10 myśli o szpitalu

1. Szpital. Nie wiem, jak ktoś może przebywać tam z własnej woli.

2. Przyjęcie na oddział przebiegło, hm, w miarę sprawnie. Czas oczekiwania na wolne łóżko: dwie godziny.

3. W szpitalu człowiek czuje się jakiś bardziej samotny, nie może się skupić. Ten styl życia zdecydowanie mi nie pasował. W sali obok jęczał umierający pan i wył telewizor. A mnie pielęgniarka postanowiła obudzić o 4:30, abym zdążyła przebrać się w stylową koszulę operacyjną. 

4. Jedzenie szpitalne wcale nie jest takie złe, na jakie wygląda. Obiady zjadałam ze smakiem. Do śniadań i kolacji miałam większe zastrzeżenia, ale nikt luksusów nie wymagał. Choć marzyłam o jajecznicy. Godziny podawania posiłków mogą śmieszyć – kolację dostawaliśmy już o 17.

5. Pozostając w temacie jedzenia: w szpitalu nie jadłam przez 36 godzin. Była to przymusowa głodówka przed zabiegiem i po nim. Postrzegam to jako karę boską.

6. Ostatnie, co pamiętam, zanim otrzymałam znieczulenie, to słowa: "Dzień dobry. Mam na imię Marcin. Jestem anestezjologiem. Będę dziś panią znieczulał." Potem zapadłam w błogi sen. To prawdopodobnie najbardziej filmowa scena z mojego życia. 

7. Gdy obudziłam się na sali pooperacyjnej, rozejrzałam się nieśmiało. Żyłam – było dobrze. Ale wszędobylskie pikające maszyny skłoniły mnie do rozmyślań, że coś jest nie tak. Jednak nie to najbardziej mnie zdenerwowało, lecz fakt, że nie mogę telepatycznie powiadomić mojej mamy, że żyję. Ona tymczasem odchodziła od zmysłów.

8. W rzeczywistości operacja przebiegła bez komplikacji, a na sali pooperacyjnej trzeba leżeć przez dwie godziny, bo "takie są procedury". Szkoda, że wcześniej tego nie wiedziałam. Gdy w końcu mnie stamtąd wywieźli, popłakałam się. Chyba ze szczęścia.

9. Lekarze nie byli zbyt chętni do udzielania informacji o moim stanie zdrowia. Gdy ja bym o coś nie zapytała, to personel raczej sam z siebie niewiele by mi powiedział. Ale w sumie to trochę im się nie dziwię, że oszczędzają głos – tego samego lekarza widywałam na dyżurze rano, wieczorem i o poranku dnia następnego.

10. Co było największym hitem pobytu? Trudno mi wybrać między nieogarniętą pielęgniarką a telewizorem na monety. Ale chyba zdecyduję się na to, że w końcu zaczynam nowe życie. Bez tarczycy.

Życzę Wam, żebyście takie anegdoty znali tylko z cudzych opowieści. ;)

Sara