Koronawirus: Kronika z czasów zarazy

Ludzie się chwalą, ile to teraz czytają książek, mówią, że odkurzyli gry planszowe i wreszcie mają czas na remont. A jak to wygląda u mnie?

Czwartek, 12 marca.

Jako rasowa dziennikarka poluję na puste półki w sklepach. Cały dzień spędzam na pracy i jakoś nie mam czasu myśleć o koronawirusie. W głowie huczy mi tylko pytanie – czy wypożyczyłam wystarczająco dużo książek? Kończę pierwszą.

Piątek, 13 marca.

Długo zastanawiam się, czy wyjść z domu na pocztę. W końcu gdy postanawiam, że nie mam innego wyjścia, jadę do miasta. Myślę sobie – zapłacę kartę i zachowam odległość od innych klientów. Nie spodziewam się, że wdam się w pyskówkę ze starszą panią. Na poczcie była taka kolejka, że zdecydowałam się stanąć na dworze (obecnie to już normalka). Kiedy tłum się przerzedził, weszłam do środka. Za mną grupa dzikich pań. Jedna z nich zaapelowała, że może tak byśmy się ścisnęli i przesunęli, bo ona tu na drzwiach stoi. Na co ja zasugerowałam jej, że mogła stanąć na dworze jak ja. W odwecie usłyszałam, że powinnam być w szpitalu, skoro mam jakieś objawy!!! Na co ja spokojnie odpowiedziałam, że młodzi chorują bezobjawowo, więc wolę dmuchać na zimne i zachować odległość - a ona chyba nie chciałaby, abym ją zaraziła, prawda? Babka na to, że skoro wróciłam z zagranicy, to powinni mnie zbadać!!! Łaskawie poinformowałam ją, że za granicą nie byłam. Ale i tak skończyło się na wzajemnych wyzwiskach. Ciekawe, co teraz mówi ta kobieta, gdy idzie do apteki, na pocztę albo nawet do zwykłej Biedronki. Czy też każe ludziom się ścisnąć?

Sobota, 14 marca.

Postanawiam, że trzeba wykorzystać jakoś ten wolny czas i posprzątałam pokój. Myślałam, że przy okazji przesłucham po raz enty całą dyskografię One Direction. Ale jakoś wyjątkowo krótko sprzątałam i starczyło tylko na jedną płytę. Tego dnia ruszam też do sklepu zoologicznego z obawą, że go zamkną. Robię zapasy dla Nicosia, który niebawem będzie już dorosłym kotkiem.

Niedziela, 15 marca.

Dowiaduję się, że zawieszają Twoja Twarz Brzmi Znajomo. Nawet to mi nie pozostało w tym trudnym czasie. W sumie to w weekend nie mogłam się doczekać poniedziałku, bo wiedziałam, że zajmę myśli pracą. Jednocześnie obawiałam się, jak poradzę sobie, pracując zdalnie. Jedynym momentem w weekend, gdy nie myślałam o epidemii, było półtorej godziny z Netflixem i "Lady Bird" (polecam Wam ten film. Niby o niczym, ale bardzo przyjemnie się ogląda). Kończę drugą książkę.

Poniedziałek, 16 marca.

Uczesałam się, bo myślałam, że będzie jakaś wideokonferencja w pracy. Nie było. Spędziłam dzień na pisaniu o koronawirusie. Byłam pewna, że skoro akurat przypada mój dyżur, to na bank ogłoszą pierwszy przypadek zakażenia w Toruniu. Ale tym razem szczęście mi dopisało.

Wtorek, 17 marca.

Znowu praca. W sumie to cieszę się, że mogę pracować z domu. I akcent pada tu zarówno na "z domu", jak i na "pracować". Gdybym miała przez dwa tygodnie nic nie robić i tylko zastanawiać się, kiedy ta cała epidemia się skończy, to dostałabym szału i potrzebowała psychoterapii. Więc cieszę się, że mogę rozruszać szare komórki i pisać, i informować ludzi. Praca dziennikarki bywa męcząca, nieprzewidywalna i ekscytująca jednocześnie. Ale coś mi się wydaje, że do tego zostałam stworzona. Wieczór spędziłam na oglądaniu wszystkich zwycięzców Eurowizji od 1956 roku. A potem wszystkich wykonawców, którzy byli na podium.

Środa, 18 marca.

Wyszliśmy na spacer do lasu, aby złapać trochę powietrza. I to było cudowne i zbawienne. Przyjechał kurier, który stanął kilka metrów ode mnie (i dobrze! Ani on nie naraża mnie, ani ja jego). Przywiózł matę dla Nicolka. Nie do ćwiczenia jogi (chociaż w sumie…). Po 8 miesiącach stwierdziłam, że muszę kupić matę pod kuwetę, bo to codziennie odkurzanie żwirku naprawdę bywa irytujące. Zastanawiam się, czy jednak nie zrobić zapasów książek. Teraz Empik wprowadził Empik Premium za darmo na dwa miesiące, więc jednak robię zakupy. Obecnie nie ma możliwości odbioru zamówień w salonie, ale z Empik Premium dostawa do domku od 40 zł jest za darmo.

I tak mija mi ten czas zarazy. Pewnie niedługo ogłoszą, że dwa tygodnie zamienią się w miesiąc.

Cały czas mam nadzieję, że moja mama się nie zarazi. Ona musi chodzić do pracy. Ale jak już ona się zarazi, to wszyscy w domu będziemy chorzy. Może uda się przejść to bezobjawowo.

Przyznam Wam się, że kiepsko znoszę ten okres. Nie traktuję go jak wakacji czy ferii. Wydaje mi się, że ja po prostu kiepsko znoszę ograniczanie wolności. Pewnie nie przetrwałabym więzienia. Wszyscy mówią o tym, że teraz jest czas na nadrabianie zaległości książkowych, czas na samorozwój, czas na spędzanie czasu z rodziną… Tyle że ja to wszystko robię normalnie, na co dzień. Teraz też to robię, tylko z tą natrętną myślą z tyłu, że po świecie hula wstrętny wirus i wielu ludzi umiera.

Każdego dnia myślę, co zrobię, gdy skończy się już ten okropny czas lęku. I pewnie napiszę Wam o tym w kolejnym poście.

Co robicie, jak sobie radzicie?

Sara