30 dni do matury - brak mi słów

Coś Wam powiem: matura to bzdura. Albo inaczej – podejście nauczycieli do matury to kompletna tragedia. Być może niektórzy z Was zdawali maturę kilka lat temu albo mają ją jeszcze przed sobą. Nie wiem, czy podejście do tego egzaminu jest tak nienormalne tylko w mojej szkole i w moim otoczeniu, mam nadzieję, że tak. Bo jeśli nie, to instytucja matury równie dobrze może prowadzić do załamań psychicznych. 120 dni temu pisałam Wam, że staram się do matury podchodzić w sposób racjonalny i nie traktować tego jak najważniejszego wydarzenia w moim życiu. Niestety, grono pedagogiczne w naszej szkole i ta cała beznadziejna otoczka utrudnia mi normalne funkcjonowanie. 

W ostatnich dniach, pierwszy raz od 2,5 roku, przeszło mi przez myśl, by zawiesić bloga na pewien czas. Czułam, że nie poświęcam mu się w stu procentach, nie odwiedzam ulubionych blogów i stron moich czytelników tak często, jakbym chciała, nie zawsze odpowiadam na Wasze komentarze, posty dodaję tak jakoś mechanicznie, słowem – nie tak to powinno wyglądać. Źle się czuję, robiąc coś nie na 100%, jednak pewnie jeszcze gorzej bym się czuła, gdyby na blogu zapadła martwa cisza, a ja nawet nie mogłabym się oderwać od nauki, by tutaj zajrzeć. Zapewne trudność sprawiłby mi też powrót po tym, jak wypadłabym z rutyny blogowej. Dlatego zdecydowałam, że bloga nie zawieszę. Jednak jestem w pełni świadoma jego zaniedbania. Przez maturę i tę wszechobecną presję zaniedbałam bloga, zaniedbałam siebie , zaniedbałam rodzinne kontakty, czytanie, oglądanie filmów. Zaniedbałam życie. 

Przez ostatnie kilka miesięcy moim mottem jest "Byle do matury". Szkoła jawi mi się jako najokropniejsze miejsce, w którym marnotrawię czas i oglądam twarze, których nie cierpię. Siedzę na lekcji przedmiotu, który nigdy mnie nie interesował i do którego nigdy w życiu nie wrócę, zamiast powtarzać lektury z polskiego. Nauczyciele zachowują się tak, jakby zależało im tylko na doskonałych wynikach matur, jakby od tego zależała ich premia (może tak jest?). Niby niektórzy odpuszczają, ale inni zachowują się wręcz komicznie: "No, nie musicie robić nic na lekcji, ale musicie chodzić." Albo: "Został miesiąc do matury, ja nie akceptuję czegoś takiego jak nieprzygotowanie". Z jednej strony mamy powtórki, z drugiej nie wyrabiamy się z bieżącym materiałem (i nie wiadomo, czy zdążymy wszystko omówić). Nauczyciele czasami przesadzają, straszą, krzyczą na uczniów, mało brakuje, aby ich wyzywali.  

Ja wiem, że matura musi być. Nie ma egzaminów na studia, więc jakoś trzeba rekrutację przeprowadzić. Ale to jest nienormalne. To wszystko. Jesteśmy wykończeni. Jesteśmy już nawet zmęczeni tym, że… ciągle jesteśmy zmęczeni. 

Momentami zastanawiam się, jak ta cała nagonka przedmaturalna wygląda w szkołach o niższym poziomie, w szkołach w kiepskich dzielnicach czy nawet w technikach. Czy w tych szkołach pani dyrektor również mówi, że ze znajomymi powinniśmy spotykać się tylko w piątki po szkole, a jeśli chcemy pić kawę, to możemy jedynie taką ze sporą porcją mleka? 

Naprawdę nie mogę się doczekać zakończenia roku (odliczam dni). Nie mogę się doczekać wieczoru 18 maja, gdy będę po ostatnim egzaminie. Przez wszystkie lata mojej edukacji pilnie się uczyłam, starałam się być ambitna. Ale teraz mam już naprawdę dość.  I jest mi przykro, bo okazało się, że nie dałam rady oprzeć się temu powszechnemu lękowi. Na początku grudnia pisałam: "Przygotuję się do matury, powtórzę, co dam radę. Jednak nie kosztem życia, kosztem moich zainteresowań, przyjaciół czy rodziny." Nic z tego nie wyszło. Stres wziął górę.

Sara

PS Czekam na hejty! :D :D :D