Życie bez tarczycy – trzy miesiące po operacji

Nie chcę Was zasypywać podróżniczymi postami bez żadnej przerwy. Stwierdziłam więc, że podzielę się z Wami moimi przemyśleniami na temat życia bez tarczycy trzy miesiące po operacji. Sporo osób pytało mnie, jak się czuję. Odpowiadam.

Być może część z Was pamięta, że na początku czerwca spędziłam kilka dni w szpitalu. Z powodu choroby Gravesa-Basedowa skierowano mnie na całkowite usunięcie tarczycy. Nie miałam guzków, po prostu to schorzenie bardzo wyniszcza organizm i męczy serce, dlatego lepszym rozwiązaniem było pozbycie się gruczołu. W grę nie wchodziło usunięcie tarczycy za pomocą tabletki z jodem, ponieważ po pierwsze, istniało ryzyko, że powiększy mi się wytrzeszcz oczu (a jak to mówi mój młodszy brat, i tak mam już gały jak Spongebob), a po drugie, usunięcie operacyjne jest bezpieczniejsze w przypadku kobiet planujących mieć dzieci.

Jak wygląda życie bez tarczycy? Przede wszystkim, podstawowa kwestia: bez tarczycy da się żyć. I można funkcjonować bez niej jak normalny człowiek. Obecnie hormony, które produkował gruczoł, przyjmuję w tabletkach. Najważniejszą rzeczą jest więc dobranie odpowiedniej dawki tak, bym czuła się dobrze. Wiadomo, że każdy organizm ma inne potrzeby i potężnie zbudowany pan będzie wymagał przyjmowania większej dawki niż drobna dziewczyna. Ja sytuuję się gdzieś pomiędzy dużym panem a drobną kobietką. :D

Prawda jest taka, że gdy hormony są odpowiednio dobrane i wynik TSH utrzymuje się w normie, to funkcjonuję właściwie jak zdrowa osoba. Ale oczywiście po operacji tak nie było.

W pierwszych dniach po zabiegu bolała mnie szyja, w szczególności przy gwałtownych ruchach. Przez miesiąc nie mogłam dźwigać rzeczy cięższych niż 3 kg ani przemęczać się. Miałam nawet specjalny sposób na wstawanie z łóżka zalecony przez rehabilitantkę.

Blisko dwa miesiące po operacji zrobiłam pierwsze wyniki. Okazały się… koszmarne. W wypisie ze szpitala zalecono mi bardzo małą dawkę hormonów. Moja endokrynolog, gdy tylko zobaczyła wydruk z wynikami badań krwi, od razu zadzwoniła do placówki z prośbą, by na przyszłość dawali pacjentom wyższą dawkę.

Śmieszne jest to, że tuż przed operacją walczyłam o to, by TSH było wyższe niż 0,005. Kilka tygodni po operacji mój poziom TSH osiągnął 60 (słownie: sześćdziesiąt). A norma to od  0,23–4,0 µU/ml. Ciekawe, prawda?

Obecnie poziom TSH mam w normie. Codzienne rano na czczo przyjmuję tabletki. Przyznaję, że na początku było to dla mnie trudne, bo jestem strasznym głodomorem i najchętniej pierwsze, co robiłabym po wstaniu, to jedzenie śniadania. Tymczasem musiałam odczekać co najmniej pół godziny po przyjęciu lekarstw. Obecnie gdy przebudzę się w nocy np. koło 4 czy 5, wówczas biorę tabletkę i… idę spać dalej.

Co gdyby TSH nie było w normie? Wówczas mogłyby pojawić się u mnie objawy niedoczynności tarczycy, czyli przede wszystkim ospałość, zmęczenie, przybieranie na wadze, sucha skóra. Z tych symptomów doświadczyłam jedynie senności, ale w sumie to każdemu z nas czasami chce się spać, prawda? Oczywiście przy ostrej niedoczynności zdarza się, że człowiek przesypia pół dnia i nie ma siły wstać z łóżka. Dlatego tak ważne jest, by dobrać odpowiednią dawkę hormonów.

A co z blizną? Chyba jest, choć ja o niej nie pamiętam. Niektórzy zachęcali mnie do kupienia śluzu ślimaka, by smarować bliznę. Ja jednak nie czuję takiej potrzeby. I nie czuję się oszpecona. Dość długo szukałam zdjęcia, na którym blizna byłaby naprawdę widoczna.

Podsumowując: czuję się dobrze i oby tak zostało!

Przed operacją tarczycy szukałam w Internecie sporo informacji na ten temat. Mam nadzieję, że mój post uspokoi tych, których czeka taki zabieg. I zaspokoi ciekawość pozostałych.

Sara