Czy sesja jest straszna i dlaczego jest?

Przyszli studenci często zastanawiają się: czy sesja jest straszna?

Ja już to wiem.

Sesja nie jest straszna. To wykładowcy tacy są. Przynajmniej niektórzy.

Czekałam z napisaniem tego tekstu nie tylko do końca sesji egzaminacyjnej, lecz także do otrzymania wszystkich ocen. Teraz już wiem, co myślę, wiem, ile łez wylałam, ile razy kamień z serca mi spadł i ile razy powiedziałam „uff, zdane”. Wiem, ile razy mój chłopak powiedział, że jest ze mnie dumny, a ile, że mam się nie martwić. A i że jak chcę, to mogę nie przyjeżdżać, tylko się uczyć.

Rozmawiałam z kilkoma osobami z Uniwersytetu Warszawskiego (ja studiuję na UMK). Otrzymałam od nich raczej pozytywne informacje na temat sesji – nie dość, że wszystko pozaliczane, to jeszcze egzaminów nie było tak dużo. Poza tym nie trzeba było siedzieć na uczelni od rana do wieczora.

Ha, to jest chyba faktyczny plus sesji – ma się egzamin i żadnych zajęć przed/po (w 99% przypadkach).

Jak to jest z tą sesją? Trudno zdać? Łatwo? Moje przemyślenia po pierwszej w życiu sesji egzaminacyjnej są takie: 

- ćwiczenia i konwersatoria łatwiej zaliczyć niż wykłady. Mimo że końcowe kolokwia z nich pisałam w pierwszej kolejności, miałam nawet 2 testy jednego dnia. poza tym w tych dniach odbywały się normalne zajęcia – udało mi się uzyskać z nich same pozytywne oceny. 

- uczenie się dzień przed egzaminem jest niewskazane. Na wszystko zaczynałam się uczyć tydzień albo chociaż kilka dni wcześniej. Materiału było tak dużo, że nie wyobrażam sobie, jak miałabym ogarnąć to w 24h….

- przed sesją nie stresowałam się tak, jak przed maturą. Jedynie przed egzaminem internetowym denerwowałam się tak, że mało co mogłam przełknąć (trochę nietypowe, prawda?). Właśnie tego nie zdałam.

- żałowałam, że na niektóre wykłady chodziłam w kratkę. Bo przecież profesorowie wysyłają slajdy… Nie ma jednak jak własne notatki.

- brakowało mi czasu na odpoczynek po sesji. Na innych uczelniach czy kierunkach studenci mogli zrelaksować się przez tydzień, dwa, nawet trzy tygodnie. My natomiast mieliśmy… 3 dni (w tym sobota i niedziela, serio?). 

- wykładowcy są bardzo kreatywni, jeśli chodzi o konstruowanie egzaminów, a jeszcze bardziej jeśli mowa o ocenianiu. Mieliśmy i pytania składające się z jednego słowa (napisz wszystko, co wiesz), i takie wyświetlane przez 30 sekund, takie, w których były 4 odpowiedzi poprawne, a także takie, w których żadna nie była dobra. Były zaskoczenia, wszechobecne pytania "Ale to było?". Odbył się nawet egzamin trwający 13 minut (rekord?).

- nie byłam przyzwyczajona do opanowania tak dużej ilości materiału w tak krótkim czasie. Wydaje mi się, że to jest główny powód, dla którego sesja może przerażać. Bo przez cały semestr z niektórych zajęć nie robi się nic (ewentualnie pojawia się na wykładach). Później naprawdę trudno jest wszystko zapamiętać. A więc coś jednak przemawia za regularną nauką…

- o ile niezdanie matury skutkuje takimi konsekwencjami jak niedostanie się na studia, czasami konieczność spisania roku na straty, o tyle niezdanie egzaminu w czasie sesji nie jest tragedią życiową. Można poprawić. Nie oznacza to jednak, że nie wypłakałam dzisiaj oczu.  

Już myślałam, że wszystko zdam. Niestety minusowe punkty za złe odpowiedzi mnie pokonały. 

Jakie miałabym rady do siebie zaczynającej studia? Chodź na wykłady. Rób notatki. Zacznij uczyć się wcześniej. Nie denerwuj się. 

Jak wspominacie swoje sesje? Czego najbardziej się obawialiście? A może nadal obawiacie? 

Trzymajcie się ciepło. I nie poddawajcie się. Nigdy. 

Sara