Dlaczego nigdy więcej nie pojadę do Bratysławy?

Pożegnałyśmy się z pięknym Wiedniem i wsiadłyśmy do autobusu do Bratysławy. To jedyna stolica granicząca z dwoma państwami (Austrią i Węgrami), oddalona zaledwie 57 kilometrów od Wiednia. Bus dociera z austriackiej stolicy do stolicy Słowacji w półtorej godziny.
Nasze pierwsze rozczarowanie – hostel i jego położenie. Okazało się, że nasze lokum jest położone niedaleko Śródmieścia, a nie Starego Miasta. Aby dostać się w okolice starówki musiałyśmy przejechać jakieś 13 przystanków trolejbusem. Podobnie aby dostać się z dworca do hostelu.

O naszym hostelu rodem z PRL-u napiszę jeszcze w kolejnym poście z praktycznymi wskazówkami. Teraz chcę Wam przybliżyć Bratysławę. Miasto smutne, szare, przygnębiające, zaniedbane, biedne… Dlaczego więc tam pojechałam? Głównie dlatego, że szkoda mi było nie odwiedzić europejskiej stolicy, będąc tak blisko niej. W Bratysławie udało mi się zobaczyć prawie wszystko, co warte zobaczenia (prócz synagogi i niektórych pomniczków, których zwyczajnie nie mogłyśmy znaleźć).

Zwiedzanie Bratysławy rozpoczęłyśmy w deszczu. Potem przez chwilę świeciło słońce, przez chwilę padało, przez chwilę świeciło słońce... i tak w kółko. Pierwszym zabytkiem, według wszelkich internetowych źródeł wartym uwagi, była Brama Michalska, jedyna zachowana brama w stolicy. Mnie dużo bardziej od bramy zainteresowało to, co znajduje się pod nią. Złote koło z nazwami miast i odległością do tychże miejsc ze słowackiej stolicy.

W Bratysławie na wielu budynkach wisiały tabliczki świadczące o tym, że niegdyś w tym miejscu mieszkał ktoś ważny albo sama budowla była czymś ważnym. My z mamą czytałyśmy tabliczki, patrzyłyśmy na budynek i… szłyśmy dalej, często nawet nie fotografując tych rzekomych zabytków. Nie były warte uwagi.
To, co mojej mamie najbardziej podobało się w Bratysławie, to zamek z czterema wieżyczkami. Wstęp do skarbca czy muzeum zamkowego jest płatny, ale już na dziedziniec czy do lochów można wejść zupełnie za darmo. Ze wzgórza zamkowego roztacza się panorama. To właśnie wracając z zamku, krzywo stanęłam i skręciłam sobie nogę. Zaczęłam płakać, nie zwracając uwagi na innych ludzi. Po dłuższej chwili powoli kontynuowałyśmy spacer, bo kostka mi nie spuchła. Dopiero wieczorem wyglądała jak balon. Oszczędzałam ją przez kilka kolejnych dni.

Mnie w Bratysławie najbardziej spodobał się Niebieski Kościółek, który na długo zapamiętam. Oglądanie kościołów nie jest dla mnie, ale ta świątynia wyglądała wyjątkowo urokliwie i oryginalnie.

Piękny teatr

W Bratysławie znaleźć można różne figurki. My, po zasięgnięciu rady miejscowych, dotarłyśmy do trzech z nich.

Przyznaję, to ja go wrzuciłam do tego kanału.

Na tej ławce siedziały jakieś babki i rozmawiały. Siedzą, siedzą, a my z mamą zachowujemy się tak, aby zrozumiały, że chcemy zrobić zdjęcie. Nie podziałało. Gdy poprosiłam kobiety po angielsku, aby wstały, zrobiły minę w stylu "znaj łaskę pana" i zwolniły ławkę.

Udało nam się zdobyć, zupełnie za darmo, mapkę starówki, która pokierowała nas także do innych miejsc. Jednym z nich był… wieżowiec. Taki, jakich nie brakuje w Warszawie. Śmiałam się, że gdyby pokazać ten budynek nowojorczykowi, za nic nie wymyśliłby, dlaczego ma to oglądać. My też nie wymyśliłyśmy. Takich miejsc było więcej. Do większości dotarłyśmy, stwierdziłyśmy, że jak już jesteśmy, to pstrykniemy zdjęcie. Ale żeby się zachwycać?
Obok wieżowca – budynek zwany piramidą. 

Podczas naszego jednodniowego zwiedzania Bratysławy dotarłyśmy też pod Pałac Prezydencki i akurat trafiłyśmy na zmianę warty. Przez pałacem – efektowna fontanna. 

W Bratysławie nachodziłyśmy się co nie miara, a wcale nie zobaczyłyśmy jakoś bardzo dużo. Poszczególne miejsca mogące uchodzić za interesujące były od siebie oddalone. Żal mi Bratysławy i jej  mieszkańców. Zdaję sobie sprawę, że to młoda stolica. Ale nie zamierzam tam wrócić. 

Ten kościół mógłby być naprawdę okazały, gdyby o niego zadbano, odnowiono, odrestaurowano...

Miłego dnia! 
Sara