Matura i studia = mój koszmar

Nie sądziłam, że ten post ukaże się kiedykolwiek. A jak już to we wrześniu, po deklaracjach maturalnych, ewentualnie przed samym egzaminem. Tymczasem konieczność  złożenia wstępnych deklaracji w najbliższy poniedziałek sprawiła, że znów mam mętlik w głowie. Mimo że ten blog nie jest od osobistych zwierzeń, to czuję, że po prostu muszę napisać o tym, co mi leży na sercu. Ale od początku…

Kiedyś podobno tak nie było. Ludzie uczyli się do matury dwa tygodnie prze egzaminem i nie rozmawiali o studiach dwa lata przed pójściem na uniwersytet. Teraz jednak rzeczywistość wygląda tak, że średnio co dwie lekcje pojawia się słowo "matura", nauczyciele prowadzą okrutną nagonkę, no i sami uczniowie też się napędzają.

Jeszcze kilka lat temu mówiłam , że wybiorę dziennikarstwo. Lubię pisać, dobrze bym się czuła, pracując np. dla gazety. Później, po wstępnym rozeznaniu, dowiedziałam się, że dziennikarstwo to badziewny kierunek, że nic nie daje, że jak już to lepiej iść na dziennikarstwo + jeszcze jakiś kierunek, aby mieć o czym pisać. Pogodziłam się z tym. Z czasem zaczął mi się klarować mój życiowy cel: pomagać ludziom. Stwierdziłam, że zostanę psychologiem. Ostrzegano mnie, że to ciężki kierunek, że sobie nie poradzę. Nie brałam tych słów do siebie, byłam bardzo zdeterminowana. Co więcej myślałam o pomocy naprawdę ciężkim przypadkom – więźniom czy narkomanom. Rozważałam więc też resocjalizację. Wszystko ładnie, pięknie, tylko że w Toruniu nie ma psychologii. A mi zależało na tym, aby studiować blisko domu – najlepiej na tyle blisko, abym mogła nadal mieszkać z rodzicami. Brzmi to dla Was infantylnie i żałośnie? Jak dla mnie to dość rozsądne, bowiem na moją decyzję miał wpływ czynnik ekonomiczny. Nie chcę wydawać pieniędzy na mieszkanie, akademik, rachunki, jedzenie, dojazdy, powroty do domu. Wolę to odłożyć na wymarzone podróże. Niecały rok temu pojawiły się dwa plany – albo wybiorę się na psychologię do Bydgoszczy na Uniwersytet Kazimierza Wielkiego i będę co dzień dojeżdżać, albo zdecyduję się na inny, jakiś pokrewny kierunek np. pedagogikę specjalną i zostanę w Toruniu na UMK. Jednak po przeanalizowaniu planu drugiego i wiadomości od pewnych osób doszłam do wniosku, że ja chcę pomagać rozmową. Słowami. A być może po pedagogice specjalnej musiałabym pracować z dziećmi, które nie rozumiałyby, co do nich mówię. Byłabym wówczas bezradna.

Gdybym miała iść na studia teraz, zaraz, wybrałabym tę Bydgoszcz. Mimo że odradzają mi ją prawie wszyscy, począwszy od mamy, skończywszy na przyjaciółkach z klasy. Argumenty? "Zmarnujesz się na tym uniwersytecie bez tradycji, którego nawet nikt nie zna; tę uczelnię wybierają osoby, które nigdzie indziej by się nie dostały; spokojnie poradziłabyś sobie na warszawskim; zmęczą cię dojazdy; Bydgoszcz? ble." I przez to mam mętlik w głowie. Z jednej strony nie chciałabym opuszczać rodzinnego domu, jestem naprawdę związana z rodzicami i bratem, nie chciałabym marnować pieniędzy na mieszkanie w stolicy. Z drugiej strony taka Warszawa czy inne większe miasto dawałoby mi lepsze możliwości, jeśli chodzi o różne wydarzenia kulturalne, koncerty, a także podróże (myślę tu chociażby o lotniskach).

Jak widzicie, nie daje mi to wszystko spokoju. Nie wiem, co będę studiować, gdzie ani co chcę zdawać na maturze. Bo to kolejny problem – wybierając się do Bydgoszczy, mogłabym zdawać praktycznie co chcę. Nie ma tam większych wymagań. Ale idąc gdzie indziej? Sama nie wiem. Napiszę w deklaracji byle co. Mam już szczerze dość rozważania za i przeciw. Różnych głosów z rożnych stron. Prawie nikt nie rozumie mojego toku myślenia "Sara, ty chcesz iść do Bydgoszczy?!". Znajomi traktują to jak stoczenie się na dno. Dobrze, że nauczycielom jeszcze nic nie mówiłam, bo pewnie szczęka by im opadła...

Wiecie co moi drodzy, mam dość mojej historii związanej ze studiami. Chcę posłuchać Waszych. Gdzie studiowaliście? Jak to u Was wyglądało? Kto z Was studiował blisko domu, a kto wyjechał? Czy sądzicie, że to, na jaki uniwersytet pójdziemy, ma w ogóle jakieś znaczenie później w składaniu CV?

Sara