim momencie.

Na górę prowadzi szlak składający się z 665 schodów. Cieszyłam się, że będę wchodzić po stopniach, a nie po nierównym terenie, na którym w każdej chwili mogę znów skręcić kostkę. Myślałam: co to dla mnie, tyle schodów? Tymczasem już po kilkudziesięciu stopniach dostałam zadyszki. Na szczęście nie byłam jedyną osobą z naszej rodziny, która nie mogła złapać oddechu. :D Zatrzymywaliśmy się po drodze, aby trochę odpocząć, podziwiać widoki i porobić zdjęcia wśród skał.

W końcu dotarliśmy do schroniska – wydawało nam się, że to już koniec. Zrobiliśmy sobie sesję zdjęciową i natknęliśmy się na skały z pozostawionymi przez turystów monetami. Śmialiśmy się, że gdyby leżała tam stówa w banknocie, to może i człowiek by się na nią połasił… ;)

Okazało się, że za schroniskiem jest… kasa. Aby wejść dalej (na sam szczyt), trzeba było zapłacić. W sumie, aby zejść z góry, również należało uiścić opłatę, chyba że zdecydujecie się zaryzykować i zejść pod prąd. Koszt zakupu biletów jest taki sam, jak w przypadku Błędnych Skał – 7zł normalny/3zł ulgowy.

Po odejściu od kasy czekał nas zaledwie kilkuminutowy spacer na sam szczyt.

Co zawsze wydawało Wam się gorsze – wejście na szczyt czy zejście z niego? Mnie i to, i to trochę przeraża. Pięcie się w górę jest prawdopodobnie bardziej męczące, wymaga więcej wysiłku, natomiast schodzenie to większe ryzyko poślizgnięcia się. Nie sądziłam jednak, że powrót na dół będzie taką szkołą przetrwania. Przeciskaliśmy się między skałami, trzymaliśmy łańcuchów. Wszędzie było mokro. Tak się bałam, że w  pewnym momencie myślałam, że padnę. Otaczały nas głębokie szczeliny i przepaście. Ale… mimo mojego strachu byłam z siebie dumna, że zdobyłam kolejny górski szczyt, że dałam radę i, co najważniejsze, że nic sobie nie zrobiłam (wiecie, ofiara zrobi zara!).

To przeciskanie się w Błędnych Skałach i wypad na Szczeliniec Wielki były według mnie najlepszymi punktami naszej wycieczki.

Ale to jeszcze nie koniec mojej relacji…;)
W następnym poście czeka Was niespodzianka! Już teraz zapraszam.

Ściskam!

Sara