50 dni na psychologii

W ten weekend minie 50 dni, odkąd pojawiłam się na progu toruńskiej Harmonijki (siedziba wydziału humanistycznego – przyp. red. ;)) jako studentka I roku psychologii. Jak oceniam ten kierunek po blisko dwóch miesiącach nauki? Jakie mam przedmioty? Czy ż a ł u j ę podjętej decyzji?

 

Psychologii nie było na toruńskim uniwersytecie od wielu, wielu lat (więc większość po prostu uznaje, że nigdy jej nie było). Akurat postanowiono stworzyć Katedrę Psychologii, gdy ja zastanawiałam się, czy studiować psychologię w Bydgoszczy i codziennie dojeżdżać do tego miasta, czy też jednak postawić na dziennikarstwo na UMK. Fakt, że otworzono w Toruniu nowy kierunek jakim jest psychologia, i to, że znalazłam się na liście przyjętych, rozwiał moje wątpliwości.

Jak wiadomo, pierwszy rok studiów jest napchany dziwnymi zajęciami. 2 dni w tygodniu spędzam w Harmonijce – mam wówczas zajęcia z niepsychologami, w pozostałe dni jeżdżę do Collegium Humanisticum, gdzieś na nie tak szarym końcu kampusu. Do moich ulubionych zajęć należy zdecydowanie socjologia – mimo cotygodniowych wejściówek. Bardzo lubię też psychologię społeczną, chociaż postronny obserwator mógłby uznać, że poruszane podczas tych zajęć zagadnienia są oczywistologią. ;) Nie bardzo przekonuje mnie do siebie konwersatorium o jakże intrygującej nazwie teoria pojęć i rozumowań. To zajęcia, podczas których co chwila patrzę na zegarek i zastanawiam się, jakim cudem minęły dopiero 3 minuty, przecież siedzę tu już wieczność. Nie dostrzegam sensu roztrząsania dziwnych problemów. Ale ze sprawdzianu jakimś cudem dostałam 4 z plusem, czyli coś tam w głowie zostało. 

Zdarza się, że na zajęciach dublują nam się tematy. O Arystotelesie słuchamy zarówno na etyce, jak i na historii filozofii. Jak widzicie, nie wszystkie zajęcia, na które uczęszczam, są stricte psychologiczne, ale myślę, że im dalej w las, tym więcej takich przedmiotów będzie się pojawiać.

Z wykładów i ćwiczeń zdarza mi się zapamiętywać rzeczy naprawdę dziwaczne, ciekawostki. Opowiadam w domu o eksperymentach, o których się uczymy.

Jak na razie jestem zadowolona ze studiów. Jasne, że niektóre zajęcia wydają mi się bezsensowne (np. siedząc na logice, myślę, jakim cudem definicja słowa desygnat przyda mi się w pomaganiu więźniom). I bywa tak, że jakieś zagadnienie średnio mnie interesuje. Ale w chwilach zwątpienia myślę sobie: Sara, Twoim marzeniem jest pomoc ludziom, zostanie psychologiem, te 5 lat ci to umożliwi). Bo, co ciekawe, moje studia są jednolite – po 3 latach nie będę miała licencjatu. 

Gdy pomyślę o sesji, oczywiście ogarnia mnie paniczny strach. Zdaję sobie sprawę, że nie przeczytam wszystkich lektur rzekomo obowiązkowych. Przeraża mnie fakt testu harwardzkiego (za dobrą odpowiedź  +1pkt, za złą -2pkt). Ale mam nadzieję, że jednak uda mi się wszystko zaliczyć. W końcu nie poszłam na studia tylko dla legitymacji. ;)

Życie studenckie jak na razie mi się podoba (zwykle 2 zajęcia na dzień), ale też nie jestem typowym obrazem studentki (nie dla mnie kluby i wieczne integracje – nie potrzebuję nagle polubić 80 osób z roku, trochę mniej też będzie ok. ;)).

Jestem ciekawa dalszego rozwoju sytuacji. Kolejnych zajęć, zadań, w sumie to jestem dość żądna wiedzy. Co nie znaczy, że nie zdarza mi się A mogę dziś sobie odpuścić i zostać w domu? :D

Jak wspominacie swoje pierwsze dni studiów? Co sądzicie o psychologii jako kierunku?

Udanego weekendu! (piątek już jutro :D) 

Sara