Jak na Titanicu

Były grube, miękkie dywany, wyciszające odgłosy szpilek stukających o podłogę. Było kasyno, ale nie zawędrowałam tam nocą. Sklepy, restauracje, kawiarnie, a nawet… kino. Jeden seans w czasie rejsu.

Rejs promem trwał aż… 19 godzin! Cała przygoda rozpoczynała się w Gdańsku, chociaż nasza nawet wcześniej - jeszcze w Toruniu, gdy musiałyśmy wsiąść do odpowiedniego autobusu i bezpiecznie, mknąc autostradą, dojechać na dworzec w Gdańsku. Później tramwaje, przesiadki, w końcu dotarcie do latarni morskiej, obok której mieści się terminal. Następnie czekanie, czekanie, a ponad godzinę przed wypłynięciem – możliwość wejścia na prom. Powitali nas tam panowie w mundurach, eleganckie panie pokierowały do naszej kajuty, przepraszam, kabiny. Okazała się ona niewielka, ale nie oczekiwałyśmy luksusów. Ważne, że była łazienka z działającą spłuczką i czysta pościel. 
 

Statek obeszłyśmy w tę i we w tę. Zajrzałyśmy do wszystkich możliwych sklepików, weszłyśmy po setkach schodów i pozwoliłyśmy wiatrowi pobawić się naszymi włosami na pokładzie. Obserwowałyśmy oddalające się polskie wybrzeże, aby potem, przez kilkanaście godzin, nie zobaczyć żadnego lądu (chociaż moja mama uparcie twierdziła, że nad ranem zauważyła jakąś wysepkę – mogła to być Gotlandia, ale ręki sobie uciąć nie dam. :))

Na promie, w każdej kabinie znajdowało się radyjko, z którego co jakiś czas słychać było komunikaty w języku szwedzkim, angielskim i polskim. Pamiętam, że jeden z nich dotyczył konkursu rysunkowego dla dzieci, inny wzmożonej kontroli ilości alkoholu we krwi… Grała też muzyka, czasami nie do zniesienia, strasznie nużące i usypiające utwory, ale zdarzały się też nowe przeboje. 

Nie sposób nie wspomnieć o tym, czego obawiają się wszyscy: choroba morska. Czy nas dopadła? Chyba nie, chociaż ja momentami nie czułam się najlepiej. Bujało, w szczególności w nocy! Noce były okropne i jeśli ktoś nie ma kamiennego snu i jest panikarzem, to spokojnie mógł zacząć odmawiać pacierze. Za niewielkim okienkiem można było dostrzec potężne, białe bałwany z fal, a statek dosłownie przechylał się raz w lewo, raz w prawo. Nie ukrywam, strach mnie paraliżował i myślałam: Gdyby ktoś mi powiedział, czy to normalne! Czy tak trzęsie zawsze?! Pamiętacie, jak martwiłam się przed pierwszym lotem samolotem? O promie nie myślałam w ten sposób. Dopiero po dwukrotnym rejsie mogę stwierdzić, że gdyby ktoś kazał mi płynąć raz jeszcze, nie wiem, czy bym się zdecydowała…

Właściwie to nie wiem, dlaczego ludzie podróżują promami. Mnie udało się wygrać bilety – siła wyższa. ;) Ale co z resztą? Dlaczego stawiają na tak drogą i długą podróż? Na myśl przychodzi mi kilka argumentów. Pierwszy i najważniejszy – samochód. Na prom można wjechać autem, dzięki czemu całą Szwecję można zwiedzić na swoich czterech kółkach. A co, jeśli ktoś jest pasażerem pieszym? Boi się latać? Bilety lotnicze do Skandynawii są wyjątkowo tanie, w porównaniu do promu wręcz śmiesznie tanie. A może ktoś chce po prostu przeżyć przygodę, zobaczyć, jak to jest, zdobyć nowe doświadczenie? :) Jak myślicie? 

 

 

Jeszcze dwa słowa o cenach na promie – niektóre zwalały nas z nóg (11 złotych za piwo), inne były do przełknięcia np. kilkanaście złotych za ciepły posiłek, na który zdecydowałyśmy się w drodze powrotnej, mając dość suchego chlebka, dżemów, pasztetów i hermetycznie pakowanych drożdżówek. :)

Nie tak miało wyglądać to zdjęcie.

Zdecydowalibyście się na podróż promem? Czy podobnie wyobrażaliście sobie jego wnętrze? A może ktoś z Was już podróżował w ten sposób? Czekam na Wasze wrażenia. :)

Ściskam

Sara