150 dni do matury – i co z tego?

Matura. Głupie słowo. Jeszcze jakiś czas temu trochę się go bałam, później miałam go serdecznie dość, ale w ostatnim czasie zaczęłam wrzucać na luz i nabierać zdrowego podejścia do tego egzaminu. Chciałam się z Wami podzielić moimi kilkoma przemyśleniami, a także zapytać o Wasze zdanie na temat matury. Mam nadzieję, że nikt mnie nie pobije po opublikowaniu tego tekstu. ;) 

Być może pamiętacie, jak kilka miesięcy temu pisałam o tym, że właściwie nie wiem, gdzie iść na studia, co studiować, jakie przedmioty wybrać na maturze. Niedługo potem okazało się, że na 99% w przyszłym roku na UMK otworzą psychologię. To sprawiło, że podjęłam ostateczną decyzję dotyczącą miasta, w którym będę studiować: Toruń. Nie przeprowadzam się, nie rozważam codziennego dojeżdżania do Bydgoszczy czy mieszkania w akademiku - to nie wchodzi w grę. Zostaję.
Ok, psychologia. Tylko że do tej pory nie opublikowano kryteriów przyjęcia. Więc ja właściwie nie wiem, co zdawać. Jednak… nawet nie myślę o tym, by zdawać to, czego nie trawię, czego nie lubię, czego nie jestem w stanie nadrobić i się nauczyć. Według mnie tak powinno się podchodzić do sprawy matury. Nienawidzę historii? Jak w takim razie mogłabym ją zdać na dobrym poziomie, bez zarywania nocek i okropnego stresu? Zapewne chodziłabym ze zbolałą miną na myśl, że muszę się uczyć czegoś, co mnie nudzi…
Jako że nie wiem, czy na psychologię nie będzie np. potrzebna biologia, której ja na bank nie zdam, rozważam inne kierunki. Po kolejnym rozwiązanym teście "Jakie są Twoje predyspozycje zawodowe?" mój problem się nie rozwiązał. Wychodzi na to, że nadal mogę iść zarówno w kierunku psychologii i pedagogiki, jak i związać swą przyszłość z pisaniem oraz dziennikarstwem. Co zrobię? Nie wiem. I czy z tego powodu płaczę? Szkoda mi chusteczek.
Obecnie wśród moich znajomych z rocznika panuje zwyczaj ciągłego zakuwania na przerwach, rozmawiania o maturze, chodzenia na przygotowania maturalne, zdawania nie wiadomo ilu rozszerzeń. Ludzie, dlaczego? Dobra, może prawdziwe jest stwierdzenie, że od matury zależy nasza przyszłość, ale nie można niszczyć teraźniejszości kosztem przyszłości. Nie na taką skalę. Maturzyści wydają setki złotych na repetytoria, zarywają nocki i do czego to prowadzi? Czy to coś da?
Z egzaminów gimnazjalnych miałam 100%. I co z tego? Czy ktoś mnie przez ostatnie 2 lata o to pytał? Czy ktoś jeszcze kiedykolwiek będzie tym zainteresowany? I czy dla kogoś będzie się to liczyło? Nie. Wyniki maturalne będą liczyć się jedynie  przy rekrutacji na studia. Później już nie. Pracodawca nie zapyta nas, ile mieliśmy punktów z rozprawki z polskiego, a ile z matematyki. Powiecie: No tak, ale od tego, gdzie będziemy studiować zależy całe nasze życie. Mam ochotę być wulgarna i napisać, że to ……..prawda. Może gdybyśmy w CV napisali "Oxford" bądź "Harvard", to potencjalny pracodawca by pokiwał głową z poszanowaniem. Ale czy napiszemy tam UW, UJ, UMK czy UKW mało co go obchodzi. W naszym życiorysie będą liczyły się posiadane umiejętności, ewentualne doświadczenie bądź kursy i to, co robiliśmy podczas studiów np. wolontariat.
Do niedawna bardzo, ale to bardzo wkurzała mnie ta cała nagonka. Ciągle tylko matura, studia, maj, egzamin, uniwersytet. Ja podchodzę do tego tak: przygotuję się do matury, powtórzę, co dam radę. Jednak nie kosztem życia, kosztem moich zainteresowań, przyjaciół czy rodziny. Na maturze świat się nie kończy.
Jestem w jednym z najlepszych toruńskich liceów i wiem, że prawdopodobnie wszyscy zdamy maturę. Nie mam parcia na to, by mieć same setki, ba, z 80% będę się bardzo cieszyć. I odetchnę z ulgą w maju, gdy będzie już po wszystkim. Gdy już nie będę musiała słuchać wywierających presję nauczycieli i zdenerwowanych i przejętych uczniów.
Sara
PS Kierunek studiów zawsze można zmienić!