Dwa tysiące czternaście niezwykłych chwil cz. 2

Jeśli czytasz ten post, a nie widziałeś poprzedniego, to co Ty tutaj jeszcze robisz?! :) Jeżeli tak jak ja sądzisz, iż to mało prawdopodobne, aby alfabet zaczynał się od litery K, wróć do pierwszej części podsumowania roku, zachęcam.

K jak… kreatywność. Hej, dodałam w tym roku na bloga ponad 150 postów, czy to nie jest wystarczający dowód na bycie kreatywną? A tak serio to mapka z państwami do zakolorowania czy serce ze zdjęć na ścianie traktuję jako szczyt kreatywności. Może nie Mount Everest, ale Rysy na pewno. Mój pokój wygląda zupełnie inaczej.

L jak… Litwa. Nie wiem, czy tam wrócę, chyba tylko po serki w czekoladzie. Chociaż zdjęcie z Trok nadal mam na tapecie. Cieszę się, że dzięki wycieczce na Litwę mogę dopisać kolejną stolicę do mojej listy. Nieważne, że większość obiektów, które tam widziałam, to kościoły.

Troki, Litwa, czerwiec 2014

Ł jak… łzy. Nie ufam ludziom, którzy twierdzą, że ostatni raz płakali kilka albo nawet kilkanaście lat temu. Gdzie ich wrażliwość? U mnie płacz występuje może trochę rzadziej niż uśmiech, ale występuje i to w najróżniejszych okolicznościach. Płaczę ze wzruszenia, ze szczęścia, z bólu, z tęsknoty, z niemocy, z bezsilności… Nie wstydzę się tego, traktuję to jako normalną reakcję organizmu, a nie jak powód do zażenowania.

M jak… miłość. Ta nieodwzajemniona, niespełniona, matczyna, braterska, siostrzana, ojcowska, przyjacielska. Doświadczyłam różnych form miłości i wiem jedno – love is all around.

N jak… niespodzianki. Zaskakujące wiadomości, niespodziewane telefony, prezenty, słowa… Lubię niespodzianki, oczywiście, gdy są przyjemne, haha. Nie wszystko da się zaplanować, dobrze, jak życie czasami nas zaskakuje. W tym roku nikt nie zorganizował mi przyjęcia niespodzianki, może w przyszłym roku ktoś się ruszy. Ach, zapomniałam, że nie jestem zwierzęciem imprezowym.

Magazyny o modzie otrzymane od Tomasza

O jak… Ojczyzna. Od Kaszub, po Beskidy, po drodze zahaczywszy o Bydgoszcz i, trochę nie po drodze, o Lublin i Rzeszów. Cały czas poznaję nasz kraj i odkrywam jego tajemnice, mam wrażenie, że wcale nie ma ich przede mną coraz mniej, lecz coraz więcej… i może w tym tkwi jego piękno. 

Lublin, Polska, sierpień 2014

P jak… priorytety. Mam tu na myśli ustalenie pewnych reguł życiowych, ale słowo priorytet (ach, ta wieloznaczność!) odnosi się także do przesyłek. A otrzymałam ich w tym roku naprawdę wiele. Myślę, że mogę zaryzykować stwierdzenie, iż moja kolekcja powiększyła się o jakieś 100 pocztówek. 

 

Za kartkę dziękuję Edycie z Więcborka!

Za kartkę dziękuję Oldze z Rosji!

R jak… regres w czytaniu. Ale wstyd… W zeszłym roku przeczytałam ponad 50 książek, w tym tylko nieco ponad 30. Pewnie zaraz mi zarzucicie, że to przez to, iż nie czytam szkolnych lektur. ;) Mam zamiar się poprawić. Najtrudniej jest mi po książkę sięgnąć, ale gdy już ją czytam, to za każdym razem myślę: Kurczę, jak mogłam nie czytać przez tak długi czas, przecież to sprawia mi ogromną przyjemność!. Dlatego jedno z moich noworocznych postanowień będzie na pewno dotyczyło czytania. Jeszcze nie wiem, w jaki sposób je sformułuję. Lepiej patrzeć na ilość czy na systematyczność? Może jakieś propozycje?

S jak… Szwecja, Sztokholm, stolica. Gdy myślę: Sztokholm, myślę: woda i wiatr. Chcę tam wrócić i iść do Muzeum Poczty i pozostałych posiadłości królewskich. Ale tym razem zrezygnuję z promu, wybiorę samolot.

Wieża telewizyjna, Sztokholm, Szwecja, sierpień 2014

Przed pałacem, Sztokholm, Szwecja, sierpień 2014

T jak… treningi. Ćwiczyłam. Naprawdę ćwiczyłam. Przez kilka miesięcy dzień w dzień odpalałam Chodakowską albo inną babkę na ekranie mojego monitora i pociłam się razem z nią. Wraz z nadejściem jesieni mój zapał gdzieś zniknął. Żywię cichą nadzieję, że odrodzi się wraz z 1 stycznia…

U jak… UK. Zobaczyłam to, co w Londynie wypadało zobaczyć, a nawet ciut więcej – zrobiłam sobie zdjęcie na King’s Cross, niestety mój wózek zatrzymał się w połowie. Czuję, że Zgredek maczał w tym palce. Nie kupiłam nic w Harrodsie, w Primarku też nie.

Londyn, Wielka Brytania, marzec 2014

W jak… współpraca blogowa. Teraz mogę Wam już zdradzić, iż w minionym roku otrzymałam propozycje współprac blogowych. Nie doszły do skutku. Albo traktowano mnie po macoszemu, albo nakazano reklamować meble. Ja jednak postawiłam na szacunek wobec samej siebie.

Z jak… zarobki. Zarobiłam za to w wakacje, spacerując ulicami Torunia i niezbyt natarczywie, z uśmiechem wręczając mieszkańcom (i turystom) ulotki. Kartkę z pamiętnika ulotkarki możecie przeczytać tutaj.

To podsumowanie uświadomiło mi, jak wspaniały miałam rok. Oby kolejny był przynajmniej tak samo udany jak ten. :)

Życzę Wam, abyście każdy dzień w kolejnym 2015 roku rozpoczynali z uśmiechem na ustach, aby spotykały Was wyłącznie miłe niespodzianki, abyście odnieśli wiele sukcesów, ale przy tym nie zapominali, co w życiu ważne.

Dziękuję, że przez cały rok byliście ze mną!

Sara