Psycholog dziecięcy - kiedy warto do niego iść?

Dziś parę słów o psychologii dziecięcej. Jeśli tekst ten zachęci choć jedną osobę do tego, aby udać się z dzieckiem na wizytę do specjalisty, to będzie mój sukces. Psycholog dziecięcy może pomóc najmłodszym uporać się z lękiem, z brakiem koncentracji czy innymi zaburzeniami zachowania.

Chociaż często powtarzam, że swoich studiów nie lubię i jako psycholog pracować nie będę, to zawsze będę zachęcać, żeby do psychologa chodzić. Mam nadzieję, że ten mit "do psychologa idą tylko wariaci” mamy już dawno za sobą. Nie trzeba słyszeć głosów w głowie, aby wybrać się na wizytę. Coraz więcej mówi się też o psychologii dziecięcej, co mnie cieszy. Rodzice powoli zaczynają zdawać sobie sprawę, że nie muszą być alfą i omegą i jeśli z czymś sobie nie radzą, mogą znaleźć pomoc i wsparcie w gabinecie psychologicznym.

Psycholog a psychiatra

Przypomnę jeszcze krótko różnicę między psychologiem a psychiatrą. Psycholog to osoba, która ukończyła studia psychologiczne, nie jest lekarzem, nie może przepisywać leków. Pomaga rozmową, prowadzi terapię. Psychiatra natomiast to ktoś, kto ukończył studia medyczne i jest lekarzem. Może przepisywać leki. Są takie jednostki chorobowe, w których sama terapia u psychologa nie wystarczy np. schizofrenia, wówczas należy wprowadzić leki.

W czym pomoże psycholog dziecięcy?

• przede wszystkim u psychologa zyskujemy zupełnie inne spojrzenie na problem. Zadaje on takie pytania, że czasami aż sami jesteśmy zdziwieni i mówimy: "Nigdy tak na to nie patrzyłam", "Rzeczywiście"… Niekiedy przychodzi nam to z nieco większym trudem. Ale warto wybrać się do psychologa – jakiegokolwiek, nie tylko dziecięcego, by pozwolić sobie na przybranie innej perspektywy.
• psychologowie dziecięcy zajmują się m.in. uzależnieniami. Chociaż może się wydawać, że młody człowiek nie może się uzależnić, bo przecież papierosów nie pali, alkoholu nie pije, hazardu nie uprawia, to jednak we współczesnym świecie czekają na nas inne zagrożenia np. uzależnienie od komputera. Notabene często spowodowane nieobecnością rodziców. Prawda jest taka, że to, co najpiękniejsze rodzice mogą dać dzieciom, to nie drogie zabawki, lecz rozmowę i czas.
• do psychologa dziecięcego często trafiają też dzieci z zaburzeniami zachowania. Te mogą być bardzo rożne: począwszy od zespołu nadpobudliwości psychoruchowej, gdzie naszą uwagę powinny zwrócić impulsywność, zaburzenia koncentracji czy zdecydowana nadruchliwość, poprzez zachowania aspołeczne, na zaburzeniach opozycjno-buntowniczych skończywszy. Warto więc obserwować swoje dziecko. I mówię Wam to nie jako mama, bo własnych pociech jeszcze nie mam, ale po prostu jako studentka psychologii.
• sama trafiłam do psychoterapeutki z zaburzeniami lękowymi, zwanymi niekiedy nerwicą, wspomnę więc o tym, że może ona występować także u dzieci jako nerwica dziecięca. Objawy mogą być różne. Zaburzeniom wcale nie muszą towarzyszyć gwałtowne napady paniki. Głównym symptomem jest lęk, zamartwianie się, przejmowanie np. tym, że otrzymam złą ocenę. Dziecko dużo o tym myśli, co więcej stara się unikać stresującego bodźca. Nie idzie więc do szkoły. Z zaburzeniami lękowymi da się walczyć i warto to zrobić.