Przeciętny Blue Monday

Jak wygląda typowy Blue Monday w przeciętnej polskiej rodzinie? Otóż tak:

Wstajesz sobie rano pełna wigoru i chęci. Po godzinie ósmej masz już napisany tekst. Będzie hitem – tak przeczuwasz. Tylko co ze zdjęciem? Piszesz, do kogo się da. Nie dostajesz odpowiedzi. W efekcie artykuł zostaje opublikowany wieczorem. I już nie jest hitem.

Nagle słyszysz pukanie do drzwi. Otwierasz kurierowi w piżamie. Chyba nie chciał cię oglądać w tym stanie.

Internet informuje Cię, że w Twojej malutkiej wsi pali się zakład. Pali się czarnym dymem. Prawdopodobnie nie dojedziesz do Torunia swoją stałą trasą. Musisz zebrać w sobie wszystkie cząstki odwagi i zmierzyć się z nową drogą. Jedziesz ze świadomością, że jeśli źle skręcisz, wylądujesz na autostradzie. Do Gdańska.

O dziwo, zamiast na A1, lądujesz u okulisty. Dowiadujesz się, jakim kretem jesteś. Nagle ze szkoły dzwoni pielęgniarka – Twój młodszy brat miał kontuzję na wf. Nie chce jechać na pogotowie. Twoja irytacja już przekracza wszelkie możliwości. A to dopiero 12.

Gdy wydaje się, że masz chwilę przerwy, zaczynasz obżerać się pączkami, co skutkuje potem okropnym bólem brzucha. A do Tłustego Czwartku przecież jeszcze kawał drogi.

Wchodzisz na Facebooka i prawie płaczesz. Ludzie piszą do ciebie elaboraty, ktoś coś chce, ktoś coś przekłada. I jak tu zachować spokój? Jest 13.

Dzielnie pracujesz nad projektem. Ale łapie cię głód. Co kupujesz? Głupiego pączka.

Robi się późno. Każdy Cię denerwuje. Twój brat łaskawie daje się namówić, aby jechać na pogotowie. A wtedy Twój samochód odmawia posłuszeństwa przed torami tramwajowymi.

W szpitalu na kolanie tworzysz projekt na zajęcia. I czekasz. Na szczęście i nieszczęście noga brata nie ląduje w gipsie.

Wracasz do domu. Jest wieczór. Irytacja sięga zenitu. Masz dość. Dość tego dnia, dość sesji, dość innych ludzi. I wtedy dowiadujesz się, że nie żyje wokalistka The Cranberries. Zastanawiasz się, czy ten dzień z Ciebie drwi i co jeszcze może się wydarzyć.
Wykrakałaś. Słyszysz jakieś dziwne odgłosy ze strychu. To nie duchy ani myszy.

Przez kolejną godzinę próbujesz odkryć, co to za szuranie. W końcu zasypiasz umęczona.

Następnego dnia – mimo że Blue Monday się już skończył – budzisz się z katarem. A za oknem śnieżyca.

Cudnie.

A jak wyglądał Wasz Blue Monday? 

Sara