Muzeum Historii Żydów Polskich POLIN - moje wrażenia

Do Muzeum Historii Żydów Polskich wybrałyśmy się z mamą w czwartek, bo właśnie w ten dzień tygodnia wstęp jest całkowicie darmowy. W inne dni tygodnie bilety na wystawę stałą i czasową kosztują 30zł normalny, 20zł ulgowy.
Muzeum jest dość spore, nam przejście przez wszystkie pomieszczenia wystawy stałej zajęło ponad dwie godziny, a i tak nie czytałyśmy wszystkiego.

Jakie jest to muzeum? Czy warto je odwiedzić? 

W muzeum można było stworzyć własną monetę ze swoim imieniem. To czteroliterowe słowo, które widzicie na dole, to moje imię. Tekst w języku hebrajskim czyta się od strony prawej do lewej.

Niestety nie spróbowałyśmy żadnej z żydowskich potraw...

Historia Żydów przeplata się z historią Polaków...

Przede wszystkim warto zwrócić uwagę już na samą nazwę. POLIN jest muzeum historycznym. Jeśli ktoś nie trawi historii, istnieje ryzyko, że w muzeum będzie się nudził. Ale nie jest to regułą, gdyż my z mamą nie jesteśmy fankami dat, faktów historycznych i zgłębianiem przeszłości, a muzeum polecamy innym. Głównie dlatego, że jest ono zrobione z rozmachem – widać, że w stworzenie tego miejsca włożono ogrom pracy. Na ścianach wiszą setki, jeśli nie tysiące zdjęć, obrazów i tekstów. Muzeum Historii Żydów Polskich to kopalnia cytatów i myśli. Przyznaję, że w większości czytałam właśnie je, nierzadko pomijając długie teksty o królach i szlachcicach. Poza tym muzeum jest interaktywne – możemy rozwiązać w nim quiz, przeczytać legendę na ekranie, obejrzeć film. Możemy naciskać, wpisywać, przesuwać, a nie tylko spacerować po wystawie i wpatrywać się w eksponaty. 

Jeden ze zwyczajów żydowskich stworzony kilkaset lat temu.

Osady żydowskie w XIII i XIV wieku.

A to już zupełnie inne czasy, najokrutniejsze dla narodu żydowskiego.

W muzeum nie było wielkich tłumów, bez problemów udało nam się zrobić kilka zdjęć (no może kłopotem była konieczność fotografowania bez lampy i ciągłej zamiany funkcji makro na normalną). 

Cytaty i teksty można było przeczytać w trzech językach - polskim, angielskim i hebrajskim.

Tak!

Na wystawie można było natknąć się na wiele poruszających cytatów...

Wracając jeszcze na chwilę do nazwy, muszę zauważyć, że muzeum to nie pokazuje wyłącznie, na co w głębi ducha liczyłam, tradycji, zwyczajów i kultury żydowskiej. Jasne, można dowiedzieć się tam, co jest koszerne i poznać ślubne obyczaje wyznawców judaizmu, ale generalnie POLIN to miejsce,  w którym możemy zgłębić sytuację Żydów na ziemiach polskich na przestrzeni wieków. Ich dzieje przedstawiono na tle najważniejszych faktów z historii naszego kraju. 

Obecnie językiem jidysz posługuje się od 3 do 4 milionów osób, z kolei hebrajskim - 5 milionów.

W moim podręczniku od historii o tym nie napisano!

Ostatnie lata przed II wojną światową...

Muzeum podzielone jest według chronologii na kilka części. Na początku więc cofamy się do czasów, w których naród żydowski został narodem wybranym. Nieco później przenosimy się do roku 1000 i 1100, by przekonać się, że już wtedy Żydzi zamieszkiwali Polskę. W każdym kolejnym wieku mieszkało ich w naszym kraju coraz więcej, chociaż były takie momenty w historii (nie tylko w czasie II wojny światowej), w których Żydzi byli masowo szykanowani i decydowali się na emigrację (np. na przełomie XIX i XX wieku). 

W muzeum pełno było figur Żydów i Żydówek.

Wiedzieliście? Ja nie.

Świetny plakat (a znalazłam go w sali z przełomu XIX i XX wieku).

Co najbardziej podobało się mojej mamie i mi w warszawskim Muzeum Historii Żydów Polskich? Na pewno gry z pytaniami sprawdzającymi naszą wiedzę o narodzie żydowskim, bajecznie kolorowe zrekonstruowane sklepienie i bima Synagogi w Gwoźdźcu, część wystawy poświęcona życiu Żydów w okresie dwudziestolecia międzywojennego – sklepy, filmy, gazety oraz najbardziej bolesna i poruszająca wystawa na temat Holokaustu.

Najpiękniejsze miejsce w muzeum.

Nazwiska żydowskie są tak charakterystyczne (imiona zresztą też), że po II wojnie światowej w komunistycznej Polsce, gdy mężczyzna chciał iść do pracy, a we wniosku wpisywał imię ojca "Mojżesz", często nie był przyjmowany.

Wygląda genialnie, prawda?

Osobiście cieszę się, że takie muzeum powstało. Udowadnia ono, że Żydzi obcowali wraz z Polakami od wieków. To miejsce pokazuje to, o czym nie mówi się w szkołach, czyli życie Żydów w średniowieczu czy w wieku XVI, XVII, XVIII. W szkołach zazwyczaj uczymy się o ostatecznym rozwiązaniu kwestii żydowskiej – i to wszystko. W społeczeństwie nadal panuje antysemityzm, a Żydzi utożsamiani są ze złodziejami. Tuż przed wyjściem z wystawy posłuchałam wypowiedzi jednej z kobiet, która twierdziła, że antysemityzm to nie pogląd. To niesprawiedliwe uprzedzenie. Dlatego takie miejsca powinny powstawać by z nim walczyć.

Musiałam podzielić się swoimi wrażeniami.

Kto rozumie?

Statystyki, których nie chcielibyśmy znać, bo boli nas ta wiedza. Ale powinniśmy tę wiedzę przekazywać kolejnym pokoleniom. Tak myślę.

To muzeum prawdopodobnie nie jest dla wszystkich. Jest w nim dużo czytania, a ilość eksponatów momentami przytłacza. Ale myślę, że warto się do niego wybrać, jeśli choć trochę interesujecie się kulturą żydowską, historią Polski albo gustujecie w wyjątkowych muzeach. Albo jeśli chcecie znać prawdę.  
Trzymajcie się!

Sara