Książki mojego życia

Nie, żeby moje życie się już kończyło czy coś. Zawsze jest czas na podsumowania – nieważne, czy zbliża się 1 stycznia, czy poniedziałek, wiosna/zima, koniec wakacji, a może dobiegamy dwudziestki. Są takie teksty, które mogę pisać w kółko –to podsumowania i rozmaite listy.

Nauczyłam się czytać 14 lat temu. Od tego czasu książki są stale obecne w moim życiu, mimo że mój tata twierdzi, że "on się już w życiu naczytał" i wątpię, aby przez ostatnie kilkanaście lat przeczytał jakąkolwiek książkę. Mój młodszy brat również nie jest fanem czytania – zdarza się, że jakaś powieść mu się spodoba, ale nie sięga po nią z własnej woli (zazwyczaj jest to lektura szkolna). Moja mama lubi czytać i często rozmawiamy o ukończonych przez nas pozycjach. Ale zdarzają się tygodnie, podczas których moja mama nie sięga po żadną lekturę.

Okoliczności są więc średnio sprzyjające. Ale odkąd pamiętam, chodziłam do biblioteki – najpierw do filii nr 11, później uczęszczałam również do bibliotek szkolnych, zapisywałam się do kolejnych filii, wypożyczałam także książki z biblioteki uniwersyteckiej. 

Dostawałam książki na święta, urodziny, Wielkanoc i wszelkie inne okazje, chociaż moja mama miała pewne wątpliwości, czy książka jest dobrym prezentem dla mnie – zwykle pochłaniałam ją w 2-3 dni i później stawiałam na półce, nigdy więcej do niej nie wracając. Być może część z Was pamięta kontrowersyjny wpis o książkach jako upominku. Moje zdanie od tamtego czasu radykalnie się  zmieniło.

Z książkami miałam do czynienia, czytając je nie tylko sobie, ale też dzieciakom w przedszkolu i podstawówce. Nie napisałam żadnej książki, ale wszystko przede mną.

Chciałabym Wam trochę poopowiadać o najważniejszych książkach w moim życiu. O takich, do których wracam myślami, które pozostawiły trwały ślad w moim umyśle. O takich, które odegrały ważną rolę w moim życiu. 

Zacznę od serii książek o Martynce. To prawdopodobnie pierwsze przeczytane przeze mnie książki. Pamiętam, jak biegałam do biblioteki, i jak nierzadko wracałam ze smutną miną, bo nie było żadnej nowej części przygód Martynki, tylko te już przeze mnie przeczytane… To były cienkie, pięknie wydane opowieści, czytało się je niezwykle szybko, łatwo i przyjemnie. 

"Pamiętnik księżniczki" – seria, w której zaczytywałam się w podstawówce. Pochłonęłam wszystkie 14 części cyklu. Życie Mii ogromnie mnie fascynowało i ekscytowało, razem z nią śmiałam się i smuciłam.

"Mały książę" – na palcach obu rąk mogę policzyć książki, które przeczytałam więcej niż raz. Jedną z nich jest "Mały książę". Najlepsza lektura szkolna, najpiękniejsza opowieść. Za każdym razem tak samo mnie wzrusza, za każdym razem odkrywam w niej coś nowego. 

Harry Potter – dopiero teraz, na starość, dociera do mnie, że dwukrotnie przeczytałam całą serię książek o Harrym Poterze, mimo że były to powieści… fantastyczne. A ja nie cierpię tych wszystkich historii o elfach, czarodziejkach i innych niestworzonych postaciach. Tymczasem dzieła Rowling – choć to grube tomiszcza – przeczytałam jednym tchem. Według mnie te powieści powinny należeć do kanonu literatury obowiązkowej. 

"Jesienna miłość" i "Pamiętnik" – wyznaję zasadę: najpierw książka, potem film. W 98% film okazuje się gorszy. Ale w przypadku "Jesiennej miłości" i "Pamiętnika", powieści Sparksa, ekranizacje są tak samo romantyczne, poruszające i jestem w nich bezgranicznie zakochana. Podobnie jak rzadko kiedy wracam do książek, nieczęsto oglądam 2 razy ten sam film. Ale do "Jesiennej miłości" czyli "Szkoły uczuć" mogę wracać do miesiąc.

"Bez mojej zgody" – chyba żadna książka tak mną nie wstrząsnęła. Porusza ona problem, o którym istnieniu nawet nie wiedziałam. Picoult opisuje dane zagadnienie z perspektywy różnych stron i robi to w mistrzowski sposób. To powieść, którą powinien przeczytać każdy, nieważne, czy na co dzień sięga po fantasy, romanse, książki podróżnicze czy komiksy. Bo "Bez mojej zgody" wciągnie wszystkich, bez wyjątku. Może momentami wkurzy, na pewno będzie szokować, ale też skłoni do refleksji: jak my byśmy postąpili? Po której stronie byśmy stanęli?

"Bloger" – książka Tomka Tomczyka, którego zachowania i bloga nie trawię, sprawiła, że podjęłam ostateczną decyzję: zakładam bloga. Autor "Blogera" uświadomił mi, jakich błędów nie powinnam popełniać, jak zacząć blogować. I chyba zrobił to dobrze, bo Sawatkę prowadzę już 3,5 roku (i ani razu nie zmieniłam nazwy!).

"Magia sprzątania" – tę książkę przeczytałam zaledwie rok temu. Zmieniła ona kompletnie mój sposób patrzenia na sprzątanie. Szczegółową recenzję tego poradnika przeczytacie tutaj.

"Złodziejka książek" – i na koniec jedyna pozycja na lubimy czytać, którą oceniłam na 10 gwiazdek. Wszystkim polecam tę powieść, bo jest napisana w mistrzowski sposób – żadne słowo nie jest w niej zbędne. Porusza ważne problemy i otwiera oczy. Film oparty na powieści Markusa Zusaka również jest bardzo dobry.

A jakie są książki Waszego życia? Czytaliście którąś z wymienionych przeze mnie książek?
Udanego tygodnia!

Sara