Warto wiedzieć i pamiętać - zimowa podróż do Warszawy

Wczoraj nie było posta, bo postanowiłam sobie wyjechać. A co tam. Nie przygotowałam zawczasu żadnego wpisu i jest mi bardzo przykro, że nie zostawiłam Wam niczego do poczytania… Chociaż kto chciał, mógł śledzić moją relację z wyjazdu na Instagramie (aż dwu zdjęciową, #prawdziwablogerka).

Wyjazdu nie żałuję, chociaż momentami było zimno.  Poznałam jednak kolejny kawałek Warszawy i z tego się cieszę. Tym razem była to wyprawa śladami Żydów. Już podczas ostatniego pobytu w stolicy udało mi się zobaczyć synagogę, pozostałe fragmenty murów getta, pomnik bohaterów getta oraz, jedynie z zewnątrz, Muzeum Historii Żydów Polskich. Tym razem z mamą wybrałyśmy się do Warszawy pociągiem, a naszym głównym celem było właśnie muzeum. Jako że pociąg miałyśmy dopiero wieczorem, przy pomocy mapy dotarłyśmy także do Umschlagplatz,  a potem na Cmentarz Żydowski (który ostatnim razem, gdy odwiedziłam Warszawę, był zamknięty). Postanowiłam tę zimową podróż podzielić na dwa posty. Dzisiaj opowiem Wam o wszystkim, co widziałyśmy, oprócz muzeum – jemu należy się osobny post.

Nasza podróż zaczęła się na dworcu Toruń Główny. W niecałe dwie i pół godziny, wygodnym pociągiem przypominającym bardziej tramwaj, a nie ciuchcię, dojechałyśmy do stacji Warszawa Centralna. Wyobraźcie sobie moje zdziwienie, gdy zaraz po wyjściu z wagonu zobaczyłam moją przyjaciółkę wraz z siostrą. Ten zbieg okoliczności – jechać tym samym pociągiem, w wagonach położonych obok siebie i spotkać się dopiero po ponad 200 kilometrach… 

Dworzec Centralny położony jest tuż obok Pałacu Kultury i Nauki. Mimo że widzę ten budynek za każdym razem, będąc w Warszawie, to i tak musiałam zapozować. :D 

Dość dokładnie spisałyśmy z mamą adresy i wskazówki dojazdu do poszczególnych miejsc, ale i tak na samym początku czekał nas spacer… do przystanku. Warszawa to nie Toruń i wokół jednego dworca jest kilka przystanków przy różnych ulicach (a wszystkie nazywają się Dw. Centralny!). Jednak kierując się zasadą "Czubek języka za przewodnika", znalazłyśmy odpowiedni przystanek. :) Chciałyśmy kupić bilety dwudziestominutowe w automacie, ale maszyna odmówiła współpracy, więc wykorzystałyśmy bilety z poprzedniej podróży (których wtedy nie skasowałyśmy :O). Bez przesiadek dojechałyśmy do muzeum, ale o nim w następnym poście. :)

Po kilku godzinach spędzonych wewnątrz chciałyśmy pooddychać świeżym powietrzem. Dzięki mapie otrzymanej w informacji i radach taksówkarza piechotą ruszyłyśmy do Umschlagplatz. Nie padało, a my byłyśmy dość dobrze opatulone. Po kilku minutach dotarłyśmy do szukanego miejsca. Pewnie zastanawiacie się, czym jest Umschlagplatz. Kiedyś istniała tam rampa kolejowa. Właśnie stamtąd wywożono Żydów z getta do obozów zagłady m.in. do Treblinki. Z tego miejsca zabrano chociażby Janusza Korczaka, a w sumie ponad 300 tysięcy Żydów. Obecnie przy ul. Stawki stoi pomnik - ściana z imionami wywiezionych osób oraz z tablicami w różnych językach. Na bocznej ścianie znajduje się cytat z Księgi Hioba. 

Po kolejnej "konsultacji" z mapą udałyśmy się na Cmentarz Żydowski. Było dość ślisko, ale nas cechowała determinacja. Nie wiedziałyśmy, czy cmentarz otoczony grubym i wysokim murem jest otwarty – ale miałyśmy taką nadzieję. Gdy brama nie stawiła oporu, odetchnęłyśmy z ulgą. Pierwszą rzeczą, którą zauważyłam po wejściu, była tabliczka informująca o tym, że zwiedzający muszą uiścić opłatę. Pomyślałam: "Przecież i tak wszystko jest zasypane śniegiem, a poza tym, kto udowodni, że jesteśmy turystkami?" Dlaczego chciałam zobaczyć żydowskie groby? W przeszłości widziałam już jeden, bardzo zniszczony kirkut, a że kultura żydowska i judaizm mnie w pewien sposób fascynują, po prostu chciałam przekonać się, jak wygląda cmentarz wyznawców tej religii w Warszawie. Czy jest zniszczony? Czy jest tam dużo mogił? Jak one wyglądają? Śniegu było mnóstwo, a oprócz nas na cmentarzu nie było żywej duszy (tylko pan w okienku). Na większości tablic napisy było w języku hebrajskim bądź jidysz (nadal nie rozróżniam), więc niewiele mogłyśmy zrozumieć. Jednak na niektórych daty i imiona zostały przetłumaczone na język polski. Mnóstwo grobów pochodziło z przełomu XIX i XX wieku. Wiedzieliście, że Żydzi mają swój własny kalendarz, własne nazwy miesięcy? Rachuba lat zaczyna się od dnia stworzenia świata, które wg ustaleń żydowskich autorytetów religijnych miało miejsce 7 października 3761 p.n.e., a zatem w roku 2016 trwa żydowski rok 5776/5777. Niezwykłe, prawda? 

Powoli się ściemniało, trochę się wzdrygałyśmy. Jednocześnie byłyśmy z siebie dumne, bo znalazłyśmy, zupełnie przypadkiem, macewę (żydowską pionową płytę nagrobną) Ludwika Zamenhofa oraz Adama Czerniakowa. Nikt nas nie gonił z powodu nieuiszczenia opłaty.

Opuściłyśmy cmentarz lekko zmarznięte i udałyśmy się do kawiarni Same Fusy niedaleko Nowego Rynku. Za dwie kawy zapłaciłyśmy 31zł, ale były wyjątkowe pyszne i rozgrzały nasze brzuszki. :)

Widzieliście któreś z opisywanych przeze mnie miejsc? Też lubicie oglądać miejsca związane z kulturą i tradycją żydowską?

Pozdrawiam i już teraz zapraszam na niedzielny post o muzeum!

Sara