Co zrobić po skończeniu 18 lat? - vol. 2

Na pewno zauważyliście, że lubię wszelkiego rodzaju podsumowania i listy. Jednocześnie mam też naturę melancholijnej wspominaczko-romantyczki. Właśnie dlatego powstał ten post.

Gdy zbliżałam się do swoich osiemnastych urodzin, myślałam – co się zmieni? Skłamałabym, gdybym napisała, że nie zmieniło się nic. Ale oszustwem byłoby stwierdzenie, że zmieniło się wszystko.

Niestety z dnia na dzień nie zmądrzałam i nie dojrzałam. Choć przyznaję, nieraz słyszałam od moich rodziców słowa "Jesteś już dorosła". Ale zdarzało im się też przypomnieć mi, że to tylko na papierze.

Wielokrotnie internauci trafiali na mojego bloga po wpisaniu w Google nurtującego ich pytania: Co może zrobić po osiemnastce? Akurat o tym na blogu pisałam. Nie znaczy to jednak, że wykorzystałam wszystkie możliwości przysługujące osobie pełnoletniej.

Nie zgłosiłam się do żadnego teleturnieju, mimo że chciałam. Nadal chcę. Tylko, kurczę, ciągle mi coś przeszkadza. A to matura, a to wyjazd, a to kurs na prawko… Mam nadzieję, że zrealizuję ten punkt przed ukończeniem 40. roku życia.

Nie oddawałam krwi. I tu znów – były chęci. Tylko mój organizm się zbuntował. Od początku roku próbuję zaprzyjaźnić się z żelazem i udobruchać moje czerwone krwinki. Przed rozpoczęciem studiów spróbuję po raz kolejny zostać krwiodawcą – może tym razem się uda? A jeśli nie, będę dalej łykać przeklęte tabletki.

Nie kupiłam alkoholu. Ani papierosów. Ale to chyba dobrze, prawda?

Ok, to była mała spowiedź, to może teraz skupię się na tym, co w minionych dwunastu miesiącach mi się udało. W sumie… trochę tego było! Zacznijmy od drobnostek związanych z posiadaniem dowodu osobistego. Założyłam konto w banku i zapisałam się na prawko (teoria już zdana, praktyka za 3 tygodnie!). Pracowałam. Tak na serio. Przez 8 godzin dziennie. I miałam z tego niezłą kasę. Tylko moja psychika na tym ucierpiała. Co jeszcze zrobiłam? Ach, zagłosowałam w wyborach do parlamentu! Szkoda tylko, że nic to nie dało.

W minionych 12 miesiącach zdałam maturę, wypełniając tym samym jeden z moich celów na rok 2016. Dzięki niezłym wynikom dostałam się na dwa kierunki studiów, z trudem rezygnując z dziennikarstwa na rzecz wymarzonej psychologii. Odwiedziłam też jedenastą stolicę europejską, jaką był Budapeszt. Zwiedziłam mnóstwo nowych miejsc, policzyłam swoje pocztówki, nauczyłam się przyrządzać nowe potrawy, poszłam po raz ostatni do szkoły. Nastresowałam się za wszystkie czasy. Zakochałam się.

Jakoś tę dorosłość starałam się wykorzystać.

I teraz mam już 19 lat.

Czego chciałabym sobie życzyć? Optymizmu. Mniej nerwów i bezsensownego przejmowania się wszystkim. Dużo śmiechu. Motywacji. Wielu podróży. Lepszej organizacji czasu. Spełnienia marzeń. I zdroooowia. Bo tego czasami brakuje… I żeby moi rodzice, brat, przyjaciele i chłopak nadal mieli do mnie taką cierpliwość!
Dziękuję Wam, że jesteście!

Sara