Zero waste – czy da się wprowadzić ten trend do codziennego życia?

Przez ostatnie miesiące, a nawet lata przeczytałam kilka książek o zero waste, czyli stylu życia bez śmieci. Jedne były bardziej radykalne, inne mniej. Śledzę również blogi i strony na Facebooku związane z ograniczeniem odpadów. Stwierdziłam, że podzielę się z Wami moim punktem widzenia.

Mam bardzo dużo przemyśleń na temat zero waste, postaram się je przedstawić w jak najmniej chaotyczny sposób. Zacznę od tego, że jak najbardziej popieram postulat, abyśmy coś w końcu zrobili z naszym zachowaniem, ogarnęli się i zaczęli dbać o planetę. Nie uważam, że zero waste to jakieś chwilowe widzimisię czy chwilowy trend, który zaraz przeminie. Ta idea wpisała się w życie wielu z nas na dobre. Trochę późno, to prawda.

Staram się patrzeć na zero waste z perspektywy zwykłego człowieka, który nie narzeka na nadmiar pieniędzy. Co można zrobić? Co ja robię? Co jest według mnie trudne do osiągnięcia?

Są takie nawyki, które uważam, że powinniśmy wyeliminować od razu i byłoby to naprawdę łatwe. Myślę, że jednym z nich jest branie plastikowych reklamówek. Gdy robię zakupy i widzę tych ludzi, którzy kupują dwie rzeczy i może jeszcze przyjechali samochodem, i biorą okropną, plastikową reklamówkę, to mam ochotę czymś w nich rzucić. To strata kasy i głupota. Rozumiem, że każdemu może zdarzać się zapomnieć płóciennej torby. Ale jest tyle innych opcji – można wziąć kartonik z półki – TAK, KARTONIK, zupełnie za darmo. Można trzymać rzeczy w rękach, można schować je do normalnej torebki lub plecaka. Można też w koszyku zawieźć je do samochodu i włożyć luzem. Naprawdę, branie plastikowej reklamówki jest często zbędne.

Do czego nieco trudniej się przekonać, ale można? Do niepakowania warzyw i owoców w foliówki. Nigdy nie zapomnę sytuacji, gdy chciałam kupić sałatę i nie włożyłam jej do siateczki, na co pani przy kasie zapytała mnie, czy zabrakło foliówek. Już chciała zapakować moją sałatę do plastikowej torby. Na szczęście udało mi się grzecznie podziękować. Gdy kupuję sałatę czy cytrynę, to nie mam problemu z tym, aby ich nie pakować do woreczka. Gorzej, gdy kupuję np. pięć pomidorów. Zapaleni wielbiciele zero waste pakują wówczas produkty do własnych woreczków uszytych z firanek czy innych materiałów. Przyznaję, że ta praktyka jeszcze przede mną.

Mam też problem z niekupowaniem wody w plastikowych butelkach. Pamiętam, że był taki moment, gdy przestaliśmy przywozić ze sklepu zgrzewki wody i piliśmy przefiltrowaną kranówkę. Ale chyba mieliśmy jej dość, bo wróciliśmy do kupowania wody w butelkach. Wiem, że niektórzy piją wodę z kranu na co dzień. Może to tylko kwestia przekonania?

Do czego w życiu się nie przekonam? Są takie aspekty zero waste, które powodują we mnie odruch wymiotny. Tak jest chociażby z kubeczkami menstruacyjnymi. Nawet kiedy o tym piszę, to mam minę pełną obrzydzenia, gdy wyobrażam sobie, jak musiałabym wylewać to… Ble. Nie, dzięki. W tym przypadku stwierdzam, że mój komfort jest ważniejszy.

Czy zero waste jest drogie? To zależy. Dla przykładu – szampony w kostce (zamiast tych w plastikowych butelkach) potrafią kosztować kilkadziesiąt złotych. Nie każdego na to stać. Ale dzięki zero waste można też… zaoszczędzić. Niektóre produkty na wagę bywają tańsze. Wybierając je, nie tylko oszczędzamy, lecz także unikamy plastikowych opakowań.

Są takie rzeczy, które można wprowadzić do naszego życia od razu. Są i takie, które wymagają zmiany przekonań. Ale wydaje mi się, że samotne banany możecie zacząć kupować od zaraz. Inaczej trafią na śmietnik.

Dajcie znać, co Wy myślicie o zero waste! Czy nie jest za późno dla naszej planety?

Sara