Prawdopodobnie jedna z wielu wycieczek do Warszawy

Ostatni dzień konkursu!

Warszawa przywitała nas słońcem i brakiem miejsc parkingowych. Tak samo nas pożegnała i właściwie tak też nas ugościła.

Mieliśmy kilka zadrukowanych kartek, nawigację i wielką ochotę zobaczyć jak najwięcej w jak najkrótszym czasie. Obawiam się, że to cecha niejednego turysty.

Pierwszym punktem miała być Gnojna Górka, która niegdyś była wysypiskiem śmieci, a teraz jest po prostu skarpą znajdującą się na Starym Mieście. Można stamtąd podziwiać Wisłę. Niestety, mimo iż zarówno nawigacja, jak i ulice wskazywały nam, że już jesteśmy na miejscu, my Gnojnej Górki nie znaleźliśmy… Może się to wydawać absurdalne – w jaki sposób można przeoczyć górę? Weszliśmy na niewielkie wzgórze, ale to chyba nie było to… 

Pogoda nie zachęcała do powrotu do samochodu, dlatego też skierowaliśmy się w stronę Barbakanu, a następnie Zamku Królewskiego i Kolumny Zygmunta. Po drodze czekały na nas Same Fusy, mijały nas dorożki…
 

Pod kolumną kwestowały osoby niebędące przeciwnikami mniejszości seksualnych, a kilkanaście kroków od nich płakała panda, nazwana przez jedną z kobiet koalą („Patrz kochanie, koala!”). 

Na placu natknęliśmy się też na mężczyznę, któremu udało się zakończyć przygodę z alkoholem, rozpocząć natomiast przygodę z jogą. Obstawiam, że było mu zimno i niewygodnie, ale może się mylę?

Nie wiem, co na to wszystko król Zygmunt, ale chyba nie usiadł z wrażenia. 

To był jedynie prolog tego, co zamierzaliśmy zobaczyć. Głównym punktem naszej wycieczki miały być miejsca związane w jakiś sposób z Żydami.

Po kolejnych problemach z zaparkowaniem skierowaliśmy się w stronę Teatru Żydowskiego (zaczęłam się zastanawiać, co to właściwie oznacza.)

a) przedstawienia skierowane są do Żydów

b) spektakle opowiadają historie o Żydach

c) w teatrze najczęściej występują Żydzi

d) wszystkie odpowiedzi są poprawne. 

Tuż obok teatru znajdowała się restauracja żydowska, my jednak nie zaglądnęliśmy tam, bo w samochodzie wieźliśmy tuzin kanapek, a poza tym za kilka godzin mieliśmy rozkoszować się zupą pomidorową mojej babci.
 

Kolejny punkt to synagoga ortodoksyjna – jedyna czynna świątynia żydowska w Warszawie. W sobotę zamknięta, o czym wiedzieliśmy wcześniej i na co ja zareagowałam krzykiem pełnym rozpaczy jeszcze w domu.
 

Niedaleko synagogi mogliśmy obejrzeć wystawę poświęconą judaizmowi, a ja zrobiłam sobie jeszcze zdjęcie przy graffiti w językiem hebrajskim albo jidysz... Za tłumaczenie będę wdzięczna. :)
 

Nie zdecydowaliśmy się, głównie ze względu na mojego młodszego brata, na zwiedzanie Muzeum Historii Żydów Polskich, jednak byliśmy przed tym budynkiem, aby zobaczyć pomnik poświęcony bohaterom getta.

Zupełnie przy okazji sfotografowaliśmy również ławeczkę Jana Karskiego – emisariusza i, jak głosi napis, człowieka, który próbował powstrzymać Holokaust. Wszyscy wiemy, że mu się nie udało.

Nasz następny cel okazał się niewypałem. Mimo fascynacji kulturą żydowską kompletnie nie pomyślałam, że cmentarz w sobotę będzie zamknięty. Pominę to, iż mężczyźni mogą wchodzić tam jedynie w czapce. Pozostaje nam wrócić do Warszawy…

Niezaplanowane miejsce okazało się tym, które wzbudziło w nas największe emocje. Pozostałości muru getta znajdują się między blokami mieszkalnymi. Nacisnęłyśmy z mamą wszystkie możliwe numery na domofonie, aby dostać się do środka; na szczęście pewna kobieta wchodziła akurat do bloku i wpuściła nas na podwórze. Fragmenty muru getta to prawdziwy kawałek historii, tych cegieł dotykali i naziści, i Żydzi. Niektórzy przypłacili za to życiem. 

Warszawa wydaje mi się idealnym miejscem do wycieczek tematycznych. Śladami Żydów, śladami bohaterów Lalki (nadal nienawidzę tej lektury), śladami powstańców… Coraz bardziej lubię naszą stolicę.

A Wy jakie macie wspomnienia związane z Warszawą? Byliście w którymś z wymienionych przeze mnie miejsc?

Ściskam!

Sara