Wiele godzin ponad chmurami - USA #2

Zastanawiałam się, od czego by tu zacząć snucie mojej opowieści na temat amerykańskiej przygody. I stwierdziłam, bardzo błyskotliwie, że warto by zacząć od początku, a przy okazji wspomnieć trochę o końcu. :D Dziś więc będzie o lataniu samolotem.

W linii prostej odległość z Torunia do Filadelfii wynosi 7331km (przynajmniej tak twierdzi drogowskaz znajdujący się na toruńskim Placu Rapackiego). My tę wybitnie długą trasę rozpoczęliśmy już o 6 rano, 13 października.

Wylatywaliśmy z Warszawy z lotniska im. Fryderyka Chopina. Mieliśmy kilka godzin na zważenie i oddanie bagażu głównego, kontrolę osobistą i sprawdzenie bagażu podręcznego. Powypijaliśmy, co się dało, część płynów pochowaliśmy w głównej walizce i spokojnie czekaliśmy na samolot do Londynu. Część z nas musiała zrobić mały striptiz podczas kontroli osobistej, część piszczała na bramkach, ale koniec końców wszystkich przepuścili.

Podczas lotu do Londynu siedziałam pośrodku, ale tak krótki lot (około 2 godzin) dało się znieść. Samolot był ciasny, jednak starałam się cieszyć się podróżą.  Podczas tego lotu dostaliśmy dwie bułeczki – jedną na słodko, drugą na słono, oraz napoje. Po przylocie na London Heathrow czekała nas podróż… autobusem. Musieliśmy bowiem zmienić terminale, a lotnisko jest tak wielkie, że należało jechać autobusem, w którym nota bene było wifi. ;) Na lotnisku Heathrow z głośników puszczają muzykę klasyczną. Swoją drogą gdy byłam trochę młodsza, ale na tyle pojętna, że wiedziałam, czym jest Heathrow, zamarzyłam, aby kiedyś znaleźć się na tym lotnisku. Później to marzenie zbladło, ale i tak cieszę się, że mogłam przez kilka godzin pobyć na tym największym lotnisku Europy, z którego startuje tyle samolotów, że czasami wzbijają się w powietrze ze sporym opóźnieniem, bo na pasie startowym robi się mała kolejka. 

W Londynie po raz kolejny musieliśmy przejść wszelkie kontrole (jeśli zastanawiacie się, czy dostaliśmy w UK swój bagaż główny, spieszę z odpowiedzią: nie, mogliśmy go odebrać dopiero w USA). Mieliśmy trochę czasu na zakupy w strefie bezcłowej, ale ja zostawiłam sobie tę przyjemność na powrót i nie kupiłam nic oprócz wody. 

Do Filadelfii lecieliśmy Dreamlinerem. Nie znaczy to jednak, że było super dużo miejsca. To był mój pierwszy tak długi lot, byłam bardzo ciekawa, jak będzie wyglądał. Wszyscy pasażerowie na swoich siedzeniach znaleźli kocyki, poduszki i słuchawki. Fotele były nieco wygodniejsze niż w samolotach krótkodystansowych, co więcej siedziałam przy oknie, więc po prostu rozłożyłam się na ściance samolotu i próbowałam spać. Można powiedzieć, że na zmianę spałam i jadłam, dostaliśmy bowiem ciepły posiłek (do wyboru makaron lub kurczak z ryżem + dodatki takie jak słodki mus, krakersy, bułeczka, masło, surówka). Były także ciepłe i zimne napoje do wyboru oraz kanapki. Na głód nie narzekałam. :) Lot trwał około 8 godzin. 

Po dotarciu do Filadelfii czekał nas chyba najbardziej stresujący moment podróży – rozmowa z celnikiem. Pamiętam, że podczas wymiany tych kilku zdań mówiłam bardzo cicho, co rzadko mi się zdarza. Kiedy wszyscy już zostali przepuszczeni, okazało się, że trzy osoby (w tym ja) muszą udać się do specjalnego miejsca, w którym przeszukują bagaż podręczny, wyrzucają jedzenie. W ten stresujący sposób musiałam pozbyć się kanapek, kabanosów i banana, których nie zdążyłam zjeść. W końcu udało nam się wyjść. Po kilkudziesięciu minutach podróży dotarliśmy do szkoły…

Jeśli chodzi o loty powrotne to wyglądały dość podobnie. W Filadelfii koczowaliśmy na lotnisku (co ciekawe dopiero tam udało mi się kupić sporo ładnych kartek z Filadelfii). Śmiałam się, że wyglądam jak menel lotniskowy – w legginsach, bluzie dresowej, z papierowym kubkiem w dłoni… ;) Lot do Londynu trwał krócej (Ziemia się kręci, prądy, wiatry bla bla). Dostaliśmy podobne posiłki, jednak tym razem nie mogłam już rozłożyć się przy oknie, siedziałam na środku… To była katorga, ale trochę się przespałam. Chociaż po powrocie do Londynu pierwszą rzeczą, którą kupiłam, była kawa. ;)

Mieliśmy sporo czasu do samolotu powrotnego do Polski, udało mi się więc znaleźć trochę brytyjskich słodyczy i pocztówek. Jako że ceny na lotniskach są koszmarne, a przelicznik funta sprawia, że prawie płaczę, nie kupiłam zbyt wiele. Ale zawsze coś. :)

Wystartowaliśmy z czterdziestominutowym opóźnieniem z powodu jakichś problemów z samolotową ubikacją. Ale wylądowaliśmy prawie o czasie. :) Mój bagaż nie zaginął, a jet lag mnie nie dopadł.

Jeśli zastanawiacie się, jak zniosłam loty, to muszę przyznać, że naprawdę dobrze. Nie zatykały mi się uszy, moment startu i lądowania bardzo lubię. :) Jeszcze półtora roku temu pisałam o syndromie panikary lotniczej, a teraz traktuję latanie jak coś bardzo przyjemnego. Nie ma się co bać!

Jeśli macie jakiekolwiek pytania, zachęcam do zadawania ich w komentarzach.

Pozdrawiam ciepło

Sara

PS Wszystkie loty obsługiwały linie lotnicze British Airways. Dlaczego? Podobno zawsze latamy tymi liniami na wymianę.