Nauczanie zdalne to nie bajka

Już od ponad miesiąca na studiach i w szkołach obowiązuje nauczanie zdalne. Myślę, że to dobry moment na to, aby podsumować, jak to w rzeczywistości wygląda.

Zdalne zajęcia mogą się wydawać bajkowe. Siedzisz sobie w piżamce, z kubkiem herbaty pod ręką, i słuchasz kogoś gadającego na ekranie. W międzyczasie robisz milion innych rzeczy i masz wrażenie, że jesteś taki produktywny. Tymczasem moje doświadczenia są takie, że na zajęciach zdalnych nie do końca można się skupić.

Książki zamiast zajęć

E-learning przybiera rozmaite formy, niekiedy dość zaskakujące. Gdy epidemia się rozpoczęła, jeden z wykładowców, który wcześniej prowadził wykład na obecność, zaproponował, że może po prostu na zaliczenie przeczytamy lektury i napiszemy na ich podstawie dwa eseje. Tylko jak to zrobić, skoro biblioteki są zamknięte? Ostatecznie studenci przekonali profesora, aby prowadził wykład online na Zoomie. Oczywiście nie obyło się bez przygód. Podczas pierwszego spotkania połączenie zajęło mi… 40 minut. Nadal nie wiadomo, co było przyczyną. Link zadziałał dopiero po kilkudziesięciu minutach link. Czy profesor zaliczył mi obecność – tego nie wiem. Na szczęście potem nie było już takich problemów z tym konkretnym wykładem.

Podczas innych zajęć z kolei pan doktor postanowił puścić nam… film. Miało to wyglądać tak, że prowadzący uruchamia wideo na swoim komputerze, a następnie udostępnia nam ekran. Domyślacie się, jak to się skończyło. Film się zacinał, momentami nie było nic słychać, ostatecznie więc każdy miał obejrzeć produkcję na własnym sprzęcie. Tytuł nie jest jednak dostępny za darmo w Internecie, pojawił się zatem kolejny problem – jak wysłać taki wielki plik? Ostatecznie udało się. Ale straciliśmy na to mnóstwo czasu.  

Jak pastwić się nad studentami

Jedne z najbardziej spędzających mi sen z powiek zajęć to ćwiczenia, które polegają na tym, że prowadzący pokazuje nam na swoim komputerze, jak korzystać z programu do tworzenia… map. Nie pytajcie mnie, co takie zajęcia robią na psychologii. Niestety, niemożliwe jest jednoczesne wykonywanie poleceń w programie – no chyba, że ktoś ma dwa komputery albo dwa ekrany. Pozostaje więc robienie wszystkiego po prezentacji prowadzącego. Zajmuje to bardzo dużo czasu. Nie pamiętam, abym kiedykolwiek poświęcała tyle godzin i straciła tyle łez na jakiekolwiek zajęcia na studiach. Tymczasem ostatnio wykładowca pokazał moją pracę jako przykład, jak NIE powinna wyglądać mapa. Gdy usłyszałam: "Widać, że ta osoba nie poświęciła zbyt wiele czasu na to zadanie", miałam ochotę rzucić kapciem w ekran. Ostatecznie moja agresja wyładowała się nieco inaczej, bo w postaci płaczu. Choć na końcu języka miałam słowa: "Fajnie, że pastwił się pan nad moją pracą. Ulżyło panu?". Zachowanie prowadzącego było bezczelne i nie muszę chyba mówić, jak bardzo demotywujące. Czy takie zdarzenie miałoby miejsce, gdybyśmy nie mieli zajęć zdalnych? Trudno powiedzieć. W sumie jak komuś brakuje empatii i zwykłego poczucia przyzwoitości, to nie ma tu raczej znaczenia forma odbywania się zajęć.

Szybkie testowanie 

Ale zajęcia zdalne to nie wszystko. Mam za sobą także wirtualny egzamin. Trwał 10 minut, a zawierał 9 pytań zamkniętych i 1 otwarte. Przyznaję, że przed takim testem online stresowałam się bardziej niż przed zwyczajnym egzaminem – chociaż teoretycznie mogłam mieć pod ręką notatki. W praktyce jednak czas rozwiązania wystarczył zaledwie na przeczytanie pytań i zaznaczenie. A wyobrażacie sobie, co by było, gdyby akurat Internet odmówił współpracy? W Małej Nieszawce ma to miejsce dość często – zdarzyło się także podczas jednych ćwiczeń.

Niektórzy dają radę

To moje spostrzeżenia. Wiem, że niektórzy mają podobne, inni – jeszcze gorsze. Wykładowcy wysyłają studentom mnóstwo zadań, mimo że nigdy wcześniej tego nie robili. Często sami prowadzący nie wiedzą, jak się zachować w tej sytuacji – na nich też ona spadła jak grom z jasnego nieba. Niektórzy stają na wysokości zadania. Jeden z nauczycieli mojego brata nagrywa im krótkie, bardzo ciekawe filmiki na YouTubie. Podobnie postępuje część wykładowców z mojej uczelni. Dbają nawet o zmianę scenografii. ;) Nagrania można obejrzeć w dowolnym momencie, a czas ich trwania pozwala się skoncentrować.  

Zajęcia zdalne wydają się bardzo wygodne. Nie musisz nigdzie jechać. Nie musisz się ubierać, malować ani czesać. Właściwie to nawet słuchać nie musisz. Wystarczy, że postawisz laptopa i zajmiesz się czymś innym. Ale w praktyce to nie bajka.

Pewnie teraz bałabym się wrócić na uczelnię. Więc zajęcia zdalne pozostają jedyną opcją. Tylko jak przeprowadzić je w sposób efektywny, w sposób jak najmniej stresujący? Pewnie nie tylko ja zadaję sobie to pytanie.

Dajcie znać, jakie Wy macie doświadczenia z zajęciami zdalnymi!

Sara