W oczekiwaniu na gościa z USA...

Za miesiąc o tej porze w moim domu będzie mieszkać Amerykanka. I to nie przez dzień, czy dwa, ale przez ponad tydzień. Wydaje mi się, że ostatni raz ekscytowałam się tak przed pierwszym lotem samolotem (nawet podobnie zaczęłam tamten post, najwidoczniej słowa: za tydzień/miesiąc o tej porze zwiastują jakieś pełne emocji wydarzenia). Pamiętacie, jak wychodziłam z siebie, wymyślałam najgorsze scenariusze i trzęsłam się ze zdenerwowania? Tym razem to też jest ekscytacja pomieszana ze stresem, strachem, zniecierpliwieniem.

Jeszcze kilka tygodni temu miałam różne myśli na temat wymiany. Przede wszystkim nie było ich tak wiele. Ale odkąd w mojej szkole zaczęto rozmawiać o tym, kto leci, kto przyjmuje, z mojej głowy temat wymiany dosłownie nie wychodzi, nie daje mi ani chwili odpoczynku. Wariowałam do tego stopnia, że przyjazd Amerykanów mi się przyśnił! W końcu w miniony piątek otrzymałam jeden z listów, a raczej wydrukowanych e-maili, które Amerykanie pisali podobno w grudniu (!). Dowiedziałam się, jak nazywa się osoba, którą będę gościć, co lubi, czym się interesuje… Od razu napisałam do niej mejla pełnego niewymuszonej serdeczności, ekscytacji i zapewnień, że na nią czekam, co jest najszczerszą prawdą. Otrzymałam miłą odpowiedź, chociaż wynika z niej, że raczej mamy zupełnie inne zainteresowania. Ale może to nie świadczy o tym, że nie będziemy miały o czym rozmawiać. Mam nadzieję.

Z moją przyjaciółką temat wymiany poruszam przynajmniej raz dziennie, podobnie z rodzicami. Cicho liczę na to, że wszyscy będą mnie w tym czasie wspierać – duchowo, nieduchowo, jakkolwiek! Co mnie najbardziej martwi? To, że okaże się wegetarianką. No, niezupełnie. Tak właściwie to chciałabym, abyśmy się jakoś dogadały. Aby wymiana nie polegała na tym, że mam gościa w domu, ale nie spędzam z nim czasu. Chciałabym też, abyśmy się rozumiały – dosłownie również. O ile ja wierzę w to, że jako tako będę umiała wyrazić to, co mam na myśli, w języku angielskim, o tyle nie jestem już taka pewna, czy zrozumiem to, co powie do mnie przyjezdna. Co więcej w tym czasie będę naczelną tłumaczką, ponieważ moi rodzice nie znają angielskiego, będę więc musiała tłumaczyć, tłumaczyć i jeszcze raz tłumaczyć. Mam takie momenty, że sprawdzam w słowniku słowa, które z jakiegoś powodu uznałam za przydatne. Szczypiorek, kran, konserwacja… Wypytuję wszystkich, czy Amerykanie mają jakieś specyficzne nawyki. Na razie dowiedziałam się od mojej koleżanki, że podczas jej wizyty u amerykańskiej rodziny na śniadanie dostawała np. melona. ;) Wyczytałam też, że Amerykanie piją wodę z kranu – chyba będę musiała ją uprzedzisz, że naszej kranówki nie polecam.

Prawdopodobnie w czasie swojej wizyty w Polsce goście zza oceanu zwiedzą Malbork, Chełmno, Toruń, Gdańsk i Warszawę. Będą też chodzić z nami na lekcje, a przynajmniej na część z nich.

Wiecie co? Gdy zakładałam bloga nie sądziłam, że będę tutaj dzielić się z Wami swoimi zmartwieniami, ba, nie chciałam tego robić. Teraz widzę, że można zachować dobre proporcje między pamiętnikiem nastolatki a relacjonowaniem. Chciałabym z kimś podzielić się tą ekscytację, dać jej jakieś ujście, a także prosić Was o wszelkie rady, słowa otuchy, spostrzeżenia dotyczące amerykańskich zwyczajów.

Trzymajcie się!

Sara

PS Nie jestem pewna, w jaki sposób wymówić imię mojej Amerykanki – Breanna…