Walentynki – wiać czy uciekać?

Pierwszy raz od kilku lat będę obchodzić walentynki z kimś. Z kimś, kto nie jest moją mamą. Nie będę tego dnia słuchać rzewnych piosenek o tym, jacy to źli są faceci. Jednak… czy 14 lutego to jakaś wyjątkowa data?

Ludzie dzielą się na tych, którzy piętnują walentynki (bo nie mają ich z kim obchodzić, bo to takie anglosaskie dziady, bo to święto konsumpcjonizmu i centrów handlowych, bo to kicz i żenua) i na tych, którzy czekają na ten dzień (bo może w końcu spędzą trochę czasu ze swoim ukochanym, bo może coś dostaną i może to będzie pierścionek, bo to takie słodkie, urocze i mniamnuśne święto).

Myślę, do której z tych grup się zaliczam. I wymyślić nie mogę. Kiedy byłam sama, zazwyczaj albo bojkotowałam walentynki i wyśmiewałam się z tego święta zakochanych, albo udawałam, że wszystko jest ok i w ogóle nie obchodzi mnie, że wielu ludzi ma z kim spędzić ten dzień, a ja nie. Zazwyczaj moja mama kupowała nam wszystkim jakieś drobiazgi walentynkowe, np. jabłuszko z napisem "I love you". 

W tym roku z M. z okazji walentynek wybieramy się na… jedzenie rzecz jasna. :D Przygotowaliśmy też pytania o sobie – zrobimy mały quiz wiedzy o swojej drugiej połówce (dzięki za inspirację, Piotrze!). I po prostu spędzimy tego dnia ze sobą trochę czasu. Ale, jak to powiedział M., dla nas walentynki są każdego dnia. Wczoraj np. wybraliśmy się razem do escape roomu (co z tego, że nie udało nam się z niego wyjść? Świetnie się bawiliśmy!)

Dlaczego wydaje mi się, że krytykowanie walentynek jest bez sensu? Bo 14 lutego jest idealnym pretekstem. Nie tylko do wydania pieniędzy. To genialna okazja, by zrobić coś razem. Jest to szczególnie potrzebne, gdy wkroczyliśmy już w fazę miłości przyjacielskiej, gdzie namiętność nieco się wypaliła. Można po prostu ugotować coś (razem!), wybrać się do kina/teatru/na koncert (razem!), zagrać w planszówki, po prostu znaleźć czas dla siebie.

Zdradzę Wam coś jeszcze: badania psychologiczne pokazują, że, po 10 tygodniach, pary, który robiły wspólnie coś ekscytującego (skok spadochronowy, na bungee, wspólna podróż pełna przygód), oceniały swój związek jako o wiele bardziej udany niż pary, które robiły coś przyjemnego, ale niezbyt ekscytującego. Więc może zdecydujecie się na odważny krok?

Na koniec kilka słów do osób, które są singlami. Wiecie, co śpiewa Phil Collins? You can’t hurry love. Z jednej strony – zgadzam się z nim. Miłość w końcu przyjdzie. I to w najmniej oczekiwanym momencie. Z drugiej strony – dlaczego by jej trochę nie pomóc? Wyjść do ludzi. Albo założyć profil na portalu randkowym.

Życzę Wam, by walentynki nie były dla Was dniem przygnębiającym, lecz pełnym miłości. Jeśli nie do partnera, to do ukochanych przyjaciół, zwierząt albo kawy ze Starbusia. 

Uściski! 

Sara

PS Tak naprawdę bardziej niż na walentynki czekam na Tłusty Czwartek.