Serce na ścianie

Kochani, pozdrawiam Was serdecznie z, jak na razie niezbyt słonecznej, Piwnicznej, położonej w polskich górach, tuż na granicy ze Słowacją. Pstrykam dla Was mnóstwo zdjęć, podziwiam zapierające dech w piersiach widoki, zaglądam do wszystkich zakamarków zamków, piję krystalicznie czystą źródlaną wodę i odpoczywam. Jednak uzależnienie od bloga, ale i przyjemność jego pisania zobowiązuje. Mam więc dla Was nowy post.

Wywołujecie zdjęcia? My nie robiliśmy tego od ponad 7 lat. Bo szkoda kasy, bo po co, skoro wszystkie są zapisane na dysku komputera i w prawie że każdej chwili można je obejrzeć, dowolnie przybliżyć, obrobić, bo nie ma gdzie ich chować (a po co chować :)?)... Ale moja sentymentalność dała o sobie znać. Co, gdyby komputerowi odwidziało się sprawne funkcjonowanie, gdyby nagle wszystkie samojebki, uśmiechy, krajobrazy, rodzinne fotografie zniknęły? W wakacje postanowiłam wywołać część zdjęć, aby móc, w pewnym sensie, dotknąć wspomnień. Nawet sobie nie wyobrażacie, jak dużym problemem był wybór tych najlepszych, przywołujących najwspanialsze wspomnienia. Jak wyselekcjonować kilkadziesiąt zdjęć spośród kilkuset, a raczej już pewnie kilku tysięcy kadrów?

W końcu zdecydowałam się na wywołanie 100 zdjęć. Wszystkie pochodzą z ostatnich dwóch lat. Stwierdziłam, że skoro zamierzam je powiesić na ścianie, to chciałabym, aby znalazły się tam przede wszystkim zdjęcia z podróży, czyli tego, co kocham najbardziej, na co staram się odkładać wszystkie oszczędności. Ale nie tylko fotki z dalekich czy bliskich wojaży widnieją na mojej ścianie. Są tam też pamiątki z tańców do późnych godzin, spacerów po Toruniu w świetle gwiazd, skakania i obsypywania się proszkiem na początku wakacji, orzeźwiania się w toruńskich fontannach czy rozkoszowania się herbatą w różnorakich kolorach, a nawet przymierzania sukni ślubnej! (tylko na moment :)). To wszystko z osobami, które sprawiają, że chce się żyć, że się uśmiecham, że wszelkie troski, kłopoty i problemy nie wydają się końcem świata, świeżo palona kawa smakuje jak rarytas, a wieczór spędzony z grą planszową staje się wspomnieniem pełnym emocji i niewymuszonej radości. Z przyjaciółmi i rodziną.

Jeśli chodzi o praktyczne wskazówki: zdjęcia wywołałam w Empiku, im więcej zdjęć wywołujecie, tym mniej zapłacicie. Ja jednak nie chciałam wydawać całej mojej pensji na fotografie. ;) Zwróćcie uwagę, że lepiej wywołać 101 zdjęć niż 95, ponieważ od 100 zdjęć każda odbitka jest tańsza.

Zdjęcia przykleiłam do ściany masą plastyczną, czymś w rodzaju Blu Tacka. Nie pozostawia ona tłustych plam, a zdjęcia dobrze się trzymają. Moja mama, kiedy zauważyła, co majstruję na ścianie, stwierdziła z goryczą w głosie: Wiesz, że cały pokój będzie do remontu? Obawiała się, że farba odpadnie albo pozostaną po zdjęciach okropne plamy, resztki tego, czym je mocowałam. Na szczęście tak się nie stało i z tego, co wyczytałam i wywiedziałam się - nie stanie.

Może rozpoznajecie jakieś miejsca ze zdjęć? Na pewno wiele z nich pojawiło się na blogu. :)

Nie chowajcie wspomnień, wywołajcie je! Ja długo z tym zwlekałam, lecz teraz nie żałuję. Podobno mam serce na dłoni, a teraz także na ścianie. Mój, rzekomo pusty pokój, zyskał trochę charakteru. Od razu po przebudzeniu mogę powrócić myślami do najpiękniejszych chwil.

Sara