333 lata na dnie morza

Ostatnio pojawiło się na blogu trochę bujania, ale obyło się bez kłamstw. :) Pozostańmy jeszcze przez moment w tematyce morskiej, tylko miękkie dywany czas już pożegnać... Przenieśmy się na chwilę do XVII wieku… Postaram się Wam pomóc. Zacznijmy matematycznie.

Jest 10 sierpnia, ósmy miesiąc 1628 roku. Rozpoczyna się pierwszy rejs ogromnego, szwedzkiego galeonu – Vasa.

Na brzegu mnóstwo ludzi obserwujących wypłynięcie.

Po około mili statek tonie.  Chciałabym napisać coś pomiędzy, ale nie za bardzo jest co.

Brzmi szokująco, a jednocześnie tragicznie, prawda? Przez lata zastanawiano się, co zawiodło. Budowniczy? Kapitan? A może jeszcze ktoś inny (tajemnicze coś)? Najprawdopodobniej statek był zaprojektowany w zły sposób i już po podmuchu wiatru przechylił się. Morze pochłonęło wówczas kilkadziesiąt ludzi z załogi liczącej 150 osób. 

Statek jest tak ogromny, że trudno zrobić dobre zdjęcie. Tym razem przeszkodził mi słup.

Często otwieram się przed Wami i ujawniam swoje słabości i braki w wiedzy, staram się nie udawać mądrali. O okręcie przedtem nie słyszałam. Dopiero, gdy wstukiwałam w Google rozmaite frazy np. co zwiedzić w Sztokholmie, zorientowałam się, że Muzeum Vasa to punkt pojawiający się na wszystkich listach, bez wyjątków. Nie ma się co dziwić, teraz już wiem, że to jedyny statek z XVII wieku, który możemy oglądać do dziś.

Wydobyto go dokładnie 333 lata po zatonięciu. Wymaga on obecnie ogromnych nakładów pieniężnych – wszyscy chcą, aby jak najdłużej można było podziwiać tę pamiątkę wprost z XVII wieku.

 

Ogromny statek, to i ogromne tłumy. Ujęcie bez turystów? Niemożliwe

W muzeum panuje półmrok. Centralne miejsce zajmuje oczywiście wrak statku. Ale to nie wszystko, co możemy tam podziwiać. Przedmioty wprost z wraku czy stroje nurków, którzy podjęli się skomplikowanego zadania zbadania statku to dopiero początek długiej listy eksponatów. Skromnie, ową listę zamknąć mogą szkielety i… głowy. Ale nie takie, jakie znalazł w koszyku król Anglii w filmie Waleczne serce. :) Są to jedynie przypuszczenia dotyczące tego, jak mogły wyglądać osoby podróżujące statkiem. Owe przypuszczenia oparto na niezliczonych badaniach i wielokrotnych próbach poznania dokładnej załogi okrętu, tożsamości marynarzy.

Co mnie niesamowicie zaintrygowało, to fakt, iż po wydobyciu statku na powierzchnię, odnaleziono około 14 tysięcy różnych przedmiotów, w tym kilkaset rzeźb. Po tylu latach na dnie należało wszystko zaimpregnować i… umieścić z powrotem we właściwym miejscu na statku. Ktoś miał naprawdę niezwykłą, pełną zagadek i zagwozdek pracę. 

Muzeum jest obecnie jedną z największych atrakcji turystycznych na świecie (teraz to naprawdę mi wstyd, że jeszcze w czerwcu o nim  nie słyszałam…). I nawet osoba, które za nic nie interesuje się flotą (czyt.ja), będzie pod wrażeniem. Ogromu statku i samego faktu – po prawie 400 latach od wybudowania, widzę przed sobą okręt w naprawdę dobrym stanie (ok. 95% statku to oryginalne części).

A na koniec jeszcze ciekawostka – muzeum jest naprawdę świetnie przygotowane na gości z zagranicy. Film wyświetlany jest aż w 16 wersjach językowych, podobnie z ulotkami – mam taką napisaną w języku polskim! 

Zakończyłabym ten post jakimś marynarskim powiedzonkiem, ale oprócz ahoj i człowiek za burtą nic nie przychodzi mi do głowy… Więc pozostaje mi życzyć Wam słonecznego weekendu.

Sara