Historia mojego podróżującego zeszytu

Na początku roku, w pewną nad wyraz nudną niedzielę, wpadłam na pomysł założenia podróżującego zeszytu. Nie byłam pierwsza, bo puszczanie takich zeszytów w świat było swego czasu wśród blogerów i maniaków pocztówek bardzo popularne. Ja jednak nie ogłaszałam wszem i wobec, że zakładam podróżujący zeszyt. Napisałam wyłącznie do osób, którym ufam, które dzięki blogowi stały mi się bliskie. Nie wszystkie mogły się wpisać. Wiadomo, życie co rusz nas czymś zaskakuje. Dlatego też rozważam kolejną wyprawę mojego zeszytu. Ale o tym za chwilę.

W lutym wysłałam paczuszkę do pierwszej osoby. W sumie do "złotych myśli" wpisało się 8 dziewczyn. Wczoraj zeszyt do mnie wrócił.

Pierwsza myśl po jego otrzymaniu? Nie chcę otwierać. Nie, nie dlatego, że się boję. Raczej pragnę celebrować tę chwilę jak najdłużej.

Druga myśl – dobra otwieram.

Trzecia myśl – ale ten zeszyt zgrubiał! A to wszystko dzięki licznym drobiazgom przyklejonym na kartach zeszytu i pocztówkom umieszczonym w kopercie na samym końcu.

Czwarta myśl – najpierw go przeglądnę. Muszę się tym napajać jak najdłużej.

Kolejne myśli – o rany! Czytam.

To, co napisały dziewczyny, wprawiło mnie w zaskoczenie, wzruszenie i zachwyt. Wspaniale było dowiedzieć się czegoś nowego o osobach, które poznałam dzięki blogowi. Cudownie było móc uświadomić sobie, że są na tym świecie osoby, których nigdy nie widziałam na żywo, ale które trzymają za mnie kciuki, życzą mi jak najlepiej i we mnie wierzą. Dzięki wpisom w zeszycie poznałam mnóstwo nowych cytatów, które, mam nadzieję, będą mi towarzyszyć w trudnych chwilach.

Wszystkie dziewczyny wykazały się niesamowitą kreatywnością. Szeroko się uśmiechałam, oglądając strony ozdobione biletami, naklejkami i znaczkami. A jak miło być otwierać tajemnicze koperty pełne niespodzianek! Znajdowałam w nich herbaty, nalepki i zakładki do książek.

Jestem naprawdę zdumiona i szczęśliwa. Zeszyt nie zaginął, nie zniszczył się, za co jestem wdzięczna wszystkim adresatkom i… Poczcie Polskiej (nie wierzę, że to mówię, serio!). Jasne, nie było się bez opóźnień, ale najważniejsze, że zeszyt do mnie wrócił.

Jedyne, co mnie nieco smuci, to fakt, iż zostało całkiem sporo niezapisanych stron. Chciałabym to zmienić, więc być może w niedalekiej przyszłości ten sam zeszyt znów będzie wędrować po świecie. :) Są takie osoby, na których wpisach mi zależy.

Dziękuję postcrosserkom i blogerkom, które znalazły trochę czasu, by pozostawić po sobie pamiątkę w podróżującym zeszycie. Nie żałuję decyzji o jego założeniu. :D Myślę, że niejednokrotnie będę wracać do tych kolorowych, radosnych stron…
Trzymajcie się!

Sara