Notre Dame, pałace i inne hotele - Paris cz. 2

Tyle już widziałyśmy z mamą. Śmiejemy się, że prawdziwe z nas globetrotterki, mimo że nigdy nie podziwiałyśmy wietnamskich krajobrazów, nie byłyśmy ani w indonezyjskiej dżungli, ani w tej amazońskiej, a piramidę widziałyśmy tylko w Paryżu. No właśnie! W ostatnim poście pojawiło się wiele słynnych paryskich zabytków. Ale to jeszcze nie koniec mojej francuskiej przygody.

Był Luwr, był McDonald (tak, wiem, dziwne połączenie). A potem bieganie po paryskich uliczkach w poszukiwaniu sklepu, w którym można kupić znaczki pocztowe.

Po tylu wrażeniach dojechałyśmy metrem do Hotelu de Ville. Pamiętam dziwny wyraz twarzy mojej mamy, gdy, jeszcze w Polsce, pokazywałam jej, co warto zobaczyć w Paryżu. "Ale że hotel będziemy oglądać?" Okazuje się, że "hotel de ville" to w języku francuskim po prostu ratusz. Gdy pomyślę o toruńskim ratuszu i tym paryskim… Hmm, chyba słów mi brakuje. Zupełnie inna bajka. Ale obie bajki mi się podobają. Ratusz w Paryżu można sfotografować z wielu stron. Jest ładnie zdobiony. Żałuję, ze nie dane było mi podziwiać go po zmroku.

Już stojąc obok siedziby rady miejskiej, dostrzegłyśmy w oddali nasz kolejny punkt – Conciergerie (nadal nie wiem, jak to się czyta, podobnie jak milion innych francuskich słów.) Są rzeczy, którym paryżanom nie zazdroszczę, ale są i takie, które nieustannie mnie zaskakują i to pozytywnie. O, na przykład pałac w środku miasta.

Na jakiś czas odpuściłyśmy sobie wszelkie środki komunikacji i pieszo udałyśmy się do słynnej gotyckiej katedry. Nie czytałam "Dzwonnika z Notre Dame" (przez "Nędzników też nie mogłam przebrnąć jakby co), ale filmy o tych samych tytułach uwielbiam. Szczurów pod Notre Dame nie było.

Nagle zaczęło padać. Chciałyśmy schować się w Starbucksie, ale… nie mogłyśmy do żadnego trafić. Wcześniej na każdym kroku rzucała nam się w oczy ta hipsterska kawiarnia, a jak w końcu zamarzyłam o kawie dyniowej, to nikt nie potrafił podpowiedzieć nam, jak do Starbucksa dotrzeć. Kawowy raj znalazłyśmy, gdy deszcz ustał. Chwilę odpoczęłyśmy i skorzystałyśmy z… WiFi. Przydało się, bo nie bardzo wiedziałyśmy, jak dotrzeć do Panteonu.

Cieszę się, że mam już zdjęcia z dwoma panteonami – tym rzymskim i tym paryskim. Przed mauzoleum siedziało mnóstwo osób ze szkicownikami w rękach. Rany, to Paryż z filmów!

Nasze podróże są pełne dziwnych przygód, niespodzianek i śmiesznych sytuacji. Jedna z nich wydarzyła się w drodze z Panteonu do Teatru Odeon. Wiedziałyśmy, czym jechać, na jakim przystanku wysiąść, tylko że… nie wysiadłyśmy. Sama już nie wiem, czy kierowca się nie zatrzymał, czy to my nie nacisnęłyśmy z mamą jakiegoś guzika. Trudno, opuściłyśmy pojazd jeden przystanek dalej. I wiecie co? To był genialny zbieg okoliczności, bo trafiłyśmy dzięki temu do Ogrodu Luksemburskiego. Jaki to był piękny park! Wszędzie kolorowo, poczułyśmy się jak na wczasach na Majorce. I tak też prezentują się fotografie wykonane w ogrodach. Szkoda, że jestem w długich spodniach, bo mogłabym wmówić ludziom, że to Lazurowe Wybrzeże. ;)

Gdy w końcu trafiłyśmy do teatru, nie opadły nam szczęki. O wiele efektowniejsza była Opera Garnier, którą widziałyśmy nieco później.

Zmęczone wróciłyśmy do hostelu, by zjeść zupki chińskie, chwilę odsapnąć i… ruszyć dalej. Byłyśmy ogromnie ciekawe dzielnicy Montmartre.

Które z tych miejsc chcielibyście zobaczyć na własne oczy? A może już widzieliście? 

Wszystkiego dobrego! 

Sara