Licealne sekrety

Miałam marzenie. Zrobić sesję w szkole. Taką zupełnie niegimbusiarską. Okazja była idealna – dwa okienka na WF-ie. Podczas gdy reszta mojej klasy zawzięcie grała w kosza i myślała, jakby tu dorównać Chodakowskiej (byłam z Wami duchem!), wraz z moją przyjaciółką spacerowałam po szkole w poszukiwaniu ambitnych miejsc…

Zaczęłyśmy od szatni, czyli opisywanym przeze mnie w poprzednim poście źródle inspiracji i miejscu narodzin przyszłych poetów. Jest tam naprawdę wszystko, cokolwiek zostawisz, znajdziesz za kilka godzin (a przynajmniej miej taką nadzieję). 

Później przyszedł czas na żarówiaste szafki. Biją po oczach swoim kolorem i są symbolem gimbazy. Dlaczego? Liceum nie spotkał ten zaszczyt i szafek dla nich nie starczyło… Muszę zadowolić się szatnią. Szafki zawsze kojarzyły mi się z amerykańskimi filmami. Nastolatki trzymały tam dosłownie wszystko. Znacie ten widoczek – dziewczyna niosąca kilka podręczników w ręku zamiast w torebce i chowająca je w szafce? Przynajmniej jej plecy nie cierpiały tak jak współczesnej, polskiej młodzieży…

Minus czwórki, który poznałam jeszcze przed rozpoczęciem roku szkolnego? Wąskie korytarze. Kiedy ktoś opisywał mi tę szkołę, wspominał, jaką są one niedogodnością. Prawie 700 uczniów + mało przestrzeni = mnóstwo czasu poświęconego na przemieszczenie się z klasy do klasy. To trochę jak wyścig z przeszkodami – trzeba ominąć tych, którzy mieli to szczęście i pierwsi dopadli do ławki stojącej pod kaloryferem, potem całującą się parę, w zupełności nie zwracającą uwagi, co się dzieje wokół, następnie przecisnąć się między tłumem opierającym się o parapet a grupką dziewczyn siedzącą pod ścianą… Siedzenie na podłodze, choć nie jest ona nieskazitelnie czysta (w końcu niektórzy butów nie przebierają) nie należy do rzadkości. Ja staram się tego unikać, ale dla Was zrobiłam wyjątek!

Łącznik, czyli część gimnazjalistów, jest równia chętnie odwiedzana przez licealistów. Bo Wi-Fi, bo cicho, bo przyjemnie… Można poobserwować przez wielką szybę tych, którzy w danej chwili wylewają siódme poty na WF-ie. Bardzo chciałam zrobić zdjęcie i pokazać Wam to miejsce, ale niestety cieszy się taką popularnością, że przez bite dwie godziny było zajęte i ani na moment nikt nie chciał go opuścić. Mimo swojej sławy na łączniku brakuje mi jednego - ławek. Jest ich tam stanowczo za mało! :)

Szczęściarzami są również ci, którzy pierwsi zajmą miejsce przy kawiarnianych stolikach. Na każdym piętrze jest tylko jeden taki (więcej jedynie przy sklepiku).

Można by powiedzieć – szkoła jak szkoła. Dla mnie to miejsce, w którym spędzam naprawdę dużą część dnia i cieszę się, że po kilku miesiącach czuję się tam swobodnie. Co prawda nadal nie pamiętam numerów sal i szukam ich na czuja, ale nie mam wrażenia, że w szkole tej jestem kimś obcym, intruzem. A to chyba najważniejsze.

Życzę Wam dużo zdrówka w te mrozy! 

Sara