Co u mnie słychać?

Stwierdziłam, że jestem Wam winna ten post. Teksty nie pojawiają się ostatnio tak często, jak kiedyś i tak często, jakbym tego chciała i od siebie wymagała. Co jest tego powodem? Oto, jak wyglądają ostatnio moje dni.

Przede wszystkim wpadłam w sidła dorosłości. Inaczej zwanymi pracą na pełen etat. Jestem teraz jak te miliony ludzi na całym świecie, którzy wstają na dźwięk budzika, jedzą śniadanie (no, tu może nie miliony, ale ja zawsze muszę coś wrzucić na ząb rano), myją się, malują się, ubierają się, jadą do pracy, stoją w korkach, szukają miejsca do zaparkowania, idą do pracy, spędzają w niej 1/3 dnia, a potem znów tkwią w korkach, jedzą obiad i nagle robi się wieczór, trzeba się wykąpać i iść spać. Oczywiście nie narzekam! Sama tego chciałam i od dziecka marzyłam o tym, by zostać dziennikarką. Pewnie, że fajniej byłoby to robić w piżamie z domku, ale nie zawsze się da.

Uczę się powoli wciskać coś między popołudniem a nocą. Między powrotem z pracy a pójściem spać. Czasami wychodzi mi to średnio – najpierw przez godzinę nadrabiam memy i Instagrama, później przez godzinę oglądam "Ukrytą prawdę". Bywa lepiej, gdy układam puzzle – są one dla mnie teraz synonimem prawdziwego relaksu (chociaż Minionki niekiedy zamiast odprężenia przynoszą irytację). Staram się jednak nie zapominać, że w te kilka godzin da się jeszcze wcisnąć coś naprawdę wartościowego i fajnego. Z M. odkrywamy nowe miejsca w Toruniu. Wzgórza, z których widać całe miasto. Zatoki nad Wisłą, o których cichaczem informacje przekazują sobie jedynie wędkarze. Podczas wypraw towarzyszą nam zwykle rzesze komarów. Ale i tak jest super.

W ostatnim czasie jakoś kiepsko idzie mi realizacja moich celów na ten rok, ale nie odpuściłam ich zupełnie. Książki czytają się powoli – na liczniku dopiero 28 – ale po puzzlach to moja druga ulubiona forma relaksu, jak więc mogłabym z niej zrezygnować zupełnie? ;) Ostatnio skończyłam książkę Joanny Glogazy "Wychodząc z mody" – o slow fashion i odpowiedzialnym podejściu do mody. Bardzo polecam. Sporo informacji było mi już wcześniej znanych chociażby dzięki Instagramowi Joanny czy jej artykułom na blogu, ale pojawiły się też nowe treści, bardzo ciekawe wywiady m.in. na temat kontenerów na używane ubrania. Duży plus także za listę marek, których warto wypatrywać w lumpeksach – większość moich ubrań pochodzi ze sklepów z używaną odzieżą. Wydaje mi się, że to obecnie bardziej rozsądek i zakupowa odpowiedzialność niż jakieś widzimisię. Joanna również zachęca do zakupów ciuchów z drugiej ręki. A jeśli komuś to nie odpowiada i stawia na nowe rzeczy, warto by wydawał pieniądze świadomie. Nie impulsywnie, nie na pierwszą lepszą szmatkę. Warto przyjrzeć się rzeczy, pomyśleć, czy będzie nam do czegoś pasować, czy będziemy w niej chodzić, czy jest nam w niej wygodnie, czy czujemy się w niej najlepszą wersją siebie. Ważne też, by przyjrzeć się metce! Od siebie mogę dorzucić trick skąpiradła: jeśli robimy zakupy w Internecie i spodoba nam się konkretna rzecz, warto sprawdzić, czy nie ma dostępnego jakiegoś kuponu rabatowego. Ale uwaga! Róbmy to, jeśli jesteśmy zdecydowani na dany produkt i pewni, że będzie nam służyć. Kupony możecie znaleźć np. na coupondojo.com. Swoją drogą są tam kody nie tylko na ubrania, lecz także na dekoracje do domu albo… artykuły dla zwierzaka. O, takie kody rabatowe zoo plus to coś dla mnie, bo przyznaję, że dla Nicolasa kupuję sporo.

Oprócz czytania wróciłam też ostatnio trochę do oglądania filmów. Z mamą obejrzałyśmy z pozoru głupawy, ale w rzeczywistości mistrzowsko napisany "Mayday". Dialogi w tym filmie to petarda. Też bym chciała tak sprawnie posługiwać się grą słów. Wiem, że polskie produkcje wielu z Was odstraszają – mój tata wyszedł z pokoju, gdy tylko zobaczył Piotra Adamczyka w komedii – ale bywają dobre filmy. Albo chociaż śmieszne.

Za to zupełnie nie polecam "Zenka". To 23 złote wyrzucone w błoto. Przez godzinę czekałam, aż film się w ogóle zacznie, a przez kolejną godzinę miałam nadzieję na jakiś rozwój fabuły. Nic takiego nie nastąpiło, w dodatku jednym z ostatnich wątków w filmie było wydarzenie, które… w ogóle nie miało miejsca w rzeczywistości. Ani to musical, ani komedia, ani film biograficzny. Szkoda Waszego czasu. Jedyny plus tego filmu, to że od czasu do czasu poleciała fajna, stara piosenka.

I to tyle, jeśli chodzi o to, co u mnie słychać. Magisterki nadal nie piszę, za granicę chyba na razie się nie wybieram, bo urlop dopiero… we wrześniu.

Dajcie znać, co tam u Was! Co czytacie? Co oglądacie? Co porabiacie?

Sara