Pani Redaktor Naczelna

Brzmi dumnie? Nie dajcie się zwieść, to okropna robota. Chociaż daje mnóstwo satysfakcji.

Kocham pisać. OK, brzmi banalnie, pompatycznie, to trochę przesłodzone stwierdzenie. Jednak właśnie dlatego chciałam zajmować się naszą szkolną gazetką a przede wszystkim – chciałam, aby powstała. Redaktorką naczelną zostałam przez przypadek – jakimś dziwnym trafem padło na mnie, a ja, niespełna rozumu, zgodziłam się, jeszcze nie wiedząc, co mnie czeka…

Redakcję tworzy zazwyczaj mnóstwo różnych osób, o których istnieniu często zapominamy. To nie tylko piszący, ale także graficy, fotografowie, korektorzy, osoby odpowiedzialne za skład i łamanie. U nas wieloma sprawami zajmowała się redaktorka naczelna. Czyli ja. Prawie płakałam, składając przez pół niedzieli wszystkie artykuły tak, aby przynajmniej przypominały swoim wyglądem gazetę. Kiedy po kilku godzinach zaledwie 3 teksty umieszczone były w tzw. makietach, zrozpaczona rzuciłam to wszystko. Aby następnego dnia robić to samo.

Na szczęście wszystko dzieje się po coś. Już wiem, że następnym razem musimy  inaczej podzielić się obowiązkami.

Gazetka została wydana mimo wielu przeciwników. Mimo tych, którzy powtarzali, że taki element, jak gazetka szkolna, jest zbędny. W końcu mamy stronę internetową, mamy fanpage na FB, po co jeszcze gazetka? Utarliśmy nosa tym wszystkim miłym, pomocnym i wierzącym w nas osobom, tworząc gazetkę, która nie powiela wiadomości znajdujących się w innych miejscach, co najwyżej je rozszerza. Według mnie ta gazetka jest pierwszym punktem do zaspokojenia ciekawości. Wywiady, recenzje, reportaże, artykuły, ogłoszenia, a nawet kącik z poradami. Na razie Ciocia Dobra Rada czeka na listy. ;)

Sądzę, że gazetka mogłaby ukazywać się w każdej szkole. Przyznam, że nienawidzę szkół, w których nic się nie dzieje. Jeśli będziemy chcieli żyć samą nauką i fejsem, długo nie pociągniemy. Poza tym Halloween czy Dzień Irlandii wyzwalają mnóstwo pozytywnej energii i sprawiają, że nawet chce się przyjść do szkoły. Bo to coś innego, a nie kolejne, czasami żmudne i monotonne lekcje… Podobnie z gazetką – to odmiana. Rutyna nikogo nie bawi.

Mam nadzieję, że nasza gazetka będzie chętnie czytania przez uczniów (przez nauczycieli też, polecamy :)), że spełni ich oczekiwania, że sprawi, iż na moment się uśmiechną, przez chwilę pośmieją, zastanowią, że coś ich zaintryguje, zaciekawi, zachęci do dyskusji lub choćby krótkiej wymiany zdań ze znajomymi.

Chciałabym podziękować wszystkim, którzy sprawili, że gazetka stała się rzeczywistością, a nie tylko pomysłem i skrytym marzeniem. Dziękuję każdemu, kto pstryknął choć jedno zdjęcie, napisał parę słów, przeprowadził ankietę, przygotował okładkę.

A czy w Waszych szkołach, nawet jeśli już do nich nie chodzicie, były gazetki? Co sądzicie o pomyśle ich wydawania?  

Oczywiście zachęcam Was, czytelników mojego bloga, mimo iż większość z Was mieszka setki kilometrów od Torunia i mojej szkoły, do zaglądnięcia do naszej gazetki. Jeżeli jesteście ciekawi, jak czuje się Amerykanka w polskiej szkole albo jeśli potrzebujecie odrobiny humoru bądź też szukacie trzymającej w napięciu książki – zapraszam. W końcu media docierają wszędzie! Nasza gazetka nazywa się Human Times - piszemy o ludziach i dla ludzi. 

Naszą gazetkę znajdziecie TUTAJ.

Pozdrawiam Was ciepło, życzę słonecznego weekendu! 

Sara 

PS Jesteśmy także na Facebooku!