Filozofia podróżowania

W dniu imienin serwuję Wam nieco filozoficzny post. I mimo że  przedmiot zwany podstawami filozofii mam tylko jeden raz w tygodniu, to od czasu do czasu udziela mi się filozoficzny nastrój. Wtedy rozważam, rozmyślam, rozkładam na części pierwsze każde zdanie i szukam trzeciego dna. Zdarza mi się także prowadzić rozmowy dotyczące jednego wyrażenia (np. Człowiek mądry jest człowiekiem dobrym) na dziesięciominutowych przerwach w szkole. Albo się starzeję dojrzewam, albo szkoła faktycznie ma wpływ na człowieka. 

Doba spędzona w autokarze? Co to jest, skoro wynagrodzeniem jest zjedzenie świeżutkiego croissanta na śniadanie, wypicie kawy w kawiarni z widokiem na Luwr, zobaczenie zamków rodem z bajek Disneya i zapoznanie się z Damą Paryża.

Wysłuchiwanie połamanego francuskiego skrzeku? Co to za problem, jeśli można wlepiać oczy w cudownie ubrane paryżanki, przybyć do klasztoru na wodzie, kupić pocztówki i świeże owoce na paryskim targu.

Stresująca rozmowa z konsulem? Da się wytrzymać, gdy w myślach pojawia się Central Park, słynny Manhattan, lot samolotem nad oceanem i zakupy na najsłynniejszej nowojorskiej alei…

Pieniądze nie rosną na drzewach, a bez wizy ani rusz? Ale kiedy pomyśli się o stolicy państwa, w  którym wszystko jest szybsze, wyższe, dłuższe i często lepsze, gdy człowiek uświadomi sobie, że czeka go  zwiedzania Filadelfii, miasta, które użyczyło swej nazwy tytułowi wspaniałego i trzymającego w napięciu filmu z Denzelem Washingotem, to nic nie wydaje się niemożliwe.

Trochę idealizuję. Ale tylko troszeczkę. Co mnie skłoniło do takich refleksji? Wymiany. Mam to szczęście, że uczęszczam do liceum, w którym wymiany są i nie jest to żaden pic na wodę. Są to wymiany naprawdę na wysokim poziomie, nie zawaham się użyć jednego z moich ulubionych słów: światowe. Są właśnie teraz, w październiku. Niestety nie wybieram się na żadną z nich… w tym roku. W przyszłym na 99% tak, to samo za dwa lata.

Jakie wymiany mamy do wyboru? Jak już pewnie zdążyliście się skapnąć – z Francją i Stanami Zjednoczonymi. W tym roku we Francji uczestnikom wymiany uda się zobaczyć między innymi Paryż oraz kilka zamków nad Loarą, a także Angers, czyli miasto, z którym de facto wymiana jest przeprowadzana. Natomiast osoby, które pojadą do USA zwiedzą prawdopodobnie Filadelfię, Nowy Jork i Waszyngton. Brzmi genialnie, prawda? 

Trochę spada mi poziom endorfin, gdy pomyślę sobie, że ktoś właśnie szczerzy się pod Wieżą Eiffla czy też przechadza się Piątą Aleją w NYC, a ja stoję przed tablicą na biologii i ładnie się uśmiecham, ale wcale nie dlatego, że lubię moją nauczycielkę. W głowie pojawia się myśl, która coraz bardziej uwiera Hej, ja też chcę podróżować! Wtedy też zapala się czerwona lampka, a raczej zielona (w końcu to kolor nadziei). Przecież ja podróżuję. Każdego dnia przechadzając się po szkolnym korytarzu, obserwując liście leżące na chodniku, oglądając wieczorne wiadomości, nawet pisząc dla Was – podróżuję. 
Bo życie jest podróżą.
W takim razie kocham żyć.