Z pamiętnika ulotkarki

Wtorek, 29 lipca

Nie uwierzycie, co się stało! Mam pracę! Nie dalej jak wczoraj narzekałam na to, że nie udało mi się znaleźć żadnej roboty na wakacje, a tu proszę – zadzwonili w najmniej oczekiwanym momencie. W sumie czas najwyższy, byłam u nich już trzy razy, aby zapisać się na listę. O 14 zaczynam. Mam nadzieję, że wytrzymam jakoś te 4 godziny…A moja dniówka starczy na cztery zagraniczne znaczki! No, prawie.

Środa, 30 lipca

Nogi jeszcze mi nie odpadły, ale zaczynam wątpić w to, czy sandałki to odpowiednie obuwie do chodzenia po bruku… Tylko co zrobić, gdy na dworze taki skwar? Mimo żaru lejącego się z nieba, nikomu nie szczędzę podziękowań, gdy weźmie ulotkę. A czasem nawet i się uśmiechnę. Wtedy chętniej biorą.

Czwartek, 31 lipca

Zmieniłam buty i świat wydaje się jakby piękniejszy. Chociaż nadal czuję się zażenowana, gdy niektórzy faceci pytają, dlaczego na ulotce nie ma mojego numeru telefonu… Ale uśmiech sam pojawia się na mojej twarzy, kiedy słyszę: Przepraszam, przypadkiem uderzyłem panią torbą, proszę dać jeszcze jedną ulotkę. Dzisiaj, aby trochę się zmotywować, zmierzyłam ilość przespacerowanych kilometrów. 8,5.

Piątek, 1 sierpnia

Pierwsza wypłata! To naprawdę niesamowite uczucie. W jakimś stopniu wynagradzające trud przechodzenia po raz sześćdziesiąty siódmy w ciągu czterech godzin obok budki z lodami… I oddalające chęć wrzucenia po trzeciej godzinie wszystkich ulotek do plecaka i pójścia do Baru Krupnik na gołąbki za 3 złote. 

Poniedziałek, 4 sierpnia

Dzisiaj policja, pielgrzymka i mnóstwo znajomych. Poza tym jak co dzień jedno Daj więcej ulotek, jedno Spierdalaj, jedno udawane obruszenie A mi ulotki nie dała! (odwracam się i wołam: A chcesz?) i jedno rozrzucenie karteczek na moich oczach (oj, nieładnie jest śmiecić). I jedno zaproszenie na piwo. Odmówiłam. Klasycznie kilka zapytań o drogę, o to, gdzie można zjeść kurczaka z frytkami i o to, ile mi dają i gdzie idę na studia. Odpowiadam cierpliwie i z uśmiechem – taka gadka szmatka to zawsze jakieś urozmaicenie.

Wtorek, 5 sierpnia

Ostatni dzień. I trochę refleksji. Dlaczego ludzie nie biorą ulotek? Co im szkodzi? Jedyny w miarę (ale tylko w miarę) racjonalny argument, jaki przychodzi mi do głowy, to fakt, iż są przeciwni takiemu marnowaniu papieru. Innych powodów nie widzę. Chce im się otworzyć buzię, aby powiedzieć: Nie, dziękuję, to dlaczego nie wyciągną ręki i nie wezmą jednego, marnego papierka? Nie muszą go czytać. Mogą go wyrzucić po kilku sekundach, schować do torby czy kieszeni. Nawet jeśli ulotka nie dotyczy ich bezpośrednio, to mogliby okazać trochę serca i ją wziąć. Dla nich to żaden wysiłek, a dla mnie to wielkie wsparcie.

Apel: bierzcie ulotki!

Sara