Wojna z wakacyjną nudą #1

W ostatnim tygodniu, kiedy chwilowo nie pędziłam na autobus do Torunia, a na najbliższe godziny nie miałam żadnych planów, przypętała się do mnie, niechciana, znienawidzona poczwara – nuda. Podeszła cichutko, na paluszkach, próbowała mnie uchwycić swoimi szponami. I prawie jej się udało.

Wydaje mi się, że ten niechciany gość pojawił się nie tylko w moim domu i że wielu z Was, niestety, podczas wakacji czeka taki moment, że najzwyczajniej w świecie nic Wam się nie będzie chciało albo będziecie mieli wielką ochotę obejrzeć jakiś film, ale nie w kółko ten sam, albo po kilku godzinach codziennego oglądania zaskoczy Was fakt, iż wasz ulubiony serial nie ma miliona odcinków. Albo po prostu złapie Was coś takiego, że usiądziecie na krześle i nie będziecie mieli pomysłu, co ze sobą zrobić. Jak ja ostatnio.

Więc raz w tygodniu, możemy się umówić, że w poniedziałki (chyba że już straciliście rachubę w odróżnianiu dni tygodnia, w końcu to jeden z objawów wakacji), będzie ukazywał się post lekki, przyjemny i przede wszystkim próbujący uratować Was i mnie samą przed potworem. Razem nie damy się wakacyjnej nudzie. Zagraniczne wojaże niestety zazwyczaj nie trwają dwa miesiące i w końcu przychodzi taki czas, kiedy zostajemy w domu. Albo utknęliśmy nad polskim morzem, a tam pada (a to niespodzianka!). W każdym poście jeden film, jedna książka, jedna piosenka i jedna pokrzepiająca myśl. Co Wy na to?

Do obejrzenia – Mój przyjaciel Hachiko

Do tej pory sądziłam, że filmem, na którym nie mogę powstrzymać łez, nieważne, czy oglądam go po raz pierwszy, trzeci czy piąty, jest Szkoła Uczuć. I tak jest w istocie, podobnie zdarza mi się uronić łzę na Królu Lwie (a komu nie?), ale nie sądziłam, że przez pół godziny będę się dławić łzami, oglądając film nie o miłości, lecz o… przyjaźni. I to między człowiekiem a psem. Na film natknęłam się na jednej z cudnych, spamerskich, ale wychodzi na to, że przydatnych, stron na FB. Miał być wzruszający, okazało się, że wycisnął ze mnie łzy, jak wodę z gąbki (dobra, to określenie nie jest zbyt porywające, ale chyba i tak lepsze niż porównania  z FIFY, cytuję: złapał ją jak muchę, która wolno leci…. Koniec cytatu. I dygresji). To jeden z najpiękniejszych filmów, jakie widziałam, więc jeśli macie ochotę trochę popłakać albo lubicie mówić: oooo, ale uroczy piesek, a może podobają Wam się filmy z tak wielkimi gwiazdami jak Richard Gere, to ten film jest dla Was. Naprawdę potrzebne są chusteczki. Bo nawet gdy będziecie próbowali zdusić łzy, to będzie Was piekło w gardle, jak mnie. Nie da się.

źródło: wolmovie.com

Do posłuchania  – Magic in the air

Kiedyś na okrągło słuchałam radia i oglądałam kanały muzyczne, więc byłam na bieżąco ze wszystkimi hitami bądź hitami, ale później  przerzuciłam się na radio z muzyką z lat 70., 80. I 90., więc właściwie nie wiedziałam, kto nagrał nową piosenkę, a kto obecnie odpoczywa. Niezłą obsuwę mam więc także z tą piosenką, którą usłyszałam najpierw w niezbyt udanej wersji, nuconą przez mojego tatę, a później już na YT. Prawdziwy hit na lato, więc jak już popłakaliście, oglądając film o Hachiko, teraz możecie poskakać i się wyszaleć przy tym utworze. Pozytywna energia. :) Szkoda, że to nie ta piosenka była hymnem Mundialu...

Do przeczytania – Szczęściarz Nicholasa Sparksa

Nicholas Sparks należy do autorów, których albo się wielbi, albo nienawidzi. W mojej rodzinie można znaleźć zarówno jedną, jak i drugą skrajność. Ja historie o miłości uwielbiam; Szczęściarz jest książką dla romantyków, ale… nie tylko. Bo pojawia się tam również wątek wojenny, wątek zwierzęcy i… nadprzyrodzony. Jak wyjaśnić fakt, że facet przemierza setki kilometrów, aby odnaleźć kobietę, której zdjęcie, rzekomo, według niego, uratowało mu życie? Zadawałam sobie momentami pytanie, czy faktycznie to możliwe, czy to ludzka wiara czyni cuda. Wydaje mi się, że po Sparksa warto sięgnąć przynajmniej raz, aby przekonać się, czy staniemy po ciemnej stronie tych, którzy twierdzą, że każda strona jego powieści jest jak flaki z olejem, czy po jasnej stronie osób uwielbiających jego styl, sposób opisywania i pomysły.

Do zapamiętania – przysłowie chińskie

To wcale nie jest tak, ze każdy poranek rozpoczynam od znalezienia odpowiedniego przysłowia z Dalekiego Wschodu, aby dostrzec sens w rozpoczynającym się dniu. :) Chińskie powiedzenia przeszukiwałam w związku z konkursem, w którym do wygrania były bilety lotnicze (czekam z niecierpliwością na wyniki :)). Jedno z przysłów zwróciło moją uwagę swoją prostotą i jednocześnie prawdziwością: Człowiek bez uśmiechniętej twarzy nie powinien otwierać sklepu. Tak naprawdę uśmiech na twarzy sprzedawcy nie tylko może sprawić, że zakupy będą przyjemne, ale polepszyć humor kupującemu, uczynić zakupy przyjemniejszymi. Ile może stracić przez swój zły humor, a co więcej – może zepsuć nastrój innym. Wyobraźcie sobie, że wchodzicie rano do sklepu, tylko po jedną rzecz, a obsługuje Was naburmuszona kasjerka, która zachowuje się tak, jakby była w pracy za karę i jakby łaską było to, iż wydaje Wam resztę! Niezbyt miły początek dnia, prawda?

Dajcie znać, jakie są wasze odkrycie z ostatnich dni. Jestem bardzo ciekawa! A może ktoś z Was już wcześniej miał styczność z powyższymi żołnierzami walczącymi z nudą?

Pozdrawiam i życzę Wam wielu pozytywnych wrażeń. :)

Sara