"Nie spodziewałam się, że w Japonii jest aż tak wspaniale" - wywiad z Moniką

Bezpośrednia, trochę szalona (szczególnie, jeśli chodzi o fryzury), wesoła, zakochana w Japonii. Dziewczyna z Torunia, której udało się spełnić ogromne marzenie!

Sara: Jak to się stało, że zafascynowała Cię akurat Japonia?

Monika: Nie jest to łatwe pytanie ;) Trudno jest mi bowiem przypomnieć sobie ten konkretny moment w moim życiu, kiedy powiedziałam: "To jest to". Sądzę jednak, iż w znacznym stopniu to zainteresowanie jest zasługą mojej koleżanki z gimnazjum. Podziwiałam ją, ponieważ przepięknie rysowała. Pytałam wtedy, co rysuje, a ona opowiedziała mi o mandze i anime. Zainteresowało mnie to. Poszperałam w Internecie i natknęłam się na anime, które zawładnęło moim sercem ("Vampire Knight" – polecam ;)), a potem na kolejne i kolejne. Kiedy oglądałam anime, zafascynowały mnie także openingi i endingi, a stąd prosta droga do zakochania się w japońskiej muzyce. I tak stopniowo, stopniowo zaczęłam zgłębiać japońską kulturę. Chciałam poznać ją jak najlepiej, gdyż zawsze wydawała mi się unikatowa, dziwna i intrygująca.

Najwyższy szczyt Japonii - Fudżi

S: Jaka była Twoja reakcja, gdy dowiedziałaś się, że Twoje wielkie marzenie wreszcie się spełni?

M: Odkąd tylko pokochałam Japonię, moim największym marzeniem w życiu było zobaczenie tego kraju na własne oczy. Nie przestawałam o tym myśleć. Przedsięwzięłam nawet pewne kroki zmierzające do realizacji tego marzenia - zaczęłam zbierać fundusze. Nie szło mi jednak najlepiej. Próbowałam namówić rodziców, aby pomogli sfinansować mi taką wycieczkę jako prezent na 18. urodziny. Oni jednak bali się mnie puścić w nieznane i sami nie podzielali fascynacji Japonią. Jednak pewnego dnia zmienili zdanie. Widzieli bowiem, że jest to poważna sprawa, gdyż mam w planach studiowanie japonistyki. Usłyszałam wtedy: "Monika, pojedziesz do tej Japonii, aby się przekonać, że może nie jest ona taka, jaka Ci się wydaje." Kiedy dotarły do mnie te słowa, zamurowało mnie. Moja późniejsza radość jest wręcz niemożliwa do opisania. W pewnym momencie zaczął towarzyszyć jej jednak także i lęk i pytanie: "Jak będę się czuła, kiedy moje największe marzenie się ziści?"

Kobiety w tradycyjnych japońskich strojach przy
tabliczkach (ema)

S: Co trzeba załatwić przed podróżą do Japonii? Wizy, szczepienia?

M: Lecąc do Japonii, nie trzeba się szczepić na jakieś specjalne choroby. Nie ma również problemu z wizami. Do 90 dni pobytu nie są one wymagane. Spotka nas jednak trochę formalności na miejscu (na przykład wypełnianie deklaracji celnych na lotnisku czy karty informacyjnej w samolocie). Nie ma się jednak czym przejmować – wystarczy podstawowa znajomość języka angielskiego, aby sobie ze wszystkim poradzić. Przed wyjazdem warto się także zapoznać z informacjami o rzeczach, których nie wolno nam wwozić do Japonii. Wszystkiego można z łatwością dowiedzieć się, szperając w Internecie. Zwracam uwagę, że lepiej wymienić wcześniej pieniądze, chociażby na dolary, bo na miejscu z wymianą złotówek może być problem (w Japonii mamy jeny; 100 JPY to ok. 3,5 zł). Nie wiem jak z kartami, ponieważ nie korzystałam z tej formy obrotu pieniędzmi podczas pobytu.      

Najbardziej ruchliwe przejście dla pieszych na świecie - Shibuya, Tokio

S: Kraj Kwitnącej Wiśni większości z nas kojarzy się z zupełnie inną kulturą. Czy miałaś okazję zgłębić jej tajniki? Jakich specjałów kuchni dalekowschodniej spróbowałaś?

M: Jest to faktycznie odmienna kultura od naszej. Miałam okazję zgłębić wiele jej tajników, jednak uważam, że dla  gaijina (obcego, cudzoziemca) zawsze będzie to kraj pełen tajemnic ;). Japonia jest krajem ludzi bardzo przywiązanych do tradycji, pracowitych, w sposób absolutny przestrzegających zasad współżycia społecznego. Każde działanie jest tam przemyślane. Ludzie idą dokładnie tą stroną chodnika, co trzeba; przed metrem ustawiają się w idealnej kolejce, a kiedy już do niego wsiądą – nie rozmawiają głośno lub wcale nie rozmawiają; nie wydmuchują nosa w miejscu publicznym itd. Ich naczelną zasadą jest to, aby żyć tak, by nie przeszkadzać innym. Jest to kraj pełen konwenansów. Ma on jednak swoje mroczne strony, które przez osoby zafascynowane Japonią są niestety często pomijane. Intensywne życie zawodowe i tłumienie emocji skutkuje rozpadem rodziny, ujemnym przyrostem naturalnym, bardzo licznymi samobójstwami czy dziwactwami (np. popularność pornografii). Z miłością jest jednak tak, że kocha się nie za coś, a pomimo wszystko :). A ja ten kraj niewątpliwie wielbię.

Monika w tradycyjnym kimono

Jeżeli chodzi o kuchnię japońską, to muszę powiedzieć, że jest znakomita. Nie tylko zresztą kuchnia , ale i cała filozofia jedzenia. W Japonii jadłam oczywiście sushi (bez porównania z tym u nas), takoyaki (kulki z ciasta i ośmiornicy), yakitori (szaszłyk drobiowy), ramen (zupa), udon i sobę (makarony), tempurę, dango (kluski), taiyaki ("ciastko" z czerwoną fasolą – azuki - lub kremem), okonomiyaki (placek/omlet - to najbardziej polubiłam), kultowe Pocky, lody i czekoladę o smaku zielonej herbaty, crepes (naleśniki popularne na Harajuku), bento, onigiri (ryż z nadzieniem owinięty glonem) i jeszcze pewnie wiele innych rzeczy, o których niestety już nie pamiętam ;). Piłam także prawdziwą zieloną herbatę przygotowywaną na ceremonii parzenia herbaty. Spróbowałam również nieznanych napojów z automatów oraz sake. 

Ramen

Soba i tempura

S: Co przywiozłaś ze sobą do Polski? Co polecasz kupić polskim turystom w Japonii?

M: Niestety, tak jak się spodziewałam, wszelkie plany o zachowaniu zdrowego rozsądku wzięło w łeb. :) Wydałam, co miałam. Kupiłam sobie pamiątkowe koszulki, wachlarz, pałeczki, torbę, japońską mangę i gazetę, różne amulety ze świątyń, kota z uniesioną łapką do postawienia (maneki neko), kolczyki, zabawną książkę o Japonii (po angielsku, bo to już nabytek z lotniska), krem bb, spinkę do włosów. To są rzeczy, które polecam kupić (ewentualnie jeszcze kimono lub katanę – miecz samurajski, jak ktoś ma za dużo pieniędzy i chce się ich łatwo pozbyć :P). Ja jednak zaszalałam i z sentymentu, jako pamiątkę, kupiłam jeszcze Tamagotchi 4U+ (dostępne, z tego co mi wiadomo, tylko w Japonii, z kolorowym wyświetlaczem!). Po prostu obudziło się we mnie dziecko, kiedy je zobaczyłam ;)

Popularne ciasteczka Koara no Machi

S: Japonia nie zawiodła Twoich oczekiwań, prawda? Co zachwyciło Cię najbardziej?

M: Kolejne trudne pytanie. :) Było tam tyle wspaniałych miejsc, rzeczy, ludzi, że nie tak łatwo wybrać coś najbardziej zachwycającego. Moje oczekiwania absolutnie nie zostały zawiedzione, a wręcz przeciwnie! Nie spodziewałam się, że w Japonii jest aż tak wspaniale. Bardzo zaskoczyło mnie Tokio, które jest po prostu przecudne. To miasto ma tak niesamowitą zabudowę! Wysokościowiec stoi np. obok skromnej świątyni. I to ze sobą współgra, tak jak i w samych Japończykach - poszanowanie tradycji współistnieje w symbiozie z nowoczesnością. Świątynie japońskie są przepiękne. Zarówno te w Kioto i Narze, jak i w innych miastach, w których byłam. Bardzo podobał mi się Złoty Pawilon, przejażdżka Shinkansenem, czy wizyta w parku z danielami. Zachwyciło mnie również to, ile osób odwiedzających świątynie ubranych było w yukaty. Niesamowitym doświadczeniem było także ubranie prawdziwego kimona. Japończycy byli bardzo życzliwi i chętni do pomocy. Bardzo miło wspominam ten wyjazd! :)

Kompleks świątynny w Nikko

S: Czy w ogóle coś Cię zawiodło? Czy Twoje nastawienie do tego kraju zmieniło się po powrocie do Polski?

M: Nic mnie nie zawiodło, a uwierz mi, że nawet snułam wcześniej takie rozważania! Nie znalazłam nic, co by mogło mnie rozczarować. Moje nastawienie do tego kraju zmieniło się, ale na lepsze! :) Jeszcze bardziej kocham Japonię, bo stała się ona dla mnie bardziej realna. Moje plany na przyszłe życie są z nią mocno związane i mam ogromną nadzieję, że uda mi się je realizować. Trzymajcie za mnie kciuki! ;)

Nic dodać, nic ująć. Trzymajmy kciuki za Monię i za jej kolejne marzenia związane z Japonią! Swoją drogą mamy następny dowód, że marzenia są do spełnienia. :)

Sara