Pierwszy rok psychologii za mną

Jejku. Zdałam. Zdałam na drugi rok studiów! Spełniłam tym samym drugi z moich tegorocznych celów.

Cały czas jestem w szoku i jednocześnie czuję niesamowitą ulgę. We wrześniu spodziewałam się poprawki ze statystyki, nie wierzyłam też w swoje możliwości, jeśli chodzi o zaliczenie psychofizjologii. Przed egzaminem z poznawczej pan postanowił wjechać w mój samochód, a na kilka innych zaliczeń biegłam z parkingu oddalonego o kilka kilometrów.

Psychologia to trudny kierunek. Naprawdę. Podziwiam osoby, które studiują jeszcze coś np. prawo. Ja ledwo dałam radę z sześcioma egzaminami, czterema kolokwiami i jednym projektem – nie chciałabym tego podwoić. O ile przed podjęciem studiów mówiłam sobie, że może na drugim, może na trzecim roku wezmę drugi kierunek, o tyle obecnie w ogóle sobie tego nie wyobrażam. Studia psychologiczne naprawdę zabierają sporo czasu. Ale jednocześnie poza uczelnią mam całkiem sporo innych zajęć. Prowadzenie bloga, pisanie na portalu SpodKopca, udzielanie korepetycji, badania z dziećmi i oczywiście podróże. Studia nie stały się całym moim życiem. To chyba dobrze, prawda?

Jestem zdziwiona, że zdałam, ale bardzo się cieszę. Co prawda w ciągu ostatniego roku miałam jakieś dwadzieścia jeden kryzysów, pięć razy chciałam rzucić studia, a dziewięć razy je zmienić. Przeklinałam wykładowców i narzekałam na to, że nie wiem, co chcę robić w życiu. W sumie to nadal nie wiem. Ale mimo wszystko chyba skończę te studia. Wypadałoby.

Mówią, że pierwszy rok jest najtrudniejszy. Sporo ludzi odpada, nie godzi się z takim trybem życia, decyduje się na pójście do pracy. Tym bardziej jestem z siebie dumna, że wytrwałam. Poradziłam sobie z logiką i metodologią, pokonałam test harvardzki, a filozofię kultury i socjologię nawet polubiłam.

Czy po roku studiowania psychologii żałuję podjętej decyzji? Trochę tak, a trochę nie. Zdaję sobie sprawę, że po ukończeniu tego kierunku mogę pracować w wielu różnych miejscach. Jednak gdybym chciała zostać psychoterapeutką, to po magisterce musiałabym wydać ok. 20tys. złotych na czteroletni kurs… Dziennikarstwo nie dałoby mi prawdopodobnie tak wielu perspektyw jak psychologia, poza tym znalezienie pracy w mediach jest problemem. Psychologia nadal pozostaje więc mniejszym złem. I lepszym wyborem niż np. pedagogika.

W trakcie minionych dwóch semestrów bardzo często porównywałam się do mojego chłopaka. To mnie dobijało. Mam nadzieję, że w przyszłym roku trochę zmądrzeję i przestanę to robić, bo fakt, że M. miał piątki od góry do dołu, a ja już w pierwszym semestrze studiów zaliczyłam jedną poprawkę, jest dobijający. Trochę demotywujące jest również to, że ludzie na pierwszym roku wiedzą już, na jaki temat napiszą pracę magisterką (!). Równie irytujące jest to, że na UMK chcą z nas wszystkich zrobić naukowców. A przynajmniej tak by im pasowało – żebyśmy zostali na uczelni i ją sławili. Jestem ciekawa, ile nas zostanie po pięciu latach.

Pozostaje mi życzyć Wam udanych wakacji. :) Maturzyści, wybierzcie mądrze swój kierunek! Pamiętajcie, że możecie go zmienić. Ale im szybciej, tym lepiej, bo po roku może być Wam szkoda (jak mi).

Sara